Άκουε πολλά και μην πιστεύεις τίποτα!
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Περνώ από το σουρωτήρι σκέψεις, συναισθήματα κι ανθρώπους
Η ζωή είναι μια τρέλα, για εκείνους τους… τρελούς που ακόμη δεν τους ψέκασαν
Η μεγαλύτερη αφέλειά μου
είναι ότι πίστεψα
πως η Τρόικα θα βάλει τάξη,
ότι θα ξηλώσει το σύστημα
Γενικώς, έχω μια υπόθεση με τη λέξη εμπιστοσύνη. Ο Σαίξπηρ ήξερε τι έλεγε! «Μην εμπιστεύεσαι εκείνον που φάνηκε μια φορά ανάξιος εμπιστοσύνης».
Φυσικά, την πατάω σχεδόν πάντοτε με φίλους και γνωστούς, προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις, φιλίες, ιδεολογίες, πιστεύω. Την πατάω γιατί δεν έμαθα να χρησιμοποιώ το χειρόφρενο που χρησιμοποιούν συνήθως οι περισσότεροι, να βάζω τα όρια μου, να περνώ τους ανθρώπους από ασκήσεις, όπως τα stress tests, και να μάθω να δίνω μόνο όταν παίρνω. Έστω κατιτίς!
Φυσικά, πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του. Στην περίπτωση τη δική μου αυτό δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας. Έτσι που λέτε, άμα πιστέψω σε έναν άνθρωπο, έναν φίλο, μια ιδέα, μια ιδεολογία, ένα θεσμό, μια δουλειά, τα δίνω όλα! Και στο τέλος φυσικά όταν με ξεζουμίσουν, βροντοφωνάζω «αφήστε με ήσυχη!».
Χωρίς χαλινάρια
Το… πουλί βέβαια πετά και εγώ φυλάω στο θησαυροφυλάκιο μου άλλη μια πονεμένη ιστορία… Όσες φορές είπα να αλλάξω, έμεινα στα λόγια.. Άλλοτε πάλι όταν πήρα την απόφαση να γυρίσω σελίδα, βρίσκομαι σε άλλη μια παρόμοια πονεμένη ιστορία και σπάζω τα μούτρα μου. Όσοι με ξέρουν καλά, προσπαθούν να μου βάλουν χαλινάρια, αλλά που εγώ η … αχαλίνωτη ψυχή, το πνεύμα της υπέρτατης ελευθερίας να ακούσει δεύτερη άποψη!
Έτσι, λοιπόν που λέτε, εάν πιστέψω σε μια ιδέα, σε ένα όραμα, σε μια αξία, σε έναν άνθρωπο που αγωνίζεται για κοινά ιδεώδη, με χάσατε.
Τα τελευταία χρόνια, μετά τα μαύρα χρόνια του σύντροφου Χριστόφια, έδωσα την …ψυχή μου στην Αγία Τρόικα. Τι ψυχή θα παραδώσω! Πίστεψα πως θα έλθει και θα καθαρίσει τα πάντα, τον στάβλο του Αυγεία (βλέπε κόκκινα δάνεια), τη δημόσια υπηρεσία του Γλαύκου (βλέπε μεταρρύθμιση), τα ανά την Κύπρο συστήματα και κατεστημένα.
Αφελώς σκεφτόμενη
Βέβαια, εγώ η αφελής και η … αθώα, πού να πάρω χαμπάρι ότι το σύστημα είναι τόσο ισχυρό (βλέπε σκανδαλάρες) που ούτε η βόμβα της Χιροσίμα δεν θα μπορούσε να καταστρέψει.
Κι αν το ένα κατεστημένο πέφτει, άλλα δέκα στήνονται. Κι αν η μια ομάδα ανθρώπων χτυπηθεί – που για να είμαι ειλικρινής το κατεστημένο πάντοτε λειτουργεί και καλά κρατεί – άλλο ένα παρακλάδι της ξεφυτρώνει, όπως τα μανιτάρια στα ψηλά βουνά.
Η μεγαλύτερη μου αφέλεια είναι ότι πίστευα πως η Τρόικα θα βάλει τάξη, ότι θα ξηλώσει το σύστημα, ελέγχοντας με κάθε λεπτομέρεια όχι μόνο τι συμβαίνει αλλά και πώς γίνεται η διαχείρισή του. Δυστυχώς και εδώ έπεσα έξω και η εμπιστοσύνη μου άρχισε να κλονίζεται. Μετά, βέβαια, που μας εγκατέλειψε και η Ντέλια – πολύ την πήγαινα που όλοι στέκονταν μπροστά της προσοχή – είπα άστα να πάνε…
Κάθομαι και σκέφτομαι, ζυγίζω τις καταστάσεις κι αναζητώ την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Αν αρχίσω από τα δικά μου, για παράδειγμα να ψάχνω για δουλειά ώστε ν’ αναπληρώσω τις απώλειες της δικής μου … κρίσης, το μόνο που εισπράττω είναι η πόρτα. Βέβαια, οι αναπάντητες κλήσεις από εκείνους που για μέρες τους ψάχνω και δεν τους βρίσκω, η ευγενική φωνή της τηλεφωνήτριας ή της ιδιαιτέρας γραμματέως ότι θα σας πάρουμε πίσω και ποτέ δεν σε παίρνουν… κάτι είναι, από τη γυάλινη πόρτα που σου κλείνουν στη μούρη!.
Μεγάλες οι απαιτήσεις μου!
Η όλη υπόθεση μού θυμίζει σενάριο ελληνικής ταινίας κάτι σαν το «περάστε την πρώτη του μηνός», που εννοείται βέβαια πως σε παραπέμπουν με ευγένεια στον αγύριστο.
Πώς είναι δυνατόν να απαιτώ να ανταποκριθούν στα μηνύματα ή στις τηλεφωνικές μου κλήσεις; Μεγάλες οι απαιτήσεις μου! Μήπως με έχουν καμιά ανάγκη; Μήπως είμαι ο αρχηγός του κόμματος, ο Γλαύκος Χατζηπέτρου, ο Λοΐζος Χατζηκωστής, ο Χούρικαν ή ο Χάρης Γεωργιάδης;
Φυσικά και όχι! Δηλώνω ανοικτά εναντίον των κομμάτων, των πολιτικών και των κομματικών αρχηγών, γενικώς εναντίον του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου που κατάφερε να ξεκοκαλίσει την Κύπρο και να την παραδώσει στους δανειστές, οπαδός της Τρόικας, και τσαμπουκάς εκ πεποιθήσεως.
Δεν φτάνω βέβαια τον Γιάννη! Πού τέτοια χαρά! Να κυκλοφορώ με τη μοτοσυκλέτα, να φορώ το burberry μου, να έχω ΤΗΝ οικονομική άνεση, να παίζω τον μάγκα του Σόιμπλε και ας πάνε όλοι στα τσακίδια!
Τι ψυχή θα παραδώσουν όλοι τους;
Εκεί, λοιπόν, που ψαχνόμουν μες τα χαρτιά και τις κόλλες μου, μπερδεμένη μες τους αριθμούς και τους υπολογισμούς για να περάσω κι αυτόν τον μήνα, εγώ η ένθερμη οπαδός της Τρόικα, το τηλέφωνο διακόπτει απότομα τους συνειρμούς των σκέψεων μου.
Η φωνή μιας καλής φίλης με ξυπνά από τα καθημερινά κι ασήμαντα. «Με χτύπησε άλλη μια αρρώστια!», μου λέει με φωνή τρεμάμενη.
Δεν τα χάνω. Συνήθισα τα πολλά και δύσκολα. Προσπαθώ να καλμάρω τις ανησυχίες της, που ξέρω ότι έχει κρυμμένες στην ψυχή της, μη ξέροντας ποια μέρα θα της ξημερώσει. Δεν συνηθίζω να λέω πολλά.
Μόνο ότι είμαι εδώ για σένα και πάντα, για ό,τι χρειαστείς. Ξέρω πως αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, είναι αρκετό, ανθρώπινο και σημαντικό.
Αφήνω στο περιθώριο τις σκέψεις μου για όλους εκείνους που απορρίπτω, ανθρώπους, ιδεολογίες και συστήματα και γυρίζω στη σταθερή φιλοσοφία περί ζωής. Η φίλη δέχεται μια μεγάλη πρόκληση και εγώ είμαι εδώ για κείνη, όπως θα ήθελα να είναι και οι άλλοι για μένα, στις μεγάλες δοκιμασίες.
Περνώ για άλλη μια φορά από το σουρωτήρι σκέψεις, συναισθήματα κι ανθρώπους και λέω πως η ζωή είναι μια τρέλα, για εκείνους τους … τρελούς που ακόμη αγαπάνε, σκέφτονται, δημιουργούν, αντέχουν, είναι … εκτός πραγματικότητας. Κι οι υπόλοιποι που είναι εντός, τι κατάλαβαν;
Τι ψυχή θα παραδώσουν στα νέα παιδιά, ποια πατρίδα, ποιους ανθρώπους;
Γυρίζω σελίδα, όπως κάνω συνήθως όταν πατώ το κουμπί της λησμονιάς, και σκέφτομαι πως όλα τα αντέχουμε. Τις μεγάλες προκλήσεις, τις μεγάλες ανατροπές, τις αρρώστιες, τις απώλειες ανθρώπων. Όλα τα αντέχουμε, ακόμη κι αν μας κλείνουν την πόρτα, πατούν το κουμπί της διαγραφής, μας ευχαριστούν για τη δουλειά μας που υποχρεώνονται την τερματίσουν.
Γυρίζω σελίδα, σταματώ να ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες των ανώφελων σκέψεων γι’ ανθρώπους και καταστάσεις. Εκεί έξω υπάρχει ακόμη ζωή και θέλω να τη ζήσω.
Ο Σνούπυ ξύνει με τα νύχια του τη δερμάτινη καρέκλα του γραφείου μου που την έκανε άχρηστη. Ώρα για περίπατο! Τα παιδιά παίζουν ακόμη στις πλατείες, οι νέοι ονειρεύονται, αγωνίζονται, ερωτεύονται. Ηλικιωμένοι συνεχίζουν να είναι αγαπημένοι ακόμη κι αν πάτησαν τα ογδόντα.
Οι αμυγδαλιές ντύθηκαν στα λευκά. Το χορτάρι πρασίνισε, μυρίζει βροχή και τη λατρεύω. Αυτή είναι η ζωή. Ζωή γεμάτη, όχι στερημένη σαν τα ταμεία που στερεύουν κάθε τρεις και λίγο και χρειάζονται την ένεση της Τρόικα για να κινείται το σύστημα!