Η υποκρισία των …πολιτισμένων ανθρώπων
Της Χρύσως Αντωνιάδου
«Μια εικόνα χίλιες λέξεις». Είναι από κείνες τις στιγμές που δεν ξέρω τι να πω, τι να γράψω, τι να νιώσω. Μου πήρε ώρες για να μπορέσω να αγγίξω τα πλήκτρα του ηλεκτρονικού υπολογιστή και να γράψω για τον μικρό Σύρο Αιλάν Σενού. Από σεβασμό προς τον ίδιον, δεν πέρασα ούτε μια λέξη στην ιστοσελίδα μου, ούτε μια φωτογραφία του στο facebook μου.
Όλοι το έκαναν. Πήραν «φωτιά» τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι ιστοσελίδες, τα κανάλια. Συγκλονισμένοι. Αποστασιοποιούμαι, σκέφτομαι βάζω το χέρι στην καρδιά και νιώθω: «Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές».
Νιώθω πως ο κόσμος συγκλονίστηκε με τη φωτογραφία. Ένα παιδί να το ξεβράζει η θάλασσα, ένα παιδί που πνίγηκε μαζί με τον πεντάχρονο αδερφό του και τη μητέρα τους, όταν η βάρκα που θα τους μετέφερε σε μια ανθρώπινη ζωή, αναποδογύρισε. Ο μικρός Αιλάν Σενού έφυγε… Και έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα προς την ανθρωπότητα, για τους πολέμους, για τα παιδιά.
Υποκριτές
Προς θεού δεν υποβαθμίζω ούτε έχω τέτοια πρόθεση, να μειώσω την ιστορία του Σενού και του κάθε Σενού. Όμως, με αφορμή το περιστατικό αυτό, επιχειρώ να γράψω κάποιες σκέψεις για την υποκρισία όλων μας έναντι των νηπίων, των παιδιών του σχολείου, των εφήβων. Ψάξτε γύρω σας, στις γειτονιές σας, στα σπίτια, τα σχολεία, τις κοινότητες και τους Δήμους σας. Τα παιδιά κακοποιούνται. Από την κοινωνία που τους πλασάρει κάθε λογής ψεύτικα και νοθευμένα όνειρα, το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που τα κακοποιεί λεκτικά, σεξουαλικά και άλλως πως, από το σχολικό περιβάλλον που ασκεί βία και εκφοβισμό. Από τους γονείς, τους φίλους και τους συμμαθητές, από τους δασκάλους και καθηγητές.
Ναι, υπάρχουν παιδιά κακοποιημένα, παιδιά που πεινούν, που ζουν σε ανθυγιεινές συνθήκες, που τους σκοτώνουν τα όνειρά τους, που τους καταστρέφουν την παιδικότητά τους, που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Πού είμαστε εμείς, εσείς, εγώ και εσύ όταν αυτά μας στέλλουν σιωπηλά τα μηνύματά τους; Πού είναι η οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία, το κράτος και η Πολιτεία;
Η περίπτωση του Αιλάν Σενού είναι συγκλονιστική. Όμως, υπάρχουν εξίσου μεγάλες συγκλονιστικές ιστορίες για τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου και τις … πολιτισμένες κοινωνίες της Δύσης και της Ανατολής. Παιδιά πεινούν, έχουν ανάγκη από φάρμακα, δεν ξέρουν να μιλούν και να διαβάζουν, τους έκλεψαν την παιδικότητα. Το παράδειγμα του μικρού έδωσε στον καθένα την ευκαιρία να ξετινάξει και πάλι την Ευρώπη. Η Ευρώπη φταίει για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας! Ακόμη και για τα παιδιά όλου του κόσμου! Και που είναι οι υπόλοιποι, αυτοί που κάνουν τους πολέμους, η Ανατολή και η Δύση, αυτοί που κατασκευάζουν στα εργαστήριά τους τα όπλα εξόντωσης, τα εμβόλια καταστροφής, τους ιούς που αφανίζουν την ανθρωπότητα.
Βλέπω τη φωτογραφία του μικρού και λυπάμαι. Κανένας να μην ζήσει πια τη φρίκη του πολέμου και της καταστροφής. Κανένα παιδί, κανένας νέος. Όμως, ο μικρός βρέθηκε τυχερός γιατί ο φακός ήταν εκεί και αποθανάτισε τη σκηνή. Ήταν τυχερό γιατί το πρόβλημά του ακούστηκε, έστω και μετά θάνατο, σε όλο τον κόσμο.
Τι γίνεται εκεί που δεν υπάρχουν φωτογράφοι και κανάλια, εκεί που τα … μυστικά κρύβονται, χώνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες και τις μικρές κοινωνίες; Ψάξε και δες γύρω σου και θα ανακαλύψεις πολλές συγκλονιστικές ιστορίες που όλοι μας οφείλουμε να δούμε.