Έχουμε εξορίσει την ομορφιά απ’ τις ζωές μας
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Πάντοτε έχω κάτι με τις μεγάλες συνάξεις. Τις ψεύτικες συνάξεις των ανθρώπων, μόνο για το θεαθήναι, τις πολιτικές, οικονομικές και κομματικές συνάξεις, τις οικογενειακές συνάξεις που πραγματοποιούνται μόνο επειδή έτσι συνηθίζεται κάθε χρόνο. Όλο αυτό το βουητό που ακούς γύρω σου, που δεν μπορείς να μιλήσεις και να εκφραστείς ελεύθερα, που ακούονται μόνο εκείνοι που μιλούν μεγαλοφώνως και κείνοι που αναμασούν τα ίδια και τα ίδια με άλλες λέξεις, άλλες εκφράσεις.
Πάντοτε μου τη δίνουν οι προσποιήσεις και τα δήθεν. Δήθεν καλές σχέσεις, δήθεν πολλοί φίλοι, δήθεν καλοί συγγενείς, δήθεν συνεννοήσιμοι γείτονες και δήθεν κοινοί γνωστοί. Μου τη δίνει η ψεύτικη εικόνα των ανθρώπων που συναντιούνται γιατί πρέπει, γιατί επιβάλλεται, γιατί θα μας παρεξηγήσουν, γιατί έτσι γίνεται κάθε χρόνο, γιατί θα μας σχολιάσουν.
Η ομορφιά στους γνήσιους ανθρώπους
Λατρεύω την ομορφιά στους … κοινούς θνητούς, εκείνους που νομίζεις πως δεν έχεις κάτι να πεις μαζί τους και σου βγαίνουν οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι της ζωής. Στη γιαγιά που φτιάχνει με μεγάλη επιμέλεια και φροντίδα τις φλαούνες του Πάσχα για να ευχαριστήσει με την καρδιά της την οικογένεια και σου εμπιστεύεται τη συνταγή για το υπέροχο τραπέζι της, χωρίς να ζηλεύει τον πλούτο του κοσμικού πάρτι!
Τον παππού που σου μιλά για τα ευτυχισμένα παιδικά του χρόνια στον Καραβά, τη Μεγάλη Βδομάδα και το Πάσχα. Χαίρομαι να μιλώ με παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου, με φοιτητές, με νέους ανθρώπους που έχουν όνειρα και ακόμη πιστεύουν πως θα αλλάξουν τον κόσμο.
Βαριέμαι τις μεγάλες συνάξεις που ο καθένας λέει «το κοντό και το μακρύ του», κάμνει πως τα ξέρει όλα, ακόμη κι αν δεν καταλάβει λέξη από το κούρεμα, τις εκποιήσεις, την οικονομία. Βαριέμαι τις μεγάλες συνάξεις όταν έχω να κάμω με ανθρώπους που κρύβουν τη φτώχεια και τη μιζέρια της ζωής τους, πίσω από το προσεγμένο βάψιμο, το υπέροχο φόρεμα, το ακριβό αυτοκίνητο.
Βαριέμαι τις συνάξεις που οι άνθρωποι μιλούν για τις εκτάσεις των χωραφιών και των οικοπέδων τους, προσφιλές θέμα σε οικογενειακές συνάξεις, τις τιμές των ακινήτων τους και την πτώση των τιμών των μετοχών τους.
«Σκέφτομαι πως έχουμε εξορίσει την ομορφιά», όπως έγραψε και ο Αλμπέρ Καμύ. Έχουμε εξορίσει την πραγματική ομορφιά που δεν την βρίσκουμε στις συνάξεις των ψεύτικων ανθρώπων και των μικρών κοινωνιών. Έχουμε εξορίσει την ομορφιά να απολαμβάνουμε μικρές μα σημαντικές παρέες, πραγματικές φιλίες, που δεν τσαλακώνονται με τα χρόνια.
Η μαγεία του απλού
Μια μεγάλη αγάπη, ένα δυνατό έρωτα, μια γερή συγγενική σχέση, μια πραγματική συναδελφική, αδελφική φιλία. Έχουμε εξορίσει όλα εκείνα τα όμορφα και μοναδικά που γεμίζουν τη ζωή μας για την απλότητα και την ανόθευτη ειλικρίνειά τους.
Έχουμε εξορίσει κάθε τι ωραίο και απλό. Τη μαγεία να παίζουμε στους αγρούς και να μαζεύουμε κίτρινες μαργαρίτες και άγριες ανεμώνες. Δίνουμε σημασία, στα ψεύτικα στα περίπλοκα, τα πρέπει και τα μην. Φοβόμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη γιατί θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τη γύμνια μας. Ίσως αντιληφθούμε, για πρώτη φορά, ποιοι είμαστε πραγματικά και πόσο λάθος κάναμε με τις επιλογές μας.
Όποιος τολμήσει να είναι διαφορετικός, συνήθως πληρώνει μεγάλο το τίμημα! Είναι τρελός, είναι ομοφυλόφιλος, είναι άνθρωπος με ειδικές ικανότητες, έχει ψυχολογικά προβλήματα, έχει καρκίνο, είναι καρδιοπαθής, είναι αλλοδαπός, είναι άνεργος.
Κι, όμως, ο καθένας μας κρύβει μια διαφορετικότητα, ακόμη κι αν δεν του βάζουν μια ετικέτα για να τον ξεχωρίζουν. Οι διαφορετικοί είναι αυθεντικοί, ανόθευτοι, αληθινοί. Δεν κρύβονται πίσω από ψεύτικες μάσκες, οχυρωμένες πόρτες και μεγάλα τείχη. Δεν κρύβονται πίσω από διπλές ζωές, ψεύτικους φίλους και νεκρές σχέσεις. Εκείνοι που κρύβονται αρνούνται να αποκαλύψουν την πραγματική τους ταυτότητα, συνεχίζοντας να ζουν διπλές, κρυφές ζωές.
Κάποτε επιθυμώ την ηρεμία μου στην ησυχία μου. Βρίσκω εκεί τη γαλήνη για να προχωρώ στη ζωή, να αντιμετωπίζω τα προβλήματα και τις δυσκολίες, να αναδιπλώνομαι και να μαζεύω δυνάμεις. Δεν είναι μοναξιά, γιατί ποτέ δεν αισθάνομαι μόνη.
Κατανόηση και … τοξικότητα
Θυμάμαι τα λόγια του Σίλερ πως «ο δυνατός είναι πιο δυνατός όταν είναι μόνος» και βρίσκω τον εαυτό μου να συμφωνεί απόλυτα μαζί του. Η επιλογή της μοναξιάς είναι μια συνειδητή επιλογή για να καθαρίσω το μυαλό μου από τις σκέψεις, τις εμμονές, τα συναισθήματα, το παρόν και το μέλλον. Είναι μια επιλογή να εξαγνιστώ από την τοξικότητα των ανθρώπων και καταστάσεων.
Το σπίτι μου είναι συνήθως κέντρο διερχομένων που θέλουν να πουν τον πόνο τους και να βρουν κατανόηση. Η πόρτα μου χτυπά συχνά από ανθρώπους που θέλουν να αδειάσουν την ψυχή τους και να ακούσουν μια λέξη κατανόησης. Κάποτε επέλεγα να ανοίγω διάπλατα την πόρτα και την καρδιά μου. Ο χρόνος μάς μεταμορφώνει, μας κάνει πιο εγωκεντρικούς, μας προστατεύει από το δίνε χωρίς να λαμβάνεις.
Το τηλέφωνο βουίζει πολύ συχνά από τα τηλεφωνήματα …φίλων και …γνωστών που θέλουν να αδειάσουν το μυαλό και τη ψυχή τους απ’ όλα εκείνα που συμβαίνουν μέσα στα σπίτια και τις δουλειές τους. Πλέον δεν είμαι το καταλληλότερο πρόσωπο!
Βαριέμαι τις συνάξεις των γιορτών, και τους ανθρώπους να μου χτυπούν την πόρτα, με κάθε ευκαιρία. Κουράζομαι να το παίζω άτρωτη και δυνατή, υποκύπτοντας στις επιθυμίες των άλλων για … ξεφούσκωμα σκέψεων και συναισθημάτων.
Η ηρεμία και η ησυχία δεν είναι μοναξιά, είναι επιλογή για να γαληνεύεις, να μαζεύεις δυνάμεις, να μπορείς να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα σου και τους ανθρώπους και να προχωρείς.
Η πολύβουη ζωή μας
Γι’ αυτό και θαυμάζω τους ανθρώπους που μιλούν λίγο και επί της ουσίας, που βρίσκουν ώρες να γαληνεύουν, που η μοναξιά είναι επιλογή.
Σκέφτομαι πως έχουμε εξορίσει την ηρεμία από τη ζωή μας. Συλλογιέμαι πως έχουμε εξορίσει την υπομονή και την ανθρωπιά.
Νομίζουμε πως τη βρίσκουμε σε πολύβουες συνάξεις όπου ο καθένας παίζει με την κολακεία και το κουτσομπολιό, σε έναν αγώνα πρωταθλήματος, μέχρι την τελική πτώση. Ευνουχίζονται οι σχέσεις και οι άνθρωποι, οι αξίες και τα οράματα, στον βωμό του χρήματος, των διαπλοκών και των συμφωνιών κάτω από το τραπέζι.
Μια από τα ίδια
Τελικά έχω και εγώ τους προβληματισμούς μου, σκεφτόμενη πως είμαι και εγώ μια απ’ όλους, ζω μια από τα ίδια. Υποχρεώνομαι να συναναστρέφομαι τοξικούς ανθρώπους, που ρουφούν την ενέργειά μου όσο κι αν βρίσκω τις αντοχές να λέω ευγενικά όχι.
Συνεχίζω και εγώ να ζω μια από τα ίδια – για το θεαθήναι – σε μια πατρίδα που καταφέραμε να την παίξουμε στο χρηματιστήριο, στις τραπεζικές μετοχές, στις μετοχές των ακινήτων. Συγχαρητήρια μας! Μια από τα ίδια σε μια πατρίδα που μας κυβερνούν, αντιπολιτεύονται και συνεργάζονται άθλια ανθρωπάκια.
Κάποτε θυμάμαι τα λόγια του Βίλχεμ Ράιχ και σκέφτομαι τις δικές μας ζωές: «Με ρωτάς, ανθρωπάκο, πότε επιτέλους θα έχεις μια καλή, μια εξασφαλισμένη ζωή! Η απάντηση σε ξενίζει.
Θα ’χεις μια καλή, εξασφαλισμένη ζωή όταν το δώρο της ζωής θα σημαίνει για σένα περισσότερα από την εξασφάλιση, ο έρωτας περισσότερα από το χρήμα, η ελευθερία σου περισσότερα από την κοινή ή κομματική γνώμη. Όταν το αίσθημα που εμπνέει η μουσική του Μπετόβεν ή του Μπαχ γίνει το κυρίαρχο αίσθημα της ζωής σου-το έχεις μέσα σου, ανθρωπάκο, κάπου βαθιά, στα μύχια της ύπαρξής σου…».
Σκέφτομαι πως έχουμε εξορίσει τα συναισθήματά μας, και τα κλείσαμε βαθιά μέσα μας, για να μην βγάζουν τη γύμνια της ψυχής μας και τον πόνο μας. Μη ρωτάς ανθρωπάκο, πότε θα έχεις μια εξασφαλισμένη ζωή!
Σε ευχαριστώ
Σκέψου τη ζωή που πραγματικά θα ήθελες για να είσαι ευτυχισμένος, σκέψου τη σχέση που θα ήθελες για να πετάς στα σύννεφα, τους ανθρώπους που θα συναντούσες για να είσαι καλά. Την εργασία που θα σε γέμιζε ζωή, τις σπουδές που θα δυνάμωναν τη δημιουργικότητα και τα ταλέντα σου. Σκέψου ποιους θα ήθελες να σε κυβερνούν και ποιους να ψηφίζεις για να σε εκπροσωπούν, ποιους θα επέλεγες για να καθορίζουν το μέλλον σου, να παίρνουν αποφάσεις για σένα μαζί με σένα.
Σίγουρα, θα έχεις μια ευτυχισμένη ζωή όταν πάψεις να σκέφτεσαι το προσωπικό συμφέρον, να συνεχίζεις να ζεις και να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που θεωρείς τιποτένιους, όταν μάθεις να είσαι ο εαυτός σου, όταν αποδέχεσαι το διαφορετικό. Σίγουρα θα είσαι ευτυχισμένος όταν επιλέξεις να ζεις ανάμεσα σε χαμογελαστούς ανθρώπους, ακόμη και αυτούς που δεν έχουν μια, δεν έχουν στοιβάξει τα λάφυρά τους σε θυρίδες και τράπεζες του εξωτερικού. Θα είσαι ευτυχισμένος όταν θα αποδέχεσαι ανθρώπους που δεν έχουν τη δική σου… τάξη και … υπόληψη. Όταν ξυπνάς το πρωί και χαμογελάς, λέγοντας «Θεέ μου σε ευχαριστώ που είμαι ακόμη ζωντανός».