Έτσι απλά, ζήσε και προχώρα με τη ζωή σου
Η ζωή σου δεν ανήκει σε κανέναν ή καμιά, μόνο σε σένα, κι όσο κι αν σε πίκραναν άνθρωποι και καταστάσεις γυρίζεις σελίδα
Έτσι απλά, ανοίγω τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και διαβάζω τα μηνύματα των φίλων αναγνωστών. Τους ευχαριστώ από καρδιάς για τα υπέροχά τους λόγια. Δίνουν τροφή στην ψυχή για να συνεχίζει να νιώθει και να μεταφέρει στο χαρτί συναισθήματα και απόψεις.
Έτσι απλά, σκέφτομαι να καταγράψω σε ένα χαρτί με ρίγες, σε τετράδια του δημοτικού σχολείου, τα ονόματα των φίλων και γνωστών μου. Όλων εκείνων που ανταλλάξαμε σκέψεις, είδαμε κατάματα κοινές αλήθειες, ήπιαμε καφέ μαζί και κλάψαμε για την κατάντια της πατρίδας. Εκείνων που δοκιμάσαμε μαζί ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, πέσαμε στα πατώματα και βρήκαμε τον δρόμο μας…
Οι θύμησες νωπές…
Έτσι απλά, σκέφτομαι όλους τους φίλους και γνωστούς που πέρασαν απ’ τη ζωή μου για διάφορους λόγους, και προσπαθώντας να θυμηθώ το πρόσωπο, τη φωνή, τον χαρακτήρα, δυσκολεύομαι. Η μνήμη με προδίνει και οι θύμησες είναι πλέον νωπές.
Κρατώ μόνο τα πρόσωπα που πέρασα καλά μαζί τους, διαφωνήσαμε, συζητήσαμε, είχαμε κοινά και διαφορές. Έτσι απλά, συλλογίζομαι αναμνήσεις, ξεφτισμένες θύμησες των παιδικών χρόνων, της εφηβείας, των σπουδών, της μονότονης ζωής των απεριόριστων ωρών δουλειάς.
Έτσι απλά, θυμάμαι την αλησμόνητη θάλασσα της Κερύνειας που σαν αυτήν άλλη δεν είδα, τον Ζέφυρο, την Αηρκώτισσα, το Μάρε Μόντε. Ακόμη κι αν διαγραφούν τα πάντα από τον εγκέφαλο μου, αυτά δεν θα φύγουν ποτέ…
Καθαρίζω και διαγράφω
Έτσι απλά, νιώθω πως είναι καιρός να συνεχίσω τη διαγραφή των ανθρώπων, τις κακές συνήθειες των τελευταίων χρόνων να καθαρίζω το μπλοκ των τηλεφώνων και το κινητό από ονόματα, τηλέφωνα, μηνύματα. Ίσως και να θέλω να ελαφρύνω το μυαλό και το σώμα μου από τα βαρίδια και τα ανώφελα λόγια και κουβέντες που έπρεπε να ειπωθούν αλλά δεν ειπώθηκαν, ή που ειπώθηκαν αλλά άστο να πάει…
Η ζωή σου δεν ανήκει σε κανέναν ή καμιά, μόνο σε σένα, κι όσο κι αν σε πίκραναν άνθρωποι και καταστάσεις γυρίζεις σελίδα, προχωράς μπροστά, στο επόμενο βήμα, ορθώνεις το ανάστημα και μαζεύεις αντοχές. Γινόμαστε σοφότεροι, περνούμε με κριτήρια από το σουρωτήρι εκείνους που βάζουμε γύρω μας και στη ζωή μας.
Έτσι, απλά η ζωή σου, η δική μου και του φίλου και αδελφού μου, δεν πωλείται σε τιμή ευκαιρίας στο γυναικοπάζαρο της Λευκωσίας, εκεί που μαζεύονται κάθε Σάββατο οι καλλιτέχνες και οι μικροπωλητές και πωλούν τα χειροποίητα κατασκευάσματά τους, τις πραμάτειές τους.
Η ζωή σου και η δική μου δεν παίζεται στο χρηματιστήριο, στο καζίνο ή δεν κουρεύεται από το Eurogroup. Δεν δίνεται σε κανέναν δωρεάν και σε εξευτελιστική τιμή.
Γυρίζω σελίδα
Ξέρω πως νιώθεις προδομένη, προδομένος, πως στριφογυρίζει στο μυαλό σου ένα μεγάλο «γιατί, τι έκαμα;». Τίποτα δεν έκανες, σταμάτα επιτέλους να έχεις τύψεις γι’ άλλη μια φορά τύψεις και να μαστιγώνεις τον εαυτό σου.
Έτσι απλά, γύρισε σελίδα και πες φωνακτά πως η ζωή σού ανήκει, μόνο σε σένα και σε κανέναν άλλον.
Πάρε τον έλεγχό της στα χέρια σου και άφησε πίσω σου εκείνα που γεμίζουν με πίκρα την ψυχή σου. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε πληγώνει, εκτός κι αν του το έδωσες εσύ! Είμαι σίγουρη πως κάποιες φορές το έκανες, από συνήθεια. Όμως, δεν μπορείς να συνεχίζεις αυτή τη συνήθεια για χρόνια.
Συνήθισες στα δύσκολα
Έτσι απλά, κάμε ένα delete και προχώρα παρακάτω. Η ζωή είναι μια συνεχής δοκιμασία, εσύ δίνεις εξετάσεις κάθε μέρα και τις περνάς. Δεν σε πτοεί κανένας και τίποτα. Είσαι συνηθισμένος στα δύσκολα, συνηθισμένη στις πάλες και τους αγώνες.
Έτσι απλά, καθάρισε τον ηλεκτρονικό υπολογιστή σου από τη σαβούρα, τα ανώφελα, εκείνα που σε πικραίνουν, εκείνα που σε φοβίζουν και σε σταματούν.
Γύρνα σελίδα, προχώρα, έτσι απλά, η ζωή είναι απλή και μην την κάνεις εσύ δύσκολη και περίπλοκη. Έτσι απλά, βγες απ’ το καβούκι σου, γιατί τάχα πληγώθηκες, βγες έξω, συνάντησε ανθρώπους, κάμε νέους φίλους.
Έτσι απλά, καθάρισε την αποθήκη σου από ονόματα, τηλέφωνα, πράγματα και καταστάσεις που δεν πέτυχαν, σε απογοήτευσαν.
Έτσι απλά, κάνε όπως κάνω και εγώ πολύ συχνά, χωρίς καμιά τύψη, χωρίς καμιά πίκρα, χωρίς να κλαίω και να πονώ. Η …ηλεκτρική σκούπα είναι δίπλα μου και την παίρνω πια πολύ συχνά για να καθαρίζω τη ζωή μου από εκείνα όλα τα περιττά και ανώφελα.
Δοκίμασε τις ισορροπίες
Συχνά πολλοί μου λένε: «Δεν πιστεύω πια στους ανθρώπους, δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν, με απογοητεύουν, δεν ξέρω τι θα κάμω». Για μένα είναι απλό το ζήτημα. Η ζωή μας βρίσκεται κάθε μέρα, κάθε στιγμή σε μια λεπτή κλωστή στην οποία υποχρεωνόμαστε να ισορροπούμε για να επιβιώνουμε. Μείνε εκεί σταθερά και ζήσε. Άσε τους άλλους στα δικά τους, σε εκείνα που επέλεξαν, σε εκείνα που πίστεψαν, σε εκείνα που αποφάσισαν να βάλουν και να κρατήσουν για πάντα στη ζωή τους.
Προχώρα με το κεφάλι ψηλά και μην αφήνεις απλήρωτους λογαριασμούς. Ξόφλησέ τους, έχοντας πάντα στο μυαλό πως εσύ δεν θέλεις «δανεικά κι’ αγύριστα». Μην τρέφεις φρούδες ελπίδες, μην χτίζεις το μέλλον σου σε λάθος ανθρώπους, με την ελπίδα πως θα αλλάξουν, πως θα φέρουν τα μίλια τους.
Προχώρα, έτσι απλά, όπως το χαμόγελο τού παιδιού, το πεταχτό φιλί του ανθρώπου που σε αγαπά πραγματικά, μια μεγάλη αγκαλιά. Προχώρα χωρίς να βλέπεις πίσω, χωρίς να περιμένεις…
Οι άνθρωποι δεν πρέπει να σε αφήνουν στο περίμενε… Απλά γύρνα σελίδα, φτιάξε με χρώματα μια καλοκαιρινή μέρα, σκέψου τη θάλασσα, τις μυρωδιές του βουνού.
Δώσε εκεί που αξίζουν
Δώσε εκεί που αξίζουν, πίστεψε σε εκείνους που πιστεύουν σε σένα, γίνε επιτέλους εγωιστής. Ναι, το οφείλεις στον εαυτό σου!
Έτσι απλά, πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου, μην την αφήνεις να κρίνεται από τους άλλους. Νιώσε ευτυχισμένος που είσαι ζωντανός, που είσαι υγιής, που περπατάς και δεν πονάς.
Βγες έξω στη φύση, πάψε να το παίζεις θύμα και μίζερος. Εσύ δημιουργείς τη μιζέρια στη ζωή σου, εσύ επιτρέπεις στους άλλους να σε παίζουν σαν το μπαλάκι του πινγκ πονγκ.
Σήκω, πάτα γερά στα πόδια σου, μάζεψε δυνάμεις και προχώρα. Φτάσε όπου δεν μπορείς κι ακόμη πιο μακριά. Άκουσε τη φωνή της Αμερικανίδας συγγραφέως Sherrilyn Kenyon, πως «η ζωή δεν είναι πώς θα επιβιώνεις στην καταιγίδα, αλλά πώς θα χορεύεις στη βροχή».
Άφησε τα όλα πίσω σου. Ακόμη κι αν δεν μπορείς να κάμεις επιτέλους τη γενική καθαριότητα, κάμε κάτι κάθε μέρα. Κάτι πολύ μικρό, κάτι με σημασία, κάτι που θα σε οδηγήσει στο επόμενο βήμα. Πάψε να κρίνεις τους άλλους και να μιλάς αφ’ υψηλού. Βούτα στη θάλασσα, ακόμη κι αν δεν ξέρεις κολύμπι και δοκίμασε. Οι γενναίοι πάντα επιβιώνουν!
Χρύσω Αντωνιάδου
Πηγή: Eφημερίδα «Η Σημερινή», 7 Ιουνίου 2015, φωτογραφία in2life