Η ζωή είναι μια τρέλα!
Ο άνθρωπος καθορίζει ο ίδιος τη ζωή του και κανένας άλλος. Ούτε η οικογένεια, ούτε οι σύντροφοι, ούτε οι γονείς και τα παιδιά του. Η προσκόλληση σ’ αυτούς «κλειδώνει» τον εαυτό του, τού στερεί το δικαίωμα να ζήσει, να δημιουργήσει, να χαρεί τις μικρές απολαύσεις της ζωής. Ακόμη και να αποτύχει, να πέσει και να σηκωθεί.
Συνήθως, στην Κύπρο συνηθίσαμε τις προσκολλήσεις. Στην ασφάλεια, τάχατες της οικογένειας, σε μια σίγουρη δουλειά, στα παιδιά μας για τα οποία δήθεν θυσιαζόμαστε, στους φίλους μας.
Στην ουσία, φοβόμαστε να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα, τα … σίγουρα, τα καινούργια, εκείνα που θα μας γεμίσουν σαν ανθρώπους με σάρκα και οστά. Σίγουρα, ούτε εγώ μιλώ αφ’ υψηλού. Ίσως και να πέρασα τις μεγαλύτερες προσκολλήσεις στη ζωή μου, ίσως ακόμη και να θεωρώ πως το παρελθόν με στοιχειώνει.
Όμως, κάποια στιγμή όταν αντιληφθείς πως έφθασες στο τέλμα, και κουράστηκες να δίνεις απλόχερα, τα παρατάς όλα και φεύγεις. Ο καθένας μας μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες και προοπτικές, φτάνει να αφήσει πίσω του το παρελθόν.
Ίσως τα χρόνια, η πείρα, οι εμπειρίες, να κάνουν κάποιους ανθρώπους πιο θαρραλέους, πιο τολμηρούς. Πιθανότατα να μην έχουν μπει στην παγίδα των … υποχρεώσεων, ή ακόμη και να θεωρούνται οι … τρελοί της ζωής.
Σιγουριά δεν υπάρχει για τίποτα και για κανέναν. Η κρίση μας φέρνει κατάφατσα με τη στυγνή πραγματικότητα. Από τη μια μέρα στην άλλη, χάνουμε τις πραμάτειες που φυλάξαμε μια ολόκληρη ζωή, για να ζήσουμε καλύτερα μετά. Όταν γεράσουμε, όταν μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, όταν τα σπουδάσουμε και τους βρούμε δουλειά και τους χτίσουμε σπίτι.
Και ξαφνικά όλα συντρίβονται στα πόδια μας. Κι ακόμη πιστεύουμε πως έτσι είναι η ζωή. Μπαίνουμε ξανά στο ίδιο λούκι και πάλι από την αρχή. Η ζωή είναι μια τρέλα, η μεγαλύτερη τρέλα κι εμείς θεατές, κομπάρσοι ή οι πρωταγωνιστές της. Στο χέρι μας είναι να δοκιμάσουμε τη γλύκα της!