Άφησε το αποτύπωμά σου στη ζωή!
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Αφήνω το σώμα μου να χαλαρώσει, να γευτεί την αλμύρα της θάλασσας, το μάτι μου να πιάσει και την τελευταία σημαδούρα και το μικρό κεφαλάκι της θαλασσινής χελώνας που κάμνει κάθε απόγευμα τον περίπατο της, κοντά στην παραλία του Coral Springs στον Πρωταρά.
Αφήνω το μυαλό μου να καθαρίσει από την πολυπλοκότητα των δύσκολων ανθρώπων, που κρύβονται πίσω από την εξουσία, τη δόξα, το χρήμα και το σεξ. Από ανθρώπους που φορούν ψεύτικο μανδύα, υποκρινόμενοι τους ηθικούς και έντιμους ενώ ο βίος και η πολιτεία τους είναι για κλάματα…
Αφήνομαι στην αύρα της θάλασσας, για να πάρω δυνάμεις, να αναπνεύσω βαθιά και να γεμίσω τα πνευμόνια μου, να χαλαρώσει το κορμί και η ψυχή μου. Να ξεθυμάνει η ψυχή από την μπόχα που μου μεταφέρουν οι αθλιότητες των ανθρώπων. Οι σύγχρονοι Άθλιοι!
Ξεκουράζω το σώμα που μαζεύει ενέργειες, θετικές και αρνητικές, τις φιλτράρει, τις διαλέγει και της απομυζά. Ξεκουράζομαι… Ηρεμώ. Ησυχάζω και επανακάμπτω. Στη στυγνή και στείρα πραγματικότητα του σήμερα.
Παίρνω ανάσες, βαθιές αναπνοές, όλες μαζεμένες για να βγάλω τη χρονιά, να συνεχίσω να αγωνίζομαι και να παίρνω τη ζωή όπως πάει. Φέτος δεν βάζω στόχους, δεν έχω πλάνο, δεν δουλεύω … στρατηγικό σχεδιασμό.
Είμαι περήφανη
Ο Σωκράτης και η Έμιλυ βρίσκονται επί ποδός πολέμου για τη δεύτερη έκδοση του Capital Today. Είμαι περήφανη για το αποτέλεσμα του πρώτου περιοδικού, ακόμη πιο περήφανη για τη δεύτερη έκδοσή του, που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας.
Σκέφτομαι πως η δημοσιογραφία είναι ένα σαράκι που σου τρώει τα σωθικά. Ξεφεύγεις, είσαι σίγουρος πως δεν θα ξανατολμήσεις να της κοντέψεις, και πάλι σε κυνηγά σαν τον άνδρα που κυνηγά το θηλυκό του θήραμα, μέχρι να βαρεθεί και μετά πάλι από την αρχή.
Η δημοσιογραφία με στοιχειώνει. Την αφήνω, την εγκαταλείπω, λέω πως δεν θα τη δοκιμάσω ξανά, σκεφτόμενη τις μεγάλες δοκιμασίες, τις λύπες, όλα τα κακά που μου έδωσε, υπερτονισμένα πάντα, ως μια ασπίδα για να την αποφεύγω, να της κλείνω την πόρτα, να τη φτύνω στο πρόσωπο και να της λέω: «Φτάνει πια, σε βαρέθηκα».
Εδώ το λέω κοντά 12 χρόνια, αποφασίζοντας να ανοίξω τα φτερά μου για αλλού. Όμως πάντοτε με το ένα πόδι εδώ, πάντοτε υπερτονίζοντας στον εγκέφαλό μου τα καλά της, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ότι θα αλλάξω τον κόσμο…
Το Capital Today ήταν και είναι πρόκληση. Όχι για να κάμω μια νέα καριέρα κάπου εκεί μετά τα πενήντα, όχι για να ξεχειλίζουν τα ευρώ από τις τσέπες μου, αλλά γιατί πίστεψα στη Μαριλένα και τη θετικότητά της για το νέο της «παιδί», πιστεύω στον Σωκράτη, τον αεικίνητο, τον ταλαντούχο, τον άνθρωπό μας και στη ήσυχη παρουσία της Έμιλυς και όλων των άλλων συνεργατών που εργάζονται για το περιοδικό.
Βρίσκομαι με το ένα τέταρτο του …ποδιού μου στο Capital Today, με τη φυσική μου παρουσία απούσα, αλλά με την καρδιά και τη σκέψη μου εκεί. Ακόμη κι αν ενασχολούμαι με τόσα άλλα σημαντικά και όμορφα, που δεν θα τα έκανα εάν δεν γέμιζαν τη ζωή μου.
Λέω πως πατώντας τα 50, όπως ίσως το βλέπετε όλοι, δεν έχω κανένα δικαίωμα να απομυζώ τον εαυτό μου, την ενέργεια, τις δυνάμεις μου, να επιτρέπω σε ανθρώπους, καταστάσεις και πράγματα που δεν τα θέλω, δεν με θέλουν και απλώς επιβιώνουμε, να εισέρχονται στη ζωή μου. Γι’ αυτό η λέξη «επιλογές» είναι μέρος της ζωής μου.
Επιβίωση…
Γι’ αυτό η λέξη «επιβίωση» είναι ακόμη πιο σημαντική, ιδιαίτερα τούτες τις μέρες που η μνημονιακή εποχή δεν περνά μόνο ξυστά από τη ζωή μας αλλά κρατά και παραμένει, για να μας υπενθυμίζει τι περάσαμε και τι περνούμε ακόμη.
Η λέξη «επιβίωση» έχει να κάνει περισσότερο με το «να ξυπνώ το πρωί, να είμαι καλά, να στέκομαι στα πόδια μου και να συνεχίζω να λειτουργώ» ακόμη κι αν οι συνθήκες είναι αντίξοες, οι άνθρωποι δύσκολοι και τα αγκάθια, δόξα τω θεώ, στρωμένα στον δρόμο μου. Όπως και στον δικό σου και τον δικό σας.
Επιβιώνω. Όχι απλά ζω και αναπνέω, ούτε βγάζω μόνο τα προς το ζην. Υπάρχω και είμαι καλά, ακόμη και με εκείνα που οι άλλοι θεωρούν πολύ μικρά και ασήμαντα, μηδαμινά. Επιβιώνω και είμαι καλά, γιατί μου αρέσει η ζωή, ακόμη κι αν είναι τσαλαπατημένη, κουρεμένη, δύσκολη.
Επιβιώνω, γιατί θέλω να ζήσω και να γευτώ τις μικρές χάρες του ξένοιαστου πρωινού κοντά στη θάλασσα, την αλμύρα του νερού, τα βραχάκια στον βυθό, το αεράκι του βουνού.
Επιβιώνω. Κάποιοι άλλοι δεν μπορούν ούτε καν να σηκωθούν το πρωί και να πάρουν αυτές τις όμορφες, γλυκιές γεύσεις της ζωής. Κάποιοι σηκώνονται και ένα αναπάντεχο χτύπημα τους φράζει τον δρόμο, για πάντα.
Η αύρα του καλοκαιριού
Αφήνω το σώμα μου να χαλαρώσει, ακόμη κι αν είναι ξαπλωμένο το κορμί μου κάτω από τον ανεμιστήρα ή το κλιματιστικό της Λευκωσίας. Τουλάχιστον ακόμη μπορώ και το έχω.
Ακούω, βλέπω, αισθάνομαι, ξέροντας πως μόνο χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις υπάρχω. Δοκίμασε και εσύ!
Αφήνομαι στην αύρα του ζεστού καλοκαιρινού δειλινού της Λευκωσίας, ή στην αλμύρα της θάλασσας. Αφήνω τις ενοχλητικές σκέψεις να φύγουν, να τις πάρει το κύμα και ο άνεμος. Να διαλυθούν…
Μια λάμψη η ζωή
Όπως γράφει και ο Οδυσσέας Ελύτης «η μια πεντάρα σε κάνει πλούσιο, οι πολλές ποτέ. Ανέκαθεν στον κόσμο αυτόν βασιλεύει μια κάποια όπως θα λέγα άνισος ισομετρία. Το ίδιο δυναμικό και για το καλό και για το κακό απαιτείται να καταβληθεί, αφού το φαρμάκι επενεργεί αρνητικά, όπως ακριβώς το αγαθόν θετικά, πάνω στους άλλους, που ξέρουν να κρατούν σωστά το κάτοπτρο της καθαρής αντίληψης, στη σχέση τους με τους τρίτους. Είναι όμως διαφορετικό το μήκος των πεπρωμένων. Θεέ μου, πόσα πολλά πράγματα και ν’ αντιστοιχούν μόνο σ’ ένα σκέτο σπίρτο, που το τραβάς επάνω τους· και να!
Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος · κι αν είδες, είδες».
Μια λάμψη είναι η ζωή μας, περνάμε και φεύγουμε, αφήνοντας το σημάδι μας στο σύμπαν, ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι, καλοί άνθρωποι, καλοί φίλοι, καλοί εργαζόμενοι, καλοί επιστήμονες. Ή ακόμη κακοί, πλεονέκτες, ανήθικοι και ανέντιμοι. Μια λάμψη στο σύμπαν, ένα σημάδι στο κενό για να δηλώνουμε ότι περάσαμε από τούτη τη ζωή.