Πάτα το κουμπί και σβήστηκαν!
Διαβάζω τα ηλεκτρονικά μηνύματα των αναγνωστών της στήλης, και τους ευχαριστώ γι’ άλλη μια φορά για τα καλά τους λόγια, και σκέφτομαι πως τώρα τελευταία το έριξα πολύ στο μαύρο δάκρυ. Σκέφτομαι πως το παράκαμα με τις φιλοσοφικές προσεγγίσεις μου περί ζωής και ανθρώπων, λες και μπορώ να τους αλλάξω ή να πάρω το βάρος και την ευθύνη γι’ αυτούς, και είπα να αλλάξω μοτίβο.
Συλλογίζομαι πως, επικεντρώνοντας την προσοχή μου στα μίζερα της κοινωνίας, μίζερους και τοξικούς ανθρώπους, δυσοίωνες εξελίξεις στην οικονομία και γενικώς ό,τι μαύρο και άραχλο, το μόνο που καταφέρνω είναι να δυσανασχετώ, να κουράζομαι, ν’ αλλάζει η διάθεσή μου και να γκρινιάζω.
Το μαγικό ραβδί
Να γκρινιάζω και να μεμψιμοιρώ για καταστάσεις και εξελίξεις που δεν είναι στο χέρι μου να τις αλλάξω, ούτε και έχω το μαγικό ραβδάκι για να το κάνω, χαλώντας την καλή μου και τον εαυτό μου, που τελικώς δικαιούται να είναι καλά. Ναι, να είναι πολύ καλά, να γελά, να χαλαρώνει και να δημιουργεί.
Κάποτε πέφτω στη μεγάλη παγίδα, όπως σε αυτήν πέφτουν οι λιγοστοί ρομαντικοί της κοινωνίας μας, ότι μπορώ να αλλάξω πράγματα και καταστάσεις που με ενοχλούν. Θυμάμαι τα λόγια των εκπαιδευτών μου στο Life Coaching πως «δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα και κανέναν και είτε τον αποδέχεσαι όπως είναι, ή φεύγεις και τον αφήνεις, καθορίζοντας τα όρια σου».
Έτσι, και εγώ τσαλακωμένη από την προ και μετά οικονομική κρίση, περισσότερο και πάλι ως ανάγκη μου να σώσω τον τόπο και την κοινωνία, σκέφτομαι πως μου πήρε πολύ χρόνο και σπατάλησα αρκετά φαιά ουσία, και μελάνι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μου για να τυπώνω κόλλες, για να γράφω και πάλι να γράφω τα ίδια και τα ίδια περί σωτηρίας της μητέρας πατρίδας Κύπρου. «Ποιας πατρίδας, σκέφτομαι, αυτήν που τη λεηλατούν και την κατασπαράζουν με κάθε ευκαιρία και ζητούν και τα ρέστα;».
Ψάχνω την αλήθεια σε όλα όσα βίωσα και βιώνω τα τελευταία τρία χρόνια, πριν και μετά το περιβόητο eurogroup και ομολογώ μια για πάντα, πως είναι καιρός να σταματήσω να το παίζω πατριώτης και θυσιαζόμενη υπέρ βωμών και εστιών… Ποιων εστιών; Εκείνων που αποκτήθηκαν με δανεικά και αγύριστα, ή εκείνων που θα εκποιηθούν καθώς οι ιδιοκτήτες τους …πτώχευσαν μέσα σε μια νύχτα;
Ίσως εκείνο που με ενοχλεί και με τρομάζει ακόμη, και δεν κατάφερα να διαχειριστώ, είναι πως η κοινωνία εξακολουθεί να είναι απαθής σε βιώματα και καταστάσεις που ζει και ζούσε πάντοτε.
Καταβάλλω προσπάθειες να αντιληφθώ «τις πταίει», όπως θα έλεγε και η μακαρίτισσα η εξαίρετη φιλόλογος μου Φωτεινή Πετροπούλου, και προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση για τη νέκρωση του μυαλού και των συναισθημάτων. Ίσως, λέω ίσως, η αλήθεια να κρύβεται πίσω από την απόφαση των ανθρώπων να επιβιώσουν με όλα τα μέσα, σε έναν τόπο που δεν είναι λίγες οι φορές που πέρασε τα πάνδεινα. Ξεχνά, μαζεύει δυνάμεις, και πάλι από την αρχή. Χωρίς να θέλει να ταράξει τους κύκλους της ζωής του. Πόσους κύκλους να ταράξει; Δεν είναι και εύκολη υπόθεση να δεις κατάματα ποιος και γιατί και ν’ αναλάβεις τις ευθύνες των πράξεων σου, τη συνενοχή σου σε αυτές ή ακόμη και τις παραλείψεις τις δικές σου.
Κάθομαι μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή και σκέφτομαι πως είναι δύσκολο τούτη τη βδομάδα να γράψω. Μετά σκέφτομαι τη Σκεύη που θα θέλει να κλείσει τη σελίδα και θα … ψάχνει κείμενο και τους αναγνώστες που θα μου στέλλουν μηνύματα και θα με ερωτούν πού χάθηκα, όπως κάνουν συχνά.
Μαζεύω δυνάμεις
Μαζεύω τις δυνάμεις μου, θυμάμαι τη μεγάλη κουβέντα πως «δικαιούμαστε να πέσουμε, επιβάλλεται να σηκωθούμε» κι αρχίζω να μετρώ τις λέξεις στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Περίπου 1000 λέξεις για να γεμίσει η σελίδα. Χίλιες ειπωμένες, για εκατοντάδες φορές λέξεις, που κάποιους τους αγγίζει αλλά οι περισσότεροι τις περνούν σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ.
Άρχισα και σκέφτομαι τη μαγεία των γιορτών, πως έρχονται Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, και δεν μπορώ να διαχειριστώ τις αντοχές μου για τους μίζερους και τοξικούς ανθρώπους που πολλαπλασιάζονται συνεχώς και που χαλούν τη διάθεσή μου!
Καλά την έχουν, καλά κάνουν
Έχασαν τις καταθέσεις τους, έχουν απώλειες μισθών, κινδυνεύουν να χάσουν το εξοχικό στον Πρωταρά, δεν θα πάρουν προαγωγή, δεν θα πάνε φέτος στο Λονδίνο για τα Χριστούγεννα. Έχασαν εκείνο το ταξίδι με το κότερο και δεν θα πάνε για σκι στις Άλπεις. Η αγαπημένη τους μπουτίκ έκανε παραλαβές ρούχων χαμηλότερης ποιότητας λόγω κρίσης και αναμένουν το ταξίδι στο Μιλάνο για να … ανακαινίσουν την γκαρνταρόμπα τους. Σκέφτομαι πως καλά κάνουν! Εάν είχα και εγώ την ευκαιρ και την οικονομική δυνατότητα, θα επισκεπτόμουν το Παρίσι και το Μιλάνο και θα φόρτωνα τις βαλίτσες μου με πραμάτειες για να νιώθω καλά. Θα χανόμουνα στο κέντρο του Λονδίνου και θα απολάμβανα τις βιτρίνες και θα πήγαινα ένα βιαστικό ταξίδι στο κέντρο της μόδας. Τελικά το παραδέχομαι! Είμαι και εγώ ένας τέλειος καταναλωτής, που στράφηκε στα λάφυρα των μπουτίκ για να εκτονώνει τον θυμό του!
Έτσι, κάθε φορά που η ψυχολογία πέφτει – αν την αφήσω να πέσει – βγαίνω στους δρόμους πιστεύοντας ηλιθίως ότι η οργή κατευνάζεται με τα λάφυρα που μαζεύουμε στα ντουλάπια και στις αποθήκες.
Τέρμα και τελείωσε
Άλλοτε πάλι, για να αυξάνεται η αδρεναλίνη μου, τρώω το αγαπημένο μου γλυκό, τη μαύρη σοκολάτα διαίτης, για να αισθάνομαι τη γλύκα της ζωής και λέω «μακριά από μίζερους και τοξικούς ανθρώπους! Δεν είχα ούτε έχουν τίποτε να μου προσφέρουν».
Δεν το έχω φιλοσοφήσει μέχρι τώρα αλλά αντιλήφθηκα – κάλλιον αργά παρά ποτέ – πως η μιζέρια μού τη δίνει, μου αφαιρεί ενέργεια και δημιουργικότητα, με γονατίζει και με αποσπά από τα σημαντικά της δικής μου ζωής.
Είμαι σίγουρη πως, όπως εγώ έτσι και εσείς, σε κάποια φάση της ζωής μας κουραστήκαμε να μαζεύουμε «σκουπίδια», ανούσια προβλήματα που αναφέρονται μόνο και μόνο για να έχουμε κάτι να λέμε στις συζητήσεις μας, ξέροντας πια πως η κρίση, θεσμών, οικονομική και αξιών, αναδεικνύει πραγματικά ζητήματα στην επιφάνεια.
Μιζέρια ίσον επιλογή
Κι αν δεν σταθούμε στα πόδια μας, εάν δεν επιλέξουμε την πραγματική αξία της ζωής, αν δεν απομακρύνουμε τη βρωμιά που μας δημιουργούν οι μίζεροι και τοξικοί – που το μόνο που θέλουν είναι να παίρνουν από την ενέργειά μας για να αισθάνονται οι ίδιοι καλά – θα συμφωνείτε πως θα δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε αυτές τις νέες προκλήσεις που κατάφεραν να στήσουν στον τόπο και στον λαό μας. Η μιζέρια είναι επιλογή, τρόπος ζωής, που διαχέεται για να αισθανόμαστε όλοι ίσοι. Αλλοίμονο μας!
Βέβαια, για μένα την ταπεινή δούλη του Θεού που έχω μια διαφορετική θεώρηση περί ζωής, μίζερος ίσον τσιγκούνης σε λεφτά και σε αισθήματα, μίζερος ίσον δυστυχισμένος και κλεισμένος σε νεκρές σχέσεις, νεκρούς γάμους, νεκρές φιλίες, γενικώς νεκρά.
Κι αν με τον τσιγκούνη φίλο σου νευριάζεις γιατί ψάχνει τα σεντ του ευρώ για να πληρώσει, την ίδια ώρα που είναι φορτωμένος κινητά και ακίνητα, τον τοξικό δεν μπορείς να το ανεχτείς γιατί απλούστατα δεν βρίσκει κάτι καλό στους άλλους, σε σένα, την κοινωνία και την οικονομία. Γι’ αυτό να μας λείπει!