Οι καλύτερες αλήθειες είναι οι πιο απλές…
Απλό πράγμα η ευτυχία. Κι όμως εσύ και εσύ, και συχνά και εγώ τη δυσκολεύουμε. Βάζουμε προβλήματα, εμπόδια, δεν την αφήνουμε να γεμίσει τη ζωή μας. Γιατί; Γιατί μας επέβαλαν να ζούμε με τα πολλά. Πολλά χρήματα, πολλά ρούχα, πολλά ταξίδια.
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Ατενίζω το πέλαγος και είμαι ευτυχισμένη. Γεμίζει η ψυχή, γεμίζουν τα πνεμόνια μου, νιώθω πλήρης. Συλλογίζομαι πως η θάλασσα, η θέα της, η απεραντοσύνη της, η αλμύρα της τρέφουν την ψυχή και το σώμα. Πέφτω στην… αγκαλιά της και είμαι πανευτυχής. Τα ξεχνώ όλα. Τα χρονοδιαγράμματα, τις δουλειές, τις υποχρεώσεις, τα «θέλω» και τα «πρέπει».
Συλλογίζομαι πως ο άνθρωπος δεν θέλει και πολλά για να νοιώσει την ευτυχία. Η ευτυχία είναι απλή και λιτή. Το απέραντο της θάλασσας, το αεράκι του βουνού, ο καφές στη βεράντα του σπιτιού, το μωρό που παίζει με τον σκύλο, η καλή κουβέντα της φίλης.
Κι όμως εμείς οι άνθρωποι το κάνουμε περίπλοκο. Το κάνουμε ανυπόφορα δύσκολο. Επιζητούμε το πολύ και το μεγάλο. Τρέχουμε με ταχύτητες, πιστεύοντας πως θα κερδίσουμε το ράλι της ζωής, και δεν σκεφτόμαστε πως είμαστε θνητοί, είμαστε άνθρωποι, έχουμε ημερομηνία λήξης.
Ευλογία
Δεν φιλοσοφώ! Προσπαθώ να προσγειωθώ και να προσγειώσω. Δεν νουθετώ και δεν επιβάλλω. Σκέφτομαι μόνο πως είναι ευλογία να μπορείς να εκφράζεσαι εκείνα που νοιώθεις, εκείνα που βλέπεις και ακούς, και να τα γράφεις, να τα λες. Είναι μεγάλη ευλογία και χαρά να μπορείς να αφήνεσαι και να μην μπαίνεις σε στενά καλούπια και όρια.
Ο λόγος λοιπόν περί ευτυχίας! Αφήνω το βλέμμα να ατενίσει τις ομορφιές της ζωής, την απλότητά της και χαίρομαι που ακόμη μπορώ να τις απολαμβάνω. Κάποιοι ίσως και να μην μπορούν. Η φύση μας δίνει όλα εκείνα που έχουμε ανάγκη, πραγματική ανάγκη. Και εμείς ευλογηθήκαμε να ζούμε σε μια μεσογειακή χώρα, ακόμη κι αν θεωρούμε αυτονόητα τον ήλιο και τη θάλασσα, κάποιοι τα στερούνται!
Περνά από το μυαλό μου ξυστά μια μεγάλη κουβέντα ενός σοφού και αγαπημένου συγγραφέα, του Βίκτωρα Ουγκό: «Οι καλύτερες αλήθειες είναι οι πιο απλές».
Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος, πραγματικά ευτυχισμένος. Να γεμίζει τη ζωή του από εκείνο το συναίσθημα ότι νοιώθω υπέροχα, είμαι γαλήνιος και ήρεμος, είμαι ευτυχισμένος. Η ευτυχία βρίσκεται στα πολύ απλά, που τα θεωρούμε αυτονόητα, που στην πραγματικότητα δεν είναι.Γιατί δεν τα αφήνουμε να είναι, δεν τους επιτρέπουμε, χωμένοι μες τα υποτιθέμενα προβλήματα, που στοιβάζονται σαν το βουνό και πνίγουν τη ζωή μας.
Ο χρόνος, το χρήμα, η πίεση, οι απαιτήσεις … της ζωής! Ποιας ζωής; Εκείνης που μας υποχρεώνουν να ζούμε, εκείνης που μας έδειξαν τον δρόμο από μωρά, να φτάσουμε ψηλά, να γίνουμε, να θέλουμε, να έχουμε…
Πιέσεις, πιέσεις…
Κι όμως στερούμαστε τα πιο μικρά και τα απλούστατα. Εκείνο τον καφέ στην πλατεία, με τα παιδιά να παίζουν και φωνάζουν, το κολύμπι στη θάλασσα, μια ώρα δρόμος, το δίωρο με μια φίλη ή έναν φίλο που μας ζητά εδώ και καιρό να βρεθούμε αλλά συνεχώς το αναβάλλουμε γιατί δεν μπορούμε, δεν έχουμε χρόνο, έχουμε άλλες δουλειές και υποχρεώσεις.
Οι πιέσεις αυξάνονται και θα αυξάνονται. Πάντοτε θα έχουμε δουλειές και υποχρεώσεις, πάντοτε θα έχουμε οικογένεια και παιδιά, πάντοτε θα έχουμε εκείνα τα άλλα… Για να αναβάλλουμε…
Η κοινωνία μας κατασκευάζει και μας αναβαθμίζει. Οι απαιτήσεις αυξάνονται. Τώρα εκτιθέμεθα στα facebook, στο instagram, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οφείλουμε, ναι επιβάλλεται να τα ακολουθούμε εάν θέλουμε να παραμείνουμε στα like της ζωής! Ποιας ζωής; Της δικής μας ή των άλλων;
Η θάλασσα με κατευνάζει. Ακόμη κι αν στερούμαι πια τον ήλιο, αν γίναμε οι χειρότεροι εχθροί, αν μας απαγορεύουν να συναντιόμαστε! Η θάλασσα μου δίνει ζωή! Και εκεί λέω πως είμαι απόλυτα ευτυχισμένη. Αφήνομαι, αποκαλύπτομαι, παίρνω δύναμη και συνεχίζω.
Απλά πράγματα
Απλό πράγμα η ευτυχία. Κι όμως εσύ και εσύ, και συχνά και εγώ τη δυσκολεύουμε. Βάζουμε προβλήματα, εμπόδια, δεν την αφήνουμε να γεμίσει τη ζωή μας. Γιατί; Γιατί μας επέβαλαν να ζούμε με τα πολλά. Πολλά χρήματα, πολλά ρούχα, πολλά ταξίδια, πολλοί γνωστοί και φίλοι. Μας μεγαλώνουν μες το πολύ… Και μας αρέσει. Μας βολεύει, μας εξυπηρετεί, μας κάμνει να αισθανόμαστε κάποιοι.
Κι όμως, κάποτε, μια στιγμή στη ζωή μας, όλα ανατρέπονται. Και σκεφτόμαστε πως «μακάρι να είχα έστω λίγα». Μια στιγμή ξυπνούμε το πρωί και δεν μπορούμε να περπατήσουμε. Ο γιατρός το εξετάζει και γνωματεύει «κατάθλιψη, εγκεφαλικό, καρκίνο…». Και τότε; Λέμε, υποσχόμαστε, δεσμευόμαστε πως θα αλλάξουμε.
Ποιοι εμείς; Η συνήθεια είναι πιο δυνατή και απ’ όλη την ύπαρξή μας. Η συνήθεια είναι υπεράνω μας, ακόμη κι αν δεν το παραδεχόμαστε.
Μέχρι την επόμενη φορά, την επόμενη πρόκληση, τη νέα μεγάλη ανατροπή…
Παλεύουμε…
Η ζωή συνεχίζεται. Και ψάχνουμε, παλεύουμε να βρούμε την ευτυχία. Σε γάμους που καταλήγουν σύντομα σε διαζύγια, σε σπουδές που οδηγούν σε επαγγέλματα που μας νεκρώνουν το σώμα και την ψυχή, σε σχέσεις που μας απομυζούν ενέργεια, σε φιλίες που αποδεικνύονται κίβδηλες.
Και πάλι από την αρχή. Κυνηγούμε την ευτυχία στο ποτό, στα ναρκωτικά, στον τζόγο, στις κρυφές σχέσεις, στα κότερα και τα γιοτ. Κυνηγούμε το χρήμα, πιστεύοντας πως με αυτό μπορούμε ακόμη και να φέρουμε τη ζωή! Δεν αναστήνετε όμως ο νεκρός, δεν φέρνουμε πίσω το παιδί μας, τον σύζυγο, τους γονείς μας που μας λείπουν. Δεν φέρνουμε το γέλιο και τις παιδικές φωνές στο σπίτι μας.
Η ευτυχία είναι υποκειμενική. Εγώ τη ζω στη θάλασσα, στους εκλεκτούς φίλους, στον καφέ, στη βόλτα με το Σνούπυ, στα βιβλία, στα ταξίδια, στους περίπατους. Εσύ τη βλέπεις διαφορετικά.
Στα ακριβά ρούχα, στα αυτοκίνητα πολυτελείας, στα πάρτι, στα ποτά, στο κότερο. Και οι δυο έχουμε δίκαιο! Δεν μπορώ να σε υποχρεώσω να με ακολουθήσεις, ούτε και εγώ μπορώ, έχω τις δυνάμεις, σωματικές να σε ακολουθήσω.
Και οι δυο έχουμε δίκαιο! Η διαφορά μας; Εγώ υποτιμώ τη γνώμη των άλλων, καλώς ή κακώς. Εσύ θέλεις να ακολουθείς το ρεύμα της εποχής, της κοινωνίας, γιατί δεν θέλεις να σκεφτούν… να πουν…. να σχολιάσουν… Θέλεις να τους ακολουθείς, πιστεύοντας πως ζούμε σε μια κοινωνία και πρέπει να ακολουθούμε τους πολλούς.
Ξεχνάς όμως πως οι μεγάλες ανατροπές δεν έγιναν από τους πολλούς, αλλά από εκείνους που ζώντας μες την απλότητα και την ηρεμία τους διαισθάνθηκαν πως η ζωή είναι λίγη, πολλή λίγη, και ήθελαν να αφήσουν το αποτύπωμά τους σε αυτήν.
Κρατώ για επίλογο μια φράση του Γάλλου Νομπελίστα συγγραφέα Andre Gide: «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή».