Ξεχνάς πως είσαι άνθρωπος!
Ξεχνάς πως είσαι άνθρωπος! Έχεις καρδιά που χτυπά, ακόμη κι αν το ξέχασες εσύ. Έχεις αίμα στις φλέβες σου που κυλά. Πονείς, κλαίεις, αισθάνεσαι. Μπορεί να το ξέχασες, χαμένος και ξεχασμένος μέσα στα γραφεία της φυλακής σου, της φυλακής που επέλεξες εσύ για να κάνεις καριέρα! Ξεχνάς πως η ζωή δεν είναι κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους που δεν βλέπουν ούτε έναν άνθρωπο, εκτός από τους συνεργάτες σου, ή εκείνους που σε έχουν … ανάγκη.
Ξεχνάς πως οι άνθρωποι μεγαλώνουν, ερωτεύονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά ή έχουν κι άλλες προτεραιότητες μες τη ζωή τους. Ξεχνάς πως είσαι άνθρωπος και όχι ρομπότ αλλά κανένας δεν τολμά να σου το πει γιατί σε φοβούνται. Κλειδώνεις μέσα σου ό,τι ωραίο υπάρχει στη ζωή και είμαι σίγουρη υπάρχει και σε σένα, γιατί αν το βγάλεις προς τα έξω, νομίζεις πως θα εκτεθείς και θα χάσεις τη δύναμή σου.
Έγινες ένας ανθρωπάκος, μικρός, που χώνεται μες την καρέκλα του γραφείου, περιμένοντας άλλη μια προαγωγή – πού θα πας ακόμη – άλλη μια θέση, άλλο ένα κολακευτικό σχόλιο όχι από κείνους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται, αλλά απ’ όλους αυτούς τους κόλακες που σε περιτρυγυρίζουν. Μικρέ άνδρα ή γυναίκα. Πότε θα ξυπνήσεις απ’ τον λήθαργο και θα σπάσεις τις αλυσίδες που φόρεσες στον εαυτό σου, εσύ ο ίδιος.
Χ.Α.