Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να ασφυκτιώ
Της Χρύσως Αντωνιάδου
«Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις»
Χόρχε Μπουκάι
Ο καύσωνας μού την έδωσε κατακούτελα και απορροφά τη φαιά ουσία του εγκεφάλου μου. Τέτοια ζέστη και υγρασία έχω χρόνια να τη ζήσω. Βέβαια, ίσως να ΄ναι και οι αντοχές μου που λιγοστεύουν με την ηλικία, και εκείνη η μιζέρια στα πρόσωπα των ανθρώπων, που δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα. Για να είμαι ειλικρινής τη βρήκα τη λύση! «Κλειδώθηκα» μες στο κλιματιστικό και με δυσκολία βγαίνω από εκεί, μόνο για τα απαραίτητα. Και μετά το κλείνω και ο ανεμιστήρας έχει την τιμητική του.
Βέβαια, ο περίπατος και οι βόλτες καλά κρατούν, και οι παραλίες θα έχουν την τιμητική τους από βδομάδας, όταν τα κλείσω όλα και ρίξω πέτρα πίσω μου… Αυτό το καλοκαίρι μού δίνει μια διαφορετική γεύση. Ίσως γιατί αποφάσισα και πράττω, ίσως γιατί ο κύκλος της αυτογνωσίας έκλεισε και έχω πλήρως καταλήξει στο τι θέλω και τι δεν θέλω στη ζωή μου. Δεν θέλω να με κουράζουν με τα ανούσια, ανώφελα, μικρά και υπερβολικά… μεγάλα προβλήματά τους. Ξεχνούν πως δεν έγινα κι ο Φρόυντ για να τους κλείνω μες στο δωμάτιο με το ντιβάνι και να τους ψυχαναλύω.
Βέβαια, ας μην ξεχνάμε το μότο μου, που παραμένει καδρωμένο στον τοίχο απέναντι απ’ το γραφείο μου, για να μου υπενθυμίζει τη νέα σελίδα στη ζωή μου. «Μακριά από τοξικούς και μίζερους ανθρώπους!».
Δεν αντέχω τους μπελάδες
Γιατί η μιζέρια φέρνει κατήφεια, δυστυχία, κατάθλιψη, μόνιμα πεσμένο ηθικό και ένα πρόσωπο μες στη μαυρίλα. Και εγώ δεν αντέχω πια τη στεναχώρια και τα ουφ! Δεν μπορώ τους μεγάλους μπελάδες στο κεφάλι μου, τα μεγάλα άλυτα ζητήματα στην πλάτη μου και τις χίλιες δυο σκέψεις για τα ζητήματα των άλλων. Τουλάχιστον, να είναι και δικαιολογημένα, καλώς! Να ανεχτώ και να συμπαρασταθώ στον πόνο του φίλου και της κολλητής μου. Να ξαγρυπνήσω και να ακούω το κλάμα και να σκουπίζω το δάκρυ. Να μου γεμίζει όμως τον εγκέφαλο με τοξικά… υποπροϊόντα πάσης φύσεως και ποιότητας;
Φτάνει πια. Εκεί, λοιπόν, που με πιάνουν τα επαναστατικά μου περί διαγραφής των τοξικών, να έρχονται στο μυαλό, σαν τις εμπνεύσεις τού Σοπέν στο πιάνο, σκέψεις περί επιθυμιών… Ίσως επειδή λάτρεψα το γράμμα του μεγάλου Χόρχε Μπουκάι στην κόρη του που, μεταξύ άλλων, αναφέρει:
«Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές
Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθειά σου και όχι να αποφασίζεις για μένα
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα
Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα
Θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις
Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου…».
Τα δικά μου «θέλω»
Τι θέλω, λοιπόν εγώ, και ίσως τι θα ήθελε ο καθένας από τον εαυτό του και τους άλλους. Εδώ βέβαια μιλώ για μένα, για τα δικά μου «θέλω». Εσύ σκέψου, πέρασε από το σουρωτήρι τα δικά σου… Αν δεν τα σκέφτηκες, δοκίμασε να το κάνεις. Λοιπόν εγώ… Θέλω να με αποδέχεσαι γι’ αυτό που είμαι, να μην προσπαθείς να με αλλάξεις. Δεν θα αλλάξω τώρα στα πενήντα, ούτε θα ήθελα να αλλάξω. Θέλω να νιώθεις όταν σου λέω πως πονώ και θέλω να ξεκουραστώ. Μπορεί να νομίζεις πως είναι γυναικεία καπρίτσια, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν συνηθίζω να τα παρατώ τόσο εύκολα.
Θέλω να ανέχεσαι τη μουρμούρα μου, όταν με πιάνει το πατριωτικό μου με όλους αυτούς τους… σωτήρες της πατρίδας που κατέστρεψαν τον τόπο και ακόμη επιμένουν. Δεν φταίω εγώ που ξέρω το πολιτικοοικονομικό τους βιογραφικό! Θέλω να με κρατάς αγκαλιά και να με στηρίζεις όταν, ναι, έχω και εγώ τις κακές μου μέρες! Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις, όταν μουρμουρώ πως δεν μου έμεινε ευρώ στην τσέπη.
Μια καλή και πιστή φίλη
Δεν λέω ψέματα, το εννοώ. Να σε εμπιστευτώ Θέλω να με κρίνεις χωρίς να είσαι ισοπεδωτικός/ή όταν θεωρείς πως κάνω μεγάλα λάθη. Κάνω πολλά, το ξέρω. Θέλω να ξέρεις πως είμαι μια καλή και πιστή φίλη, που θα μείνω δίπλα σου, φτάνει να μη με απογοητεύσεις ψευδόμενος/η, να μην παίξεις με τις ευαισθησίες μου, να τηρείς τις υποσχέσεις σου.
Έχω και εγώ την αχίλλειό μου πτέρνα! Θέλω να ξέρεις πως μπορείς να με κάνεις ό,τι θέλεις, φτάνει να σε εμπιστευτώ. Να μην έχω… σκιές για σένα. Όμως, γίνομαι ταύρος ανήμερος και σου κλείνω για πάντα την πόρτα, αν νιώσω πως με εκμεταλλεύεσαι. Έρχεται μια περίοδος της ζωής μας που τα «θέλω» μας είναι ξεκάθαρα, κρυστάλλινα. Που κανένας δεν μπορεί να τα αγγίξει, ή έστω κανένας δεν έχει το δικαίωμα να περάσει την κόκκινη γραμμή των ορίων.
Εσύ, θα μου πεις, δεν τα καταφέρνεις! Δεν μπορείς να βάλεις τα δικά σου «θέλω» γιατί έχεις παιδιά να μεγαλώσεις, έχεις ανάγκη τη δουλειά και τα λεφτά, έχεις χρέος στην τράπεζα, έχεις σύζυγο με απαιτήσεις, έχεις, έχεις… Και εγώ έχω, και ο καθένας έχει. Φτάνει να ξέρει μέχρι πού θα φτάσει. Μέχρι πού θα οριοθετήσει την κόκκινη γραμμή. Προσπάθησε… Είμαι σίγουρη πως και εσύ έχεις τα «θέλω» σου. Τα μικρά και τα μεγάλα. Μπορείς να αρχίσεις από τα μικρά, τα πολύ μικρά, αυτά που θεωρείς ασήμαντα. Προσπάθησέ το. Αν δεν προσπαθήσεις, τίποτα δεν μπορείς να πετύχεις στη ζωή σου.
Πάλεψέ το. Άρχισε από εκείνα που θεωρείς ανώδυνα, εκείνα που δεν έχουν να κάνουν άμεσα με τους άλλους. Ξέρω πως φοβάσαι. Και εγώ φοβόμουν και εγώ φοβάμαι. Δοκίμασε. Θα πέσεις, θα σηκωθείς και πάλι από την αρχή. Να θυμάσαι τα λόγια της Βρετανίδας ψυχολόγου Joanna Field: «Είναι θλιβερό και αξιολύπητο να θέλεις πράγματα και να μην προσπαθείς να τα αποκτήσεις».
Πηγή:Εφημερίδα Η Σημερινή, 9 Αυγούστου 2015