Διαγράφω και προχωρώ…
Ακούω πολλούς να παραπονιούνται ότι οι άλλοι δεν νοιάζονται γι’ αυτούς. Το ερώτημά μου είναι “εσύ νοιάζεσαι γι’ αυτούς;”. Εκεί σταματούν, κλείνουν το στόμα και με κοιτάζουν αμήχανα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι συνήθισαν να παίρνουν χωρίς να δίνουν, κλείνονται στον παράδεισό τους, στον μικρό και υπέροχό τους κόσμο, στα προβλήματά τους, τις σχέσεις τους, τα λάφυρά τους. Έχουν και την απαίτηση να εισπράττουν, όπως οι τράπεζες τη δόση του δανείου! Γιατί να νοιάζονται για τους άλλους εάν δεν έχουν όφελος, εάν δεν έχουν κάτι να κερδίσουν; Όλα έχουν την τιμή τους, μια τιμή, μεγάλη ή μικρή.
Αποζητούν τον θαυμασμό, τον έρωτα, την αγάπη, την αγκαλιά, την επιβράβευση, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να σηκωθούν από την αναπαυτική τους πολυθρόνα, να βγουν έξω και να δώσουν… Εκείνοι έχουν τα όριά τους αλλά ο άλλος δεν επιτρέπεται να έχει τα δικά του. Δεν επιτρέπεται να ζητά, να διεκδικεί, να επιθυμεί, να θέτει αιτήματα… Οι άλλοι είναι ατσαλάκωτοι, ισχυροί, παντοδύναμοι, θεοί… Έτσι νομίζουν!
Όμως, όλοι ερχόμαστε και φεύγουμε απ’ αυτή τη ζωή κάποια μέρα, απρόοπτα ή επειδή κάναμε τον κύκλο μας. Γιατί νομίζετε θα μας θυμούνται οι άλλοι; Για τα πλούτη ή τις θέσεις μας ή για η σκληρότητα με την οποία τους φερθήκαμε;Θα μας θυμούνται, έτσι πιστεύω εγώ, για την καρδιά μας, το χαμόγελό μας, την αγκαλιά μας, την αγάπη και το νοιάξιμο μας. Γι’ αυτό θα τους λείπουμε. Σέβομαι τους ανθρώπους που βάζουν τα όριά τους, εκείνους που πραγματικά δεν μπορούν να προσφέρουν για εξ αντικειμένου δυσκολίες. Δεν συγχωρώ, όμως, τους ανθρώπους που θέλουν να παίρνουν, χωρίς να δίνουν. Εκεί διαγράφω και προχωρώ…
Χρύσω