Chryso Antoniadou

Είμαι άνθρωπος της βροχής! Τη λατρεύω, με γοητεύει, με συναρπάζει, μου δίνει ζωή. Κάθε φορά που βρέχει αισθάνομαι μια πρωτόγνωρη αγαλλίαση να λούζει την ψυχή μου και μια γαλήνη να απλώνεται γύρω μου.
Ο κήπος μου γεμίζει παντού νερά της βροχής και ο σνούπυ τα φέρνει μέσα στο σπίτι, όταν βέβαια αποφασίσει να βγει στην αυλή και να χώσει τη μουσούδα του μες το ποτισμένο χώμα. Τέτοιες μέρες αρνείται να ξεμυτίσει έξω από τη ζεστασιά του σπιτιού και της κουβέρτας του, και παραδέχομαι πως τον κακομαθαίνω σαν το μωρό. Όπως λέει και η Μαρία το σνουπομωρό είναι παραχαϊδεμένο και απαιτητικό!

Βάζω τα όρια
Η βροχή, λοιπόν, με γοητεύει. Το χώμα μυρίζει υπέροχα, το παράθυρο βρέχεται από τις μικρές στάλες της βροχής. Λατρεύω να περπατώ μες τη βροχή με την ομπρέλα, το ψηλό κασκόλ και τις μπότες και να χάνομαι στους δρόμους της Λευκωσίας, όταν κλέψω λίγο χρόνο. Βλέπω τους περαστικούς να τρέχουν για να προλάβουν, τους διαβάτες που δεν μερίμνησαν για τα αναγκαία εφόδια να περπατούν γρήγορα για να βρουν καταφύγιο, τα παιδιά με τις μαμάδες να χώνονται μες τα μπουφάν και τις ψηλές μπότες.
Μου αρέσει το κρύο του Χειμώνα, ακόμη κι όταν η γρίπη με φλερτάρει άσχημα και δεν μπορώ να την αποφύγω, μιας και πλέον το ανοσοποιητικό μου σύστημα δεν μπορεί να αντισταθεί. Στα μόνα που αντιστέκομαι πια με σθένος και έχω βάλει όρια είναι η μιζέρια, η φλυαρία, η φιλαργυρία, η τσιγκουνιά, και το κουτσομπολιό.
Άλλη μια χρονιά μπήκε και πάλι στη ζωή μας όπως το νεογέννητο βρέφος κι εμείς καταγράφουμε στο τετράδιο ή συνήθως στο μυαλό μας τους στόχους του χρόνου. Οι σκέψεις τρέχουν, οι προτεραιότητες αλλάζουν, τα οικονομικά αναθεωρούνται. Άλλη μια χρονιά μπαίνει με το δεξί ή το αριστερό, σε μια χώρα υπό τη διαχείριση της Τρόικας και του Μνημονίου, ακόμη κι αν πιστεύουμε πως έχουμε το έλεγχο της κατάστασης. Μια νέα χρονιά που σίγουρα θα φέρει και πάλι ανατροπές, θα αναταράξει το σύστημα, θα αλλάξει τους χάρτες στην περιοχή, θα βάλει την Κύπρο στο νέο γεωπολιτικό παιγνίδι.

Στόχοι μηδέν
Σκέφτομαι πως για φέτος δεν έχω κανένα απολύτως στόχο. Για πρώτη φορά λέω, πως ίσως και να είναι χαρούμενοι, οι άνθρωποι που δεν βάζουν στόχους. Για να είμαι ειλικρινής δεν το δοκίμασα ξανά και είπα να γευτώ αυτή τη γεύση της ανεμελιάς και της χρονιάς των μηδενικών στόχων.
Αφήνομαι να με παρασύρει το κύμα ή η παλίρροια, νιώθοντας πως επιτέλους δεν είναι ανάγκη να προγραμματίζω και να υλοποιώ, να καταγράφω και να προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τα βγάλω πέρα.
Αφήνω τα πράγματα στην τύχη, τουλάχιστον έτσι λέω τώρα, ξέροντας πως πλέον είναι δύσκολοι οι σχεδιασμοί, ακόμη δυσκολότεροι οι προγραμματισμοί.
Αφήνομαι να παρασυρθώ από τα γεγονότα που η διαίσθηση μού λέει πως θα ακολουθήσουν σύντομα. Ίσως επειδή πλέον για μένα δεν έχει σημασία πόσο μεγάλος είσαι, πόσο πλούσιος ή πετυχημένος, αλλά πόσο υγιής και πόσο ικανοποιημένος είσαι πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τους γύρω σου.

Χρονιά προκλήσεων
Για φέτος η προσπάθειά μου είναι να μπορώ να διαχειρίζομαι την υγεία μου, να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου, να χαίρομαι τα πολύ μικρά και ασήμαντα. Ίσως πλέον να μην μπορώ να αντιμετωπίσω τις μεγάλες εντάσεις, τις μεγάλες αναταράξεις, τα μεγάλα επαγγελματικά βήματα. Αυτά τα έχω ζήσει, τα έφαγα με το κουτάλι!
Βλέπω, αγγίζω, μυρίζομαι, νιώθω πως η νέα χρονιά θα είναι γεμάτη προκλήσεις. Στέκω παρατηρητής σε όλα αυτά τα οικονομικά ζητήματα και δεδομένα και υπολογίζω πως η χρονιά θα μας φέρει κι άλλες μεγάλες ανατροπές. Οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές.
Αποστασιοποιούμαι από τις εξελίξεις, προς απογοήτευση όλων όσοι θέλουν να τα ξέρω όλα για να τους ενημερώνω, και σκέφτομαι πως πλέον είναι καιρός να επικεντρωθώ σε πιο δημιουργικά και πιο ανθρώπινα ζητήματα.
Έχοντας πάντα στο μυαλό πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ομολογώ πως κρατιέμαι από μια κουβέντα, όπως τον ναυαγό από τη σωστική λέμβο, όταν ακούω πως «μας έστειλαν στην κόλαση και τώρα επιστρέφουμε!».
Μια μικρή ελπίδα
Είμαι ρεαλίστρια και πραγματιστής όταν έχω μπροστά μου οικονομικά δεδομένα. Δυστυχώς, ακόμη δεν κατάφερα να στήσω στο μυαλό μου την εικόνα μιας οικονομίας και ενός τραπεζικού συστήματος που αναπνέει ελεύθερα, μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 2013.
Ψάχνω να βρω σανίδα για να πιαστώ και να συνεχίσω, ακόμη και χωρίς στόχους, ξέροντας πως ο δρόμος είναι ανώμαλος και κατηφορικός. Μια μικρή ελπίδα τρεμοσβήνει και μου υπενθυμίζει πως θα τα καταφέρουμε και πάλι!
Γνωστοί μου έχουν πάει για σκι στο εξωτερικό. Καλά κάνουν εάν έχουν το ρευστό! Στον Δήμο όπου ζω αυξάνονται οι αριθμοί των οικογενειών που δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Έχασαν τις δουλειές τους ή έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους ή τους κούρεψαν τους μισθούς.
Αντιθέσεις! Σε μια κοινωνία που ζει και εργάζεται, αναδιπλώνεται, ανασυντάσσεται και το παλεύει, μια κοινωνία που ζει – νομίζω πάντοτε το ζούσε – μέσα στις αντιθέσεις.

Μια δοκιμή θα με πείσει
Απλώνομαι στον καναπέ μου, παίζοντάς το χαλαρή, σερφάρω στο διαδίκτυο και ομολογώ πως εξοικειώθηκα επιτέλους με το face book. Δεν είμαι σίγουρη πως είναι για το καλό μου και την ησυχία μου. Ας είναι καλά ο Νικόλας που αντέχει να τον βομβαρδίζω με τις πιο άσχετες και παιδικές ερωτήσεις!
Συλλογίζομαι πως αυτή τη χρονιά οι στόχοι μου είναι προσγειωμένοι, συνηθισμένοι, μπορώ να πω μηδενικοί. Φτάνει προκλήσεις, μεγάλα βήματα και ψηλά το πήχη. Να είμαι καλά, να συνεχίσω να εργάζομαι και να αμείβομαι για τη δουλειά μου, να έχω πολύ λίγους και καλούς, τους καλύτερους φίλους – μακριά από μίζερους και τοξικούς – να μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς μου και να χαίρομαι τα πολύ μικρά και ασήμαντα δώρα που μας προσφέρονται.
Λέω «ας το δοκιμάσω». Όλοι μπορούμε να σταματήσουμε να τρέχουμε, να φορτωνόμαστε με βάρη που δεν τα σηκώνει η πλάτη μας και δεν μπορούμε να τα αντέξουμε ψυχικά και σωματικά.
Πατώ φρένο, σταματώ να ακολουθώ τα χρονοδιαγράμματα και να είμαι πάντα τυπική στις υποχρεώσεις που μου φορτώνουν συνήθως οι άλλοι.
Κόβω ταχύτητες, αντιλαμβανόμενη πως οι μεγάλες κούρσες σκοτώνουν. Τι κι αν φτάσω γρηγορότερα στον προορισμό μου; Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην φτάσω ποτέ.
Διαβάζω σε ένα εγχειρίδιο, από αυτά που έχω στοιβάξει στη βιβλιοθήκη από την εκπαίδευσή μου στο Life Coaching:
«Χρησιμοποίησε τις αναπνοές σου για να χαλαρώνεις, να ηρεμείς και να γαληνεύεις. Όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κι αν κάνεις. Κάνε μικρά διαλείμματα. Θα σε βοηθήσουν να ξεκουράζεις το σώμα, να καθαρίζεις το μυαλό και να ανάβεις και πάλι τις μηχανές.
Μην αναλαμβάνεις υποχρεώσεις που δεν μπορείς να τις φέρεις σε πέρας. Μάθε να λες όχι ή «δεν μπορώ τώρα» ή ακόμη και «δεν είμαι σε θέση αυτή τη στιγμή» ή «αυτή την περίοδο δεν έχω χρόνο να ανταποκριθώ σε αυτό που μου ζητάς». Κανένας δεν έχασε έναν πραγματικό σύντροφο, φίλο ή γνωστό επειδή αρνήθηκε ευγενικά με ένα όχι.

Πίστεψε σε σένα
Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Κανένας άλλος. Πίστεψε στον εαυτό σου, στις δυνάμεις σου, βάλε τα όρια σου και μάθε να τα τηρείς κατά γράμμα. Μην υποχωρείς, μην κάνεις εκπτώσεις. Οι άνθρωποι έμαθαν να χειρίζονται εκείνους που τους κάνουν όλα τα χατίρια και που είναι υποχωρητικοί. Δώσε αξία στον εαυτό σου, αποδέξου τον και βγάλε προς τα έξω τις απεριόριστες δυνάμεις που έχεις μέσα σου και νομίζεις λανθασμένα πως δεν τις διαθέτεις. Όρθωσε το ανάστημα και θα δεις πως η κάθε μέρα σου θα γίνεται καλύτερη|».
Θέλω και μπορώ! Αγωνίζομαι χωρίς περιττά βάρη και γεμάτες αποσκευές, παίρνω την κάθε μέρα χωρίς να χαλώ το μυαλό μου από βαριές και ασήκωτες σκέψεις περί σάπιας κοινωνίας και διαλυμένης οικονομίας! Επιτέλους ας ασχοληθούν μαζί της κι άλλοι. Παίρνω τον σνουπομωρό περίπατο στο πάρκο, δουλεύω για να ζω, και όχι ζω για να δουλεύω, στηρίζω χωρίς να φορτώνομαι τα βάρη των άλλων, γράφω γιατί μου αρέσει, δουλεύω σε αυτά που λατρεύω και περιμένω, χωρίς να πέφτω στα πατώματα και να μετρώ τις απώλειες, πως θα ξημερώσει μια μέρα που οι περισσότεροι μας θα ανακαλύψουμε το σημαντικό και όχι το υπερβολικά τρανταχτό.