Δικαιούστε να σας αγαπάτε!
Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές. Τη μια μέρα ζεις και νομίζεις πως χαίρεσαι τη ζωή σου, μια στερεότυπη ζωή στημένη στα «πρέπει» και στα «μην», και την άλλη στιγμή χάνεσαι σαν φτερό στον άνεμο.
Κάθε φορά που αγγίζω αυτά τα θέματα, ακούω διάφορες φωνές να κριτικάρουν τον τρόπο που σκέφτομαι. Μια βασική φιλοσοφία που αναπτύσσω τα τελευταία χρόνια και βασίζεται στην αρχή ότι «κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, γι’ αυτό ζήσε την, χωρίς να θέτεις όρια και να έχεις αναστολές. Πιθανόν να μην υπάρχει αύριο, και να χάνεις την ευκαιρία να ζήσεις μια εμπειρία που ίσως σε κάνει καλύτερο σαν άνθρωπο, πιο σοφό».
Ακόμη κι αν προσγειωθείς ανώμαλα, αν χάσεις εκείνα που πίστευες που είχες ως λάφυρα φυλαγμένα μια ολόκληρη ζωή, θα λες πως τουλάχιστον δοκίμασες!
Κάθε φορά που γράφω για θέματα που σχετίζονται με αυτή τη φιλοσοφία μου περί ζωής – που και εγώ άργησα να την αντιληφθώ, να την κατανοήσω με κάθε λεπτομέρεια, ακόμη και να τη ζήσω – βρίσκομαι μπροστά σε μεγάλα διλήμματα.
Η λογική, το συναίσθημα, η πρόκληση, η ευκαιρία. Η μεγάλη ευχαρίστηση, ψυχική, σωματική. Όλα έρχονται και φεύγουν από το μυαλό μου, που σταμάτησε εδώ και καιρό να τα διυλίζει και να τα περνά από το σουρωτήρι. Λογική, «πρέπει» και «μην». Επιβάλλεται, είμαι υποχρεωμένη, είναι επιβεβλημένο.
Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες. Ερχόμαστε και φεύγουμε από τη ζωή, πιστεύοντας ότι δοκιμάζουμε, ζούμε πολλές εμπειρίες. Στην πραγματικότητα χανόμαστε μέσα στις ίδιες τις ανασφάλειές μας, τη μιζέριά μας, τα θέλω και τα πρέπει. Γιατί έτσι μας λέει η οικογένεια, έτσι κάνουν οι φίλοι μας, έτσι λέει ο κόσμος, πως θα το δει ο γείτονας και τι θα πουν στη δουλειά.
Το αποτέλεσμα; Σκοτώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τον κλείνουμε σε ένα ασφυκτικό κελί που δεν χωρεί άνθρωπο, τον πληγώνουμε και τον τιμωρούμε, τάχατες για το καλό των άλλων. Δεν «σε αγαπάς».
Ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεων του. Ο καθένας πρέπει – εδώ δεν υπάρχει καλύτερη λέξη – να αγαπά τον εαυτό του, να τον σέβεται, να τον φροντίζει, να τον κανακεύει σαν το μικρό παιδί. Να σταματήσει να τον επικρίνει και να τον μαστιγώνει, τάχατες για τους όλους. Να του δίνει τροφή για το σώμα και το μυαλό, χωρίς να ψάχνει απαντήσεις, σκεφτόμενος τη λογική, το αύριο και το μέλλον.
Έμαθα να πιστεύω πως δεν υπάρχει αύριο, υπάρχει τώρα, αυτή η στιγμή, υπάρχει σήμερα. Οι δοκιμασίες και οι ανατροπές στη δική μου ζωή, οι επαγγελματικές και προσωπικές εμπειρίες, με δίδαξαν να σκέφτομαι πως το αύριο δεν είναι για μένα. Μπορεί να μην είναι ούτε για σας!