Πέρασε άλλος ένας χρόνος…
Tης Χρύσως Αντωνιάδου
Κοιτάω το ημερολόγιο του 2015. Πόσο γρήγορα έφυγε η χρονιά, σαν φτερό στον άνεμο κι ακόμη δεν το κατάλαβα. Ήτανε μόλις χθες που μπήκε με το δεξί η νέα χρονιά, και μόλις προχθές μας …άφησε χρόνους. Πόσο γρήγορα πάει ο καιρός και μαζί με αυτόν και εμείς! Μεγαλώνουμε, γερνάμε, πεθαίνουμε χωρίς να αισθανθούμε τη γλύκα της ζωής.
Από μικρή έγραφα στο ημερολόγιο μου τους στόχους της χρονιάς. Ποτέ μα ποτέ δεν κατάφερνα να τους υλοποιήσω. Άλλοτε πάλι το πετύχαινα αναθεωρώντας χωρίς να το συνειδητοποιώ τα χρονοδιαγράμματα. Τα τελευταία χρόνια έμαθα πως η λέξη «θα» δεν είναι αρκετή.
Από «θα» μας παραγεμίζουν το κεφάλι οι πολιτικοί, κουραστήκαμε από τα «θα» των εκάστοτε κυβερνώντων, από τα «θα» του Υπουργού Οικονομικών. Πετώ λοιπόν το «θα» στον κάλαθο των αχρήστων κι αρχίζω να φτιάχνω με τη φαντασία μου, πιο καθαρές εικόνες για τους στόχους της χρονιάς. Ύστερα πάλι το μετρώ καλύτερα και αισθάνομαι πως δεν θα κλειδώσω τη γλύκα της ζωής στους μετρήσιμους και ξεκάθαρους στόχους, ούτε στην αρίθμησή τους.
Πέφτουν οι μάσκες
Αφήνω το μυαλό μου να ξεφύγει από την αυστηρή και καλουπωμένη λίστα των πρέπει και των πότε, της επιτρέπω να ταξιδέψει στη νέα χρονιά, να αφήσει τα βαριά σακίδια του ταξιδιού και τα βαρίδια της κρίσης και να χαλαρώσει στη μαγεία μιας άλλης καλύτερης χρονιάς. Οι αριθμοί άρχισαν να μην έχουν πλέον καμιά απολύτως σημασία και αξία, το ευρώ έγινε χώμα, τα μηδενικά των δανείων προστίθενται στους λογαριασμούς και τους βλέπουμε απαθείς, διερωτώμενοι πώς βρέθηκε στα ύψη το δάνειο. Σαν να ήταν χτες που έπεσαν οι μάσκες. Όχι όμως όλες. Άλλες καλύπτουν ακόμη τα ψεύτικα πρόσωπα που είναι χωμένα μέχρι τα μπούνια στην κηρύθρα με το μέλι.
Γυρνώ απότομα και βλέπω το πρόσωπό μου στον καθρέπτη. Πού βρίσκομαι και πού πάω; Σε ποια κοινωνία ζω και για ποια κοινωνία θα ήμουν περήφανη να μιλώ όταν ασπρίσουν ακόμη λίγο τα μαλλιά μου; Πέρασε άλλος ένας χρόνος και ακόμη ψάχνονται για τους υπαίτιους της χρηματοοικονομικής κρίσης, του ξηλώματος του τραπεζικού συστήματος και του κουρέματος τύπου Μέρκελ. Περνά ο καιρός και κοντεύουμε να ξεχάσουμε και πάλι. Βουλιάζουμε, όπως όταν πιάνουν οι βροχές και δεν καταφέρνουμε να βγάλουμε το νερό έξω από το σπίτι. Παραμένουμε ακόμη στο μεγάλο και στο πολύ, περιμένοντας να επιστρέψουμε στις παλιές εποχές των παχέων αγελάδων. Δεν καταλάβαμε ακόμη ότι οι … ιερές αγελάδες μας άφησαν χρόνο ένα πρωί, κι όλοι εμείς οι μακάριοι οι ζώντες, δεν πρόκειται να γευτούμε ξανά τη γλύκα των δώρων τους.
Πέρασε άλλος ένας χρόνος. Άλλοι έχασαν τις δουλειές τους και περιμένουν με αγωνία το πολυπόθητη επιταγή του ανεργιακού επιδόματος. Και μετά; Υπάρχει και μετά και αύριο και μια οικογένεια με πέντε παιδιά. Ποιον νοιάζει;βΟι πολιτικοί διαθέτουν τόσο μικρό ανάστημα που δεν μπορούν να δουν παρά μόνο τον εαυτό τους, το προσωπικό συμφέρον και ίσως λίγο και το συμφέρον του κόμματός τους.
Ανακυκλώνονται στο ίδιο ή στο παράλληλο έργο θεατές, υπηρέτες των ισχυρών. Ακούς τις δηλώσεις περί εξυγίανσης του δημοσίου βίου, και σκέφτεσαι πως δεν θα σου μείνει τρίχα στην κεφαλή από τα νεύρα που κάνεις. Οι νέοι φεύγουν για το εξωτερικό ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή, ίσως για ένα πιο αξιοπρεπή μισθό.θΕίμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρουμε και πάλι, όπως πάντοτε. Ακόμη κι αν χρειαστεί να ξηλώσουμε τη ζωή μας, να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας, να βάλουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας εκείνα τα πολλά υλικά αγαθά που πιστεύαμε πως αναβάθμιζαν το στάτους μας, έκαναν καλύτερη τη ζωή μας, βελτίωναν τις σχέσεις μας και μας έδιναν… μια υπόσταση στην κοινωνία.
Θα τα καταφέρουμε
Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρουμε. Τουλάχιστον εγώ λέω πως το παλεύω. Κοιτάω το πρόσωπο μου κάθε πρωί στον καθρέφτη, εμφανίστηκαν οι πρώτες μεγάλες ρυτίδες κάτω από τα μάτια και γύρω από τα χείλη αλλά ακόμη κι αυτές μου αρέσουν, γιατί είμαι εγώ. Λοιπόν κοιτάω το πρόσωπο μου στον καθρέπτη και λέω πως δεν με φοβάμαι. Ίσως γιατί πια έχω την εντύπωση, πως έψαξα και βρήκα το αληθινό μου πρόσωπο, με όλες τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τα συν και τα πλην, τους εγωισμούς και τις εμμονές, τα θετικά και τα αρνητικά.
Έψαξα, οργίστηκα, πόνεσα, έπαθα και έμαθα. Βλέποντας αυτό το μεγάλο ταξίδι τώρα, αισθάνομαι πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κοιταχτεί στον καθρέπτη και να ερωτήσει τον εαυτό του «ποιος είμαι και πού πάω;». Μόνο τότε η νέα χρονιά δεν θα είναι μίζερη, αποπνικτική, καταπιεστική. Ακόμη κι αν οι πραμάτειες στα ντουλάπια και τις γκαρνταρόμπες παραμείνουν οι ίδιες γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για να τις αντικαταστήσουμε, ακόμη κι αν μας κουρέψουν ξανά τους μισθούς, θα σηκωνόμαστε το πρωί και θα αναζητούμε τις μικρές χαρές στα δεδομένα.