Πρόσκαιρο δάνειο και με επιτόκιο ο πλούτος!
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Το πρωινό αεράκι μπαίνει από το παράθυρο του γραφείου μου. Το λατρεύω. Άρχισε δειλά – δειλά να μυρίζει φθινόπωρο. Επιτέλους! Ο Σνούπυ κρύβεται στη γωνιά του και δεν λέει να σηκωθεί, τα μάτιά μου ανοίγουν με δυσκολία και σκέφτομαι δυο φορές να ανοίξω τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και να πιάσω δουλειά. Θέλω να την αράξω σε μια πολυθρόνα και να αφήσω το σώμα και το μυαλό να ξεκουραστεί, να γαληνέψει. Γυρίζω το κινητό στο αθόρυβο, κάποτε -κάποτε σκέφτομαι πως αν είχα αυτόν που το ανακάλυψε μπροστά μου, θα τον έπνιγα!
Ομολογώ πως δεν είναι εύκολο κάθε βδομάδα να γράφεις και να γράφεις, και να σκέφτεσαι και να αφήνεσαι ελεύθερη, ξεγυμνωμένη στην κριτική! Κάποτε μού λένε πού βρίσκω το κέφι και την έμπνευση να γράφω. Σίγουρα δεν είναι πάντοτε εύκολο. Όμως, είναι και μια συνειδητή επιλογή για να εκφράζομαι, να νιώθω πως υπάρχω, να μοιράζομαι με τους ανθρώπους σκέψεις και συναισθήματα. Ναι, δεν είναι πάντοτε εύκολο, ούτε τόσο απλό. Πολλές φορές δεν έχω έμπνευση, το δουλεύω από μέρες. Όταν όμως το αποφασίσω, ο χείμαρρος κατεβαίνει δυνατός και όποιος αντέξει…
Αφήνομαι και γράφω
Ανακάλυψα πως γράφοντας, εκφράζομαι και εξερευνώ τις σκέψεις μου, εκφράζω αυτό που πιστεύω καιωβιώνω, πειραματίζομαι, επικοινωνώ, αυξάνω την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, δημιουργώ, οργανώνω τις σκέψεις μου, δεν αυτολογοκρίνομαι. ο αεράκι εισβάλλει στο γραφείο μου και μου καθαρίζει τις σκέψεις, γαληνεύοντας την ψυχή μου. Οι συλλογισμοί μου χάνονται ανάμεσα σε αυτά που αισθάνομαι και σε αυτά που ζω γύρω μου, αυτά που ίσως να βιώνουν και άλλοι άνθρωποι.
Ο Υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης είναι αισιόδοξος για την πορεία της οικονομίας και πλήρως ικανοποιημένος με τη μνημονιακή πορεία. Η έξοδος είναι προ των πυλών. Μεγάλο επίτευγμα!
Φθορά και απώλειες
Οι νέοι χάνονται μεταξύ φθοράς και κατάθλιψης. Βαρέθηκαν να ψάχνουν τις αγγελίες στις ιστοσελίδες, να αποστέλλουν βιογραφικά, να δέχονται επιστολές απόρριψης, να ψάχνουν απελπισμένοι δουλειά στο εξωτερικό. Όσοι έχουν ακόμη τη στήριξη των γονιών ελπίζουν, επιβιώνοντας όμως σε μια κινούμενη άμμο.
Οι οικογένειες μετρούν απώλειες, σκέφτονται προτού ξοδέψουν, κάμνουν συνεχώς υπολογισμούς, πιέζονται για να πληρώσουν τη δόση του δανείου και τα φροντιστήρια των παιδιών. ολλοί έχουν ακόμη τις … ευλογίες των Ρώσων, ποιος ξέρει ίσως και των Κινέζων, και δεν τους διαπερνά ούτε η ισχυρότερη σφαίρα. Έχουν τη «χαρά» να είναι ακόμη δημόσιοι υπάλληλοι, τραπεζικοί, ίσως και ημικρατικοί και δοξάζουν το χρήμα που ακόμη ρέει στην τσέπη τους. Ευτυχώς για να κινείται το παζάρι…
Οι σκέψεις πετούν σαν φτερά στον άνεμο και κάπου προσγειώνονται στο Ογκολογικό Κέντρο, ναι της Τράπεζας Κύπρου. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Έλεγα να ξεχάσω πως υπάρχει αλλά κάποτε πρέπει, έτσι λένε οι γιατροί, επιβάλλεται να κάμνουμε τις εξετάσεις μας. Έτσι αναφέρει το Πρωτόκολλο. «Θεός φυλάξοι μας!», ακούω τη συμμαθήτρια απ’ το γυμνάσιο, που μόλις ακούσει κάποιον να προφέρει το …ανάθεμα, αλλάζει κουβέντα. Δεν ξέρει…
Εκεί σταμάτα
Κι όμως εκεί προσγειώνεσαι. Ανώμαλα ή ομαλά, θυμωμένη ή ήρεμη, περιμένοντας ή ανυπομονώντας. Άλλαξαν πολλά! Οι ουρές των ασθενών αυξήθηκαν, συνεχίζει να χτυπά το …ανάθεμα, το κτίριο μεγάλωσε, οι χώροι άλλαξαν. Οι άνθρωποι το παλεύουν ακόμη…
Περνώντας την πόρτα του, που ακόμη γράφει έξω «Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου», που κοντέψαμε να τη χάσουμε κι αυτή, προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Για μένα είναι υπόθεση ρουτίνας, όπως πλένω τα δόντιά μου κάθε μέρα, για τους … νέους, ένας Γολγοθάς με άγνωστη κατάληξη. Εγώ κατάφερα να επιβιώσω, ήταν απλή υπόθεση. Για τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, για τον νέο των 25 χρόνων ένας θάνατος. Δυστυχώς. Το νιώθω και εδώ λυγίζω.
Κάθε φορά προσγειώνομαι. Προσπαθώ να το μεταφέρω στο χαρτί, μάλλον στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, μήπως και οι άνθρωποι ξυπνήσουν από τον λήθαργο της πρόσκαιρης ζωής τους. Γράφω συχνά πως « τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους» αλλά ακούω επικριτικά σχόλια του τύπου «πού το θυμήθηκες;». Ναι, μπορεί να θέλεις να το ξεχάσεις, μπορεί να γυρίζεις την πλάτη, ίσως και να το περνάς στο έτσι, και καλά κάνεις! μως, εκεί που πνίγεσαι μέσα στις υποχρεώσεις, εκεί που νοιάζεσαι μόνο για να πλουτίσεις, εκεί που τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό σου, την ανέλιξη, το χρήμα, την καριέρα και τον πλουτισμό, πάτα φρένο και σκέψου.
Tελικά αξίζει τον κόπο;
Μήπως αξίζει τον κόπο; Να αναβάλλεις συνεχώς να επισκεφτείς τους γονιούς σου, να παίξεις με τα παιδιά και τα εγγόνιά σου, να βρεθείς με τη σύντροφο ή τον σύντροφό σου. Να επικοινωνήσετε! άποιοι παραδέχονται πως είναι καλύτερα να μην συναντώνται, για το καλό τους και το καλό των παιδιών. Στείρες σχέσεις, στεγνοί άνθρωποι.
Μήπως αξίζει τον κόπο να ξεχειλίζουν οι ντουλάπες από της τελευταίας λέξης τα λάφυρα, αλλά οι ψυχές να νεκρώνουν μέρα με τη μέρα… Μέχρι πότε; άπου διάβαζα μια φράση από τον στωϊκό φιλόσοφο Επίκτητο: «Εξέταζε τον εαυτό σου τι από τα δύο θέλεις, να πλουτίζεις ή να ευτυχείς. Αν θέλεις να πλουτίζεις, γνώριζε πως δεν είναι ούτε αγαθό, ούτε εντελώς στο χέρι σου, αν θέλεις να ευτυχείς, είναι και αγαθό και στο χέρι σου. Γιατί ο πλούτος είναι δάνειο πρόσκαιρο της τύχης, ενώ η ευτυχία είναι ζήτημα προσωπικής εκλογής». Δάνειο, όπως αυτά που «κοκκίνισαν» και στάζουν πληγές, κλείνουν σπίτια, επιχειρήσεις, βαραίνουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Διάβασέ με
Αν θέλεις λοιπόν να πλουτίσεις, βάλε τελεία. Στα χρονοδιαγράμματα, στο επείγον, στο πολύ, στα δάνεια, στον πλούτο. Άνοιξε την καρδιά σου, την πόρτα σου, ακόμη και την τσέπη σου, αν χρειαστεί και μπορείς. Δοκίμασε να παίξεις με τα παιδιά σου, θα σου αρέσει, σταμάτα να παίζεις με τους ανθρώπους, μάθε πως το παιγνίδι της ζωής δεν κερδίζεται μέσα στους αποπνικτικούς χώρους των γραφείων και των συνεδριάσεων, επί 24ωρου βάσης, αλλά έξω, στη φύση, στην πραγματική ζωή, ανάμεσα στους ανθρώπους και όχι τα φαντάσματα!
Μην γυρίζεις σελίδα. Δοκίμασε να διαβάσεις τις λέξεις, τις φράσεις μου. Δεν σε κρίνω, ούτε έχω το δικαίωμα. Όμως, ψάξε το όπως έκανα και εγώ. Μιλώ εκ πείρας. Ψάξε να δεις, να πάθεις και να μάθεις. Γιατί η ζωή δεν είναι στατική, κολλημένη στη συνήθεια. Τρέχει, αλλάζει και δεν την προλαβαίνεις!