Κάμε το! Εγκλώβισέ τους!
Πολύ το ψάχνω τούτες τις μέρες. Να βρω τη δυνατή λέξη εκείνη που να αποδίδει πλήρως όσα οφείλουμε να λέμε στα παιδιά μας. Κάπου νομίζω την πέτυχα! Να μην τσαλακώνουμε την αυτοπεποίθησή τους, τα όνειρά τους, τις επιθυμίες για το μέλλον τους.
Θέλει να γίνει κομμωτής, ας γίνει! Θέλει να γίνει χορεύτρια και πάλι ας γίνει! Γιατί να του κόψεις τα φτερά; Γιατί να γίνει χημικός αφού μισά τις θετικές επιστήμες, οικονομολόγος αφού δεν τα πάει καλά με τη λογιστική;
Ειλικρινά είναι από εκείνες τις φορές που εξοργίζομαι όταν ακούω να μεταφέρουν στους μαθητές ή ακόμη και στους απόφοιτους των πανεπιστημίων τους φόβους και τις ανασφάλειές τους. Ποιος είσαι εσύ που νομίζεις πως δικαιούσαι να κόβεις τα φτερά των παιδιών; Ναι, είσαι γονιός και θα πληρώσεις αλλά δεν είσαι γονιός για να εξουσιάζεις τη ζωή και το μέλλον του παιδιού σου. Ξέρω πως δεν το αντιλαμβάνεσαι, έτσι έμαθες, έτσι σου επέβαλλαν και σένα οι δικοί σου οι γονείς. Σταμάτα να μεταφέρεις τις δικές σου επιθυμίες, ανασφάλειες, τα θέλω, τα «δεν υπάρχει καμιά προοπτική».
Ξέρω πως είναι μεγάλη κουβέντα για σένα να τα ενθαρρύνεις. Θέλεις να τα έχεις υπό την υψηλή προστασία σου, για να τα ελέγχεις, να τα εξουσιάζεις, να επιβάλλεις τη θέλησή σου. «Γιατί εγώ θα σε ταΐζω όταν δεν έχεις δουλειά!».
Εγκλώβισέ τους, λοιπόν, σε σπουδές που μισούν, σε επαγγέλματα που θα τους κλείσουν εφ’ όρου ζωής σε μερικά τετραγωνικά, 15 ώρες την ημέρα, για να περηφανεύεσαι πως ο γιός σου και η κόρη σου έχουν καλές δουλειές και καλούς μισθούς. Κάμε το. Όμως, να αναλάβεις αύριο και τις ευθύνες σου όταν βλέπεις τα νεαρά σου βλαστάρια θλιμμένα, στεναχωρημένα, να μην έχουν ένα στόχο ζωής!
Χρύσω