Ξύπνα, σήκω, πολέμα για τη ζωή σου!
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Η κάψα του Καλοκαιριού μού τη δίνει, όπως και οι ψεύτικες αυταπάτες
Κράτα το χαμόγελο στα χείλη και πάλεψε το μέχρι το τέλος
Πολέμα! Ακόμη κι αν ηττηθείς,
θα έχεις καθαρή τη συνείδησή σου,
ότι πάλεψες, αγωνίστηκες,
έφαγες τα μούτρα σου.
Έπεσες και σηκώθηκες.
Ο ήλιος καίει από παντού. Μπήκε για τα καλά το Καλοκαίρι. Ακόμη δεν απολαύσαμε τη δροσιά της Άνοιξης, και μας έζωσε η ζεστή αύρα του καλοκαιριού. Μετά την καταιγίδα της προπερασμένης βδομάδας, τα λουλούδια μαραίνονται, τα σκυλιά κοιμούνται ώρες ολόκληρες στο κρύο μάρμαρο για να πάρουν δροσιά, και το γραφείο κοχλάζει σαν τη χύτρα ταχύτητας.
Όσο λατρεύω τη θάλασσα και την αλμύρα της, άλλο τόσο μισώ τον ήλιο, την κάψα και την υγρασία που φέρνει μαζί του το Καλοκαίρι.
Νιώθω τον ήλιο να διαπερνά το κρανίο μου και να μου τη δίνει κατακούτελα, σε μια περίοδο που, ούτως ή άλλως, χάσαμε το μέτρο των σκέψεων μας. Δύσκολες μέρες για να τα διπλώσω όλα και να φύγω, να ξεφύγω από την κάψα της πρωτεύουσας και να πάρω τα βουνά και τις παραλίες.
Ειδικά φέτος, οι οδηγίες των γιατρών είναι ρητές και ξεκάθαρες και δεν χωρούν καμιά παρερμηνεία: «Μακριά από τον ήλιο και μην διανοηθείς να σου κοντέψει!». Άρα, λοιπόν, η ταλαίπωρη και πεινασμένη για τη θάλασσα, υποχρεώνομαι να αλλάξω τα προγράμματά μου και να την αράζω στην παραλία πριν της 9 το πρωί ή μετά τις 6 το απόγευμα, όταν και όποτε βολέψει.
Ανούσιες κουβέντες
Η κάψα του Καλοκαιριού μύρισε από τη Δευτέρα και μέσα στις πολλές και ανούσιες κουβέντες των ανθρώπων, που ψάχνουν να βρουν τη νέα πορεία της ζωής τους, από τα πολλά που ακούνε και βλέπουνε και που άρχισαν να σκέφτονται πότε και πού θα την αράξουν το Καλοκαίρι.
Η Τρόικα είπε και ελάλησεν, η Κυβέρνηση επιβάλλεται να τηρήσει το μνημόνιο σαν το δισκοπότηρο, οι κομματάρχες παίζουν τα δικά τους όργανα με τους δικούς τους ρυθμούς, και η ζωή συνεχίζεται. Χειρότερη για τους μή έχοντες και κατέχοντες, σταθερή για τους έχοντες και κατέχοντες και στη μέση … ο Μανώλης, ο κυπριακός λαός, που την πληρώνει κάθε φορά που κάποιοι αποφασίζουν να τού ρίξουν άλλο ένα δυνατό μπάτσο.
Η κάψα του Καλοκαιριού μού τη δίνει, όπως μου τη δίνουν και οι μίζεροι, οι τοξικοί, αυτοί που συνεχίζουν να μεμψιμοιρούν και να ξανά μετρούν απώλειες. Συνειδητοποιώ πως κι’ άλλοι, σαν και μένα, σύντροφοι όπως θα έλεγε και ο Δημήτρης, ίσως και ν’ άρχισαν να σκέφτονται με την καρδιά, αποφασίζοντας επιτέλους να ξεφύγουν από της μιζέριας τούς δύσκολους καιρούς. Ακόμη κι αν χάνουν κάθε μέρα και περισσότερα και μεγαλύτερα, όλα αυτά που μάζεψαν τόσα χρόνια με τους κόπους τους.
Παιδικές αναμνήσεις
Παρακολουθώ τις ειδήσεις για τις εξελίξεις στο κυπριακό και νιώθω ένα άλλο τσίμπημα στην καρδιά. Ξέρω πως η αγαπημένη Κερύνεια δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ στον χάρτη της επιστροφής. Μαζεύω παιδικές αναμνήσεις από τα Καλοκαίρια στον Ζέφυρο, στο Μάρε Μόντε, το Έξι Μίλι, τον Καραβά, τη Λάπηθο και τη Βασίλεια. Το Πάσχα, τις ανεμώνες στα Πάναγρα, τη Γιορτή των Ανθεστηρίων. Παιδικές αναμνήσεις βαθιά ριζωμένες στην ψυχή. Ο χρόνος περνά από πάνω τους χωρίς να αλλοιώσει ούτε μια.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις στον τομέα της Δημόσιας Υγείας και μαθαίνω πως ο Γλαύκος Χατζηπέτρου τα έκανε πλακάκια με την Κυβέρνηση. Με ποιους και γιατί; Ο αγώνας των νοσηλευτών πουλήθηκε εκ των έσω από την ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ, στον βωμό των φιλοδοξιών και των «πάρε δώσε» του Γενικού Γραμματέα της Οργάνωσης. Η αυτονόμηση είναι προ των πυλών, το Γε.ΣΥ. προχωρεί, ακόμη και με ρυθμούς χελώνας.
Η κάψα του Καλοκαιριού μού τη δίνει, όπως και οι ψεύτικες αυταπάτες ότι η οικονομία πάει καλά, οι τράπεζες βρήκαν τα πόδια τους, ο Συνεργατισμός είναι πιο δυνατός και οι ημικρατικοί οργανισμοί θα βγουν κερδισμένοι από τις ιδιωτικοποιήσεις.
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Η στρατιά των ανέργων γράφει ακόμη ψηλά νούμερα, παρά τις προσπάθειες της Ζέτας, τα κοινοτικά παντοπωλεία παραμένουν ανοικτά για να βρίσκουν οι άνθρωποι ένα πιάτο φαί.
Η νικητές της ζωής
Η ζωή συνεχίζεται με τα πάνω και τα κάτω της, και εμείς προσπαθούμε να ορθώσουμε το ανάστημα και την ψυχή και να γυρίσουμε στην επόμενη σελίδα. Η ζωή είναι για τους αγωνιστές, για κείνους που έμαθαν να πέφτουν, να σηκώνονται και να συνεχίζουν.
Για κείνους που δεν μεμψιμοιρούν για τα ασήμαντα, για κείνους που ζουν και αγωνίζονται, κάτω από δύσκολες συνθήκες, αλλά κρατούν το χαμόγελο στα χείλη και το παλεύουν. Που έχουν στο μυαλό και στην καρδιά τα λόγια του Καζαντζάκη στην «Ασκητική»: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!».
Πολέμα! Ακόμη κι αν ηττηθείς, θα έχεις καθαρή τη συνείδησή σου, ότι πάλεψες, αγωνίστηκες, έφαγες τα μούτρα σου. Έπεσες και σηκώθηκες.
Πολέμα! Μέχρι τώρα νόμιζες πως η ζωή είναι ένας διαρκής πόλεμος για καταξίωση, καριέρα, οικογενειακή και επαγγελματική επιτυχία. Πολέμα! Όχι γι’ αυτά αλλά για πιο μεγάλα, πιο δυνατά, αξίες, ιδανικά και οράματα.
Μην χλευάζεις τον άλλο ή την άλλη για εκείνα τα μικρά αλλά όμορφα που επιλέγει στη ζωή του/της για να είναι ευτυχισμένος/η. Σταμάτα να κρίνεις, επέλεξε και εσύ τον δικό σου δρόμο. Ακόμη κι αν επιθυμείς να τη βρίσκεις ξαπλώνοντας στον άνετο καναπέ του σπιτιού σου, ή την καρέκλα της σταθερότητας του γραφείου σου που έβγαλε ρίζες από τα πολλά χρόνια, σταμάτα να μεμψιμοιρείς για κείνα που ήλθαν ή για εκείνα που έρχονται. Μην δηλώνεις απών ή απούσα. Συμμετείχε! Μην τα αφήνεις όλα στους άλλους.
Επιτέλους, πάψε να ασχολείσαι με τις υποθέσεις των άλλων, να κρίνεις και επικρίνει. Δοκίμασε, τόλμα, όπως κι αυτούς. Τουλάχιστον εκείνοι έσπασαν τις αλυσίδες της σταθερότητας και ασφάλειας και τόλμησαν να κάνουν εκείνα που εσύ για χρόνια έχεις στο μυαλό, τα δουλεύεις, τα ξεσκονίζεις, αλλά μέχρι εκεί.
Μια ζωή με τόλμη
Η ζωή θέλει τόλμη και θάρρος. Μόνο εσύ που το πάλεψες και το παλεύεις ακόμη, αντιλαμβάνεσαι τη γλύκα της, τη μεθυστική απόλαυση να κάνεις εκείνα που σε γεμίζουν ως άνθρωπο, άσχετα με το βαρύ τίμημα. Δύσκολες εποχές για ανθρώπους. Δύσκολες και ταλαίπωρες. Υποφερτές για εκείνους τους σταθερούς της ζωής και της δουλειάς. Μα τι είναι τελικά η ζωή παρά ένα στροβίλισμα γεγονότων και εξελίξεων;
Μου αρέσει να ακούω τους φοιτητές και τους απόφοιτους των Πανεπιστημίων, που έχουν ακόμη όνειρα, έχουν σχέδια, έχουν οράματα. Σε ένα τόπο, κατατεμαχισμένο, που τους παραδίνουμε κάθε μέρα και λιγότερο, πιο κουτσουρεμένο. Μισθούς πείνας που εξευτελίζουν την αξιοπρέπεια, τις γνώσεις, τα προσόντα, τα χρόνια στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων. Διαβάζαμε για την Ελλάδα, για τη γενιά των 700 ευρώ και δεν το πιστεύαμε. Εδώ μιλούμε για τη γενιά των 400 ευρώ και δεν συγκινείται κανείς.
Σιωπούν και γυρίζουν την πλάτη, λέγοντας ένα λακωνικό «μα είναι κρίση!». Πάντοτε είχαμε κρίση! Κρίση θεσμών, αξιών, κρίση στις σχέσεις των ανθρώπων, κρίση στα ιδανικά.
Το ποτήρι ξεχείλισε, η θάλασσα ξέβρασε όλα όσα είχε στα βαθιά και εμείς ακόμη το παλεύουμε, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε την κρίση και τις απώλειές της. Περιμένοντας την επόμενη μέρα ασυγκίνητοι και ψεκασμένοι με τον ψεκαστήρα της λήθης και της αθλιότητας!