Ποτέ πια μεμψιμοιρίες για τα ασήμαντα…
Κάθε φορά που πήγαινα το Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου, πάνε δέκα χρόνια τώρα, θαύμαζα τους ανθρώπους για τις μεγάλες αντοχές τους. Τη δύναμη της ψυχής και του σώματος, τον αγώνα τους. Η δική τους μάχη ήταν και δική μου. Έβαζα τον σταυρό μου και έλεγα μέσα μου “Παναγιά μου, ευτυχώς είμαι καλά!”. Ήμουν ευτυχισμένη που τα κατάφερα και περήφανη για τον εαυτό μου που ο καρκίνος πέρασε ξώπετσα απ’ τη ζωή μου και μου έδωσε μαθήματα, μεγάλα μαθήματα.
Σήμερα μπήκα για πρώτη φορά στο Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής. Είχα ακούσει τόσα πολλά για το Κέντρο Αριστείας της Κύπρου, αλλά το έβλεπα πάντοτε απ’ έξω. Ένα άψυχο Κτήριο που δεν μου έλεγε τίποτε. Ήξερα για τα επιστημονικά επιτεύγματα των γιατρών και γενετιστών, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκα πως ίσως μια μέρα να είχα έναν αριθμό και ένα βιβλιάριο υγείας σε αυτό το Κέντρο.
Σήμερα είδα το μεγαλείο των ανθρώπων για ζωή. Τον αγώνα τους να ζήσουν, την υπομονή και την καρτερικότητά τους. Είδαν τα μάτιά μου άλλα, πρωτόγνωρα και μεγάλα, που ποτέ δεν περνούσε από το μυαλό μου πως θα τα έβλεπα. Έφυγα από το Ινστιτούτο με μια παράξενη αίσθηση. Σκέφτηκα πως τουλάχιστον εγώ μπορώ ακόμη να περπατώ.
Προσγειώθηκα στην καθημερινότητα μέχρι την επόμενη φορά. Κάθησα στον καναπέ, πήρα τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και είπα στον εαυτό μου πως κανένας δεν μπορεί να έχει παράπονο από τη ζωή του όταν μπορεί και σηκώνεται από το κρεβάτι, περπατά, πάει στη δουλειά του, αυτοεξυπηρετείται.
Ποτέ πια μεμψιμοιρίες για τα ασήμαντα…
Χρύσω