Μυρωδιές και ατμόσφαιρα εορτών…
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Χριστουγεννιάτικες στιγμές. Ανθρώπινες στιγμές. Στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, μυρωδάτα μπισκότα με σπιτικές συνταγές, τα παιδιά μαζεμένα κάτω από το δέντρο, ο σκύλος να χώνει τη μουσούδα του μες τα δώρα και να ψάχνει κάθε καλούδι.
Χριστουγεννιάτικες, ανθρώπινες στιγμές. Μυρωδιές κουραμπιέ, χριστουγεννάτικο κέικ με λευκή ζάχαρη, μελομακάρονα.
Αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, οικογενειακές στιγμές τότε που όλη η οικογένεια βρισκόταν εν ζωή. Κάλαντα στη γειτονιά που έγινε Δήμος, ετοιμασία για τη χριστουγεννιάτικη χορωδία του συνοικιακού σωματείου και τη χριστουγεννιάτικη παράσταση.
Η αντίκα
Το πιάνο παραμένει κλειστό εδώ και χρόνια. Ξεκούρδιστο, σαν μια παλιά ανάμνηση που έμεινε σταθερά εκεί, κάπου στη δεκαετία του 1980. Το μαντολίνο είναι στο δεύτερο πάτο του μεγάλου ερμαριού, το μετακινώ κάθε φορά που θέλω να χώσω άλλη μια πραμάτεια. Μα εκείνο εκεί, ατάραχο, κειμήλιο των παιδικών χρόνων στο δημοτικό σχολείο. Εκεί που σήμερα πάω να ψηφίσω δημοτικούς συμβούλους.
Τελευταία σκέφτομαι να πουλήσω εκείνο το μαύρο πιάνο – αντίκα γιατί πιάνει χώρο στο καθιστικό. Μετά θυμάμαι τα χρόνια που μάτωναν τα δάχτυλά μου, όταν προσπαθούσα με τις ώρες να μάθω απ’ έξω τον Μπαχ που μου τρυπούσε τα αυτιά. Πόσα δάκρυα έριξα όταν η καταξιωμένη πιανίστρια του Βελγίου, που σίγουρα είδε από νωρίς ότι δεν είναι το τάλαντό μου να γίνω πιανίστρια, με έβαλε προ διλήμματος: «Πήγαινε να μάθεις κιθάρα, ή είναι καιρός να επιλέξεις τι θα ακολουθήσεις». Είχα φθάσει στην έκτη όπως λέμε στο Grade 6 αισίως, αλλά δεν το ’χα να γίνω καθηγήτρια του πιάνου, σε αντίθεση με τα φωνητικά και τη χορωδία. Όμορφες αναμνήσεις!
Ύστερα ήλθαν άλλα, και άλλα και άλλα, μα το πιάνο εκεί να μου θυμίζει την αυστηρή δασκάλα του Βελγίου, τη μεγάλη εφηβική πρώτη πληγή της αποτυχίας. Έτσι νόμιζα!
Τα δώρα
Χριστουγεννιάτικες στιγμές. Ο σκύλος μου τυλιγμένος μες τις χριστουγεννιάτικες κουβέρτες με τα κόκκινα αστράκια, δώρα περασμένων Χριστουγέννων. Είναι μέρες τώρα που θυμήθηκα τα κουδουνάκια της Μαρίας. Τα έβγαλα απ’ το συρτάρι και επιχείρησα να ντύσω το σκυλί εορτινά!
Η Μαρίνα κλείνει τα πέντε και έχει τα γενέθλιά της. Η μεγάλη παραγγελία βρίσκεται κρυμμένη στο δωμάτιο – γραφείο και αναμένει την παράδοση. Έκπληξη για τους μεγάλους, η Μαρίνα όμως ξέρει να επιλέγει, και να παίζει.
Σε λίγο κλείνει άλλος ένας χρόνος. Περάσαμε και φέτος. Κουτσά στραβά, με τα μουδιάσματα, τις κοπώσεις, τις δυσκολίες και τις χαρές.
Γιορτινές μέρες. Λαμπιόνια, φωτάκια που τρεμοσβήνουν. Χορτάσαμε μιζέρια, δυστυχία, απαξίωση, μεμψιμοιρία, κουρέματα. Όλοι οι άλλοι αλλά όχι εγώ!
Γιατί; Μετά τα … πατώματα αποκτάς στομάχι για να τα χωράει όλα, χωρίς όμως να βαρυστομαχιάζεις. Γιατί απλούστατα, όταν στη ζωή σου έρχονται μεγάλες ανατροπές, όταν κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα για τη φυσική σου επιβίωση και την υγεία σου, μαθαίνεις να βάζεις τελεία, να διαγράφεις, και να διαγράφεις και να προχωράς. Να έχεις μεγάλο ανάστημα και να είσαι εσύ!
Πάνω απ’ όλα η υγεία
Γιατί τι ποιο σημαντικό υπάρχει τελικά σε τούτη τη ζωή από την υγεία, σωματική και ψυχική; Απολύτως τίποτε! Έτσι, μαθαίνεις να αποδέχεσαι όλα εκείνα που θεωρείς ανατροπές στον δρόμο σου, τα κουρέματα, τους… δήθεν φίλους, τους ανταγωνιστές και προχωρείς αγέρωχος γιατί ξέρεις και νοιώθεις, και διδάσκεσαι και μαθαίνεις καλά το μάθημά σου. Ότι πέραν από όλα, εκείνα που υπερτόνισες στο κεφάλι σου και στη ζωή, δεν υπάρχει απολύτως τίποτε, παρά μόνο μια παρωνυχίδα που την κόβεις κι ας πονάς στην αρχή.
Γιατί όταν τραντάζεται η ύπαρξή σου από μια ασθένεια, που μαθαίνεις να ζεις μαζί της και αναγκάζεστε στην πορεία να γίνετε και κολλητοί, λες πως τίποτα και κανένας δεν αξίζει και δεν δικαιούσαι να τον υπερτονίζεις και να τον κάνεις τόσο μεγάλο!
Κάθε φορά που κοντεύουν τα Χριστούγεννα και οι γιορτές, αρχίζουμε να ξεσκονίζουμε από γωνιάς ό,τι άχρηστο, λερωμένο και περιττό υπάρχει στο σπίτι. Κανονικά πρέπει να το κάνουμε συχνότερα, για να μένουμε μόνο με εκείνα που είναι απαραίτητα, που δεν δυσκολεύουν τη ζωή μας, την κάνουν απλή, απλούστερη. Τελικά τι μένει απ’ όλα εκείνα που μαζεύουμε, θεωρώντας πως είναι ο μεγάλος θησαυρός στο ευρύχωρο μας σπίτι, όλα εκείνα που στοιβάζουμε για χρόνια και νομίζουμε, κακώς, πως μια μέρα θα τα χρειαστούμε.
Καθάρισμα από… γωνιάς
Ό,τι πιο απλό, τόσο το καλύτερο. Λοιπόν, μιλώντας για μένα, παραδέχομαι πως τα τελευταία χρόνια δεν αφήνω τίποτα όρθιο μέσα στο σπίτι. Ακόμη και εκείνα που από συνήθεια παρά από ανάγκη φυλάω για πιο μετά, έρχεται μια στιγμή που ανοίγω απλόχερα τη μεγάλη τσάντα, τα χώνω μέσα και τα χαρίζω. Τίποτε δεν πετάω, τίποτα δεν στέλλω πια στην ανακύκλωση, εκτός από μια μεγάλη σακούλα από εφημερίδες, περιοδικά και χαρτιά, χαρτιά και χαρτιά, κάθε Τετάρτη που περνά το φορτηγό της ανακύκλωσης. Τα άλλα, μπαίνουν στις σακούλες και στέλλονται εκεί που τα έχουν ανάγκη.
Όντας καταναλωτικό … ζώο εκ πεποιθήσεως έχω μετατρέψει το σπίτι μου σε μπουτίκ και σε βιβλιοπωλείο! Τώρα τα ρούχα κάθε λογής που ξετρυπώνω για να καλύπτω τα … κενά μου και τα λογής – λογής βιβλία που ξεχειλίζουν από τη βιβλιοθήκη μου, πώς ταιριάζουν και πού κολλούν, μόνο η σύγχρονη ψυχολογία θα μας λύσει. Γιατί τελικά θεωρώ πως το όλο ζήτημα δεν είναι θέμα ενδυματολογικό ούτε έχει να κάνει με τη λαιμαργία που με πιάνει για τα βιβλία! Αλλά μια μεγάλη ανάγκη να καλύπτω τις τρύπες από τα νεύρα που κάμνω, κατά καιρούς, με την κατάντια της κοινωνίας, της οικονομίας και του τόπου.
Ζήσε την ομορφιά
Χριστούγεννα. Ομορφιά! Χαρά! Γαλήνη! Ελπίδα για το αύριο, γιατί δεν γίνεται, δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει. Ακόμη κι αν πρέπει να περάσουμε από ανατροπές, να πέσουμε και να σηκωθούμε. Τουλάχιστον θα πούμε πως προσπαθήσαμε. Όπως έλεγε και ο Φρόυντ «Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία». Υποσημείωση: Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, όπως θα έλεγε και η μικρή Μαρίνα, φέτος φέρε μου, σε παρακαλώ, λιγότερη κόπωση! Εσύ ξέρεις, όχι την κόπωση για την οποία μιλά η γειτόνισσα που λέει πως είναι συνέχεια κουρασμένη απ’ τη δουλειά και τις ευθύνες, ούτε αυτήν για την οποία κάνει παράπονο η τραπεζική υπάλληλος, και η φίλη στη δουλειά, ούτε ακόμη κι αυτή για την οποία με τρέλαναν οι δικές μου φίλες αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων. Μιλώ για τη δική μας κόπωση, τη δική μου, τη δική της, τη δική του. Για την κόπωση τη δική μας, που μας πιέζει πέρα από τα όρια και μπορεί να είναι επικίνδυνο και να προκαλέσει ώση. Και κάθε ώση μας φέρνει πιο κοντά στο επόμενο βήμα της ασθένειας! Ταυτόχρονα μαθαίνοντάς μας να ζούμε το κάθε δευτερόλεπτο.