Ερχόμαστε και φεύγουμε…
Ερχόμαστε και φεύγουμε από τη ζωή, πιστεύοντας ότι δοκιμάζουμε, ζούμε πολλές εμπειρίες. Στην πραγματικότητα χανόμαστε μέσα στις ίδιες τις ανασφάλειές μας, τη μιζέριά μας, τα θέλω και τα πρέπει. Γιατί έτσι μας λέει η οικογένεια, έτσι κάνουν οι φίλοι μας, έτσι λέει ο κόσμος, πώς θα το δει ο γείτονας και τι θα πουν στη δουλειά.
Το αποτέλεσμα; Σκοτώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τον κλείνουμε σε ένα ασφυκτικό κελί που δεν χωρεί άνθρωπο, τον πληγώνουμε και τον τιμωρούμε, τάχατες για το καλό των άλλων. Δεν «σε αγαπάς».
Ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεων του. Ο καθένας πρέπει – εδώ δεν υπάρχει καλύτερη λέξη – να αγαπά τον εαυτό του, να τον σέβεται, να τον φροντίζει, να τον κανακεύει σαν το μικρό παιδί. Να σταματήσει να τον επικρίνει και να τον μαστιγώνει, τάχατες για τους όλους. Να του δίνει τροφή για το σώμα και το μυαλό, χωρίς να ψάχνει απαντήσεις, σκεφτόμενος τη λογική, το αύριο και το μέλλον.
Xρύσω