Κι αφήνεις τον χρόνο να περνά…
Φοβάσαι να ερωτευτείς, να αγαπήσεις. Φοβάσαι να νιώσεις. Μήπως πονέσεις, μήπως πληγωθείς, μήπως εκτεθείς. Μήπως, μήπως, μήπως. Κι αφήνεις τον χρόνο να περνά, και εσύ μαζί του να γερνάς. Ψάξε το, μην το αφήνεις έτσι, κρυμμένος πίσω από τη δύναμη της συνήθειας, λέγοντας πως έτσι είναι η ζωή.
Εκείνο που φοβάσαι δεν είναι τους άλλους αλλά τον εαυτό σου. Φοβάσαι να αγγίξεις τα αισθήματά σου, να ανασκαλίσεις το παρελθόν σου. Ξέρω πως πονάς. Ο πόνος είναι δυνατός. Πώς θα τον γιατρέψεις αν δεν τον διαγνώσεις; Toν φορτώνεσαι για χρόνια, τον κουβαλάς μέσα σου, μόνιμο φορτίο στην πλάτη σου! Πότε θα αποφασίσεις να τον ξεφορτωθείς;
Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα, ένα κομμάτι του εαυτού σου. Μην ντρέπεσαι να τον αγγίξεις. Δοκίμασε, τόλμα, κάμε μια προσπάθεια. Θα δεις! Θα νιώσεις καλύτερα! Θα αγαπήσεις τον εαυτό σου, και εκείνος θα αγαπήσει εσένα. Θα σε ερωτευτεί και θα τον ερωτευτείς. Και μετά θα ανοίξεις τον δρόμο στην αγάπη. Θα καθαρίσεις τα αγκάθια και θα σε ερωτευτούν. Κι αν ακόμη κάτι πάει στραβά, δεν θα πέσεις στα πατώματα, θα αποδεχθείς τον πόνο. Κι η ζωή συνεχίζεται. Και εσύ την πιάνεις από τη μαλλιά, ξέροντας πως κανένας και τίποτα δεν θα σε βάλει από κάτω.
Χ.Α.