Τα νεκροταφεία ξεχείλισαν από αναντικατάστατους!
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Το δουλεύω εδώ και καιρό στο μυαλό μου. Μου το καταπονεί η σκέψη αυτή. Ναι, το αποφάσισα! Η ζωή δεν είναι για να την παίρνω στα σοβαρά! Το ίδιο και οι άνθρωποι. «Μα τι λες θα με ερωτήσει κάποιος. Μήπως και τρελάθηκες;». Όχι, έχω ακόμη σώας τις φρένας μου. Όμως τόσα χρόνια που έπαιρνα σοβαρά τους ανθρώπους, τι κατάλαβα; Τίποτα!
Έτσι, γυρίζω το cd της ζωής. Είναι απλό το ζήτημα και απλά τα πράγματα που με ευχαριστούν και μου δίνουν ανάσες ζωής. Όσο πιο μικρά τόσο το καλύτερο. Γιατί να περιμένω τα μεγάλα για να νιώσω ευτυχισμένη, να νιώσω πλήρης. Ναι, καλά διαβάσατε. Η πληρότητα είναι μεγάλη κουβέντα, δυνατή λέξη. Όπως και η σωτηρία της ψυχής. Είμαι σίγουρη, το βλέπω κάθε μέρα. Εσύ για να νιώσεις πλήρης, θέλεις να αποκτήσεις – πότε; – εκείνο το πανάκριβο αυτοκίνητο που έβαλες στο μάτι. Συμφωνώ έχεις δίκαιο. Αυτό θέλεις!
Θετική
Εγώ θέλω να ξυπνώ το πρωί φρέσκια και θετική, να αισθάνομαι καλά στην υγεία μου, να μην με πονά το σώμα μου, να μπορώ να πληρώνω όλους τους λογαριασμούς μου, χωρίς αχ και βαχ, να μπορώ να διευθετώ όλες τις οικονομικές μου υποχρεώσεις και να χαίρομαι τη ζωή. Όπως έρχεται, όπως με βρίσκει κάθε μέρα, όπως νιώθω εκείνη τη στιγμή. Χωρίς προγραμματισμό, βραχυπρόθεσμους στόχους και αρνητικές σκέψεις που παραλύουν το σώμα μου. Δεν μπορώ να κουβαλώ πια βαριές αποσκευές. Δεν τις σηκώνω. Όσο πιο ελαφριές τόσο το καλύτερο.
Ένα «γιατί;»
Αποφάσισα να ζω τη ζωή χωρίς να κρίνω τις αποφάσεις μου, να αναλώνομαι στα ανούσια, να κριτικάρω τους άλλους και υπεραναλύω ό,τι μου συμβαίνει, υποβάλλοντας συνεχώς στον εαυτό μου μια λέξη που μέχρι τώρα ήταν ένα με την ύπαρξή μου. «Γιατί;». Πέταξα το «γιατί» στον κάλαθο του γραφείου μου και λέω να μην το ξαναβγάλω από εκεί. Τι σημαίνει «γιατί;». «Έτσι!». Έτσι, λοιπόν, θα έλεγα και σε σένα. Πάρε τη ζωή όπως έρχεται. «Καλά τα λες θα μου πεις, αλλά….».
Σίγουρα, πάντα θα υπάρχει ένα «αλλά» και ένα «γιατί;». Ναι, το ξέρω έχεις οικογένεια, παιδιά να μεγαλώσεις, να σπουδάσεις, έχεις δόσεις και μειώθηκε ο μισθός σου. Δεν τα βγάζεις πέρα πια, δεν μπορείς να ταξιδεύεις τρεις φορές τον χρόνο στο εξωτερικό και να αγοράζεις ακριβά ρούχα. Συμφωνώ! Έχεις το δίκαιό σου! Ό,τι πεις είσαι σωστή, ό,τι μου αντιπαραβάλεις ως επιχείρημα το αποδέχομαι. Όμως…
Τα απρόβλεπτα
Υπάρχουν και εκείνα τα απρόβλεπτα, τα απρόοπτα, που πέφτουν κεραμίδα ένα πρωί πάνω στο κεφάλι σου, μες τη ζωή σου, και σε αποδιοργανώνουν, ταράζουν τους κύκλους της, τραντάζουν την ύπαρξή σου και δεν ξέρεις από πού να πιαστείς. Έτσι νομίζεις… Και τότε τραβάς ένα «γιατί σε μένα, γιατί πάλι εγώ» και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Μην νομίζεις πως κάνω και πάλι τον δάσκαλο και τον ιεροκήρυκα. Μιλώ εκ πείρας. Οι ανατροπές είναι μέρος της ζωής, της δικής μου, μπορεί και της δικής σου.
Ζήσε!
Το συνήθισα πια και επικαλούμαι τη φράση του Στρατηγού Charles de Gaulle:«Tα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους».Mην γυρίζεις σελίδα, αποφεύγοντας να με διαβάσεις. Είναι μια στυγνή αλήθεια. Είσαι άνθρωπος, είμαι άνθρωπος, είμαστε άνθρωποι. Ζεις, μεγαλώνεις, πεθαίνεις και σε ξεχνούν. Γι’ αυτό και ζήσε! Ζήσε τη ζωή σου, μην την εξευτελίζεις αποκαλύπτοντας τον μικρό σου εαυτό, μην σπαταλάς τον χρόνο και την ενέργειά σου για ανούσιες αποφάσεις, κουβέντες, ανώφελα πράγματα και καταστάσεις.
Φεύγεις ή νικάς
Θα το καταλάβεις, θα το αντιληφθείς μόνο όταν ο … χάρος περάσει έξω από την πόρτα του σπιτιού σου, θα την χτυπήσει, θα ανοίξεις το παραθυράκι, θα τον δεις κατάματα, θα το βάλεις στα πόδια αλλά τότε, πίστεψέ με θα γίνει το θαύμα. Θα μαζέψεις όλες τις δυνάμεις σου, θα τον αντιμετωπίσεις και θα βγεις νικητής!
Μπορεί και να μην τα καταφέρεις και να φύγεις.. Να φύγεις και να γίνεις και εσύ ένας «ουδείς αναντικατάστατος». Και εγώ να σκέφτομαι πως είσαι από εκείνους που ήθελες πάντα μια καλύτερη, πλουσιότερη, πιο ευτυχισμένη, περισσότερο κοινωνική ζωή αλλά το ανέβαλλες συνέχεια για τη σύνταξή σου. Δεν πρόλαβες! Έτσι, λοιπόν περνώντας τις δικές μου φάσεις με τον χάρο, μια, δυο, τρεις φορές, κατάλαβα τη μεγάλη αξία τού να είσαι καλά, να είσαι αυτάρκης, ήρεμος, γαλήνιος.
Ακόμη κι αν έχασα πολλές πραμάτειες, ξέρω πως οι αποφάσεις ήταν δικές μου, οι επιλογές και πάλι δικές μου, και το τίμημα επίσης το πληρώνω μόνο εγώ. Ακόμη και εκεί που ανατράπηκε η ζωή μου απρόσμενα, χωρίς να το επιλέξω, λέω πως τουλάχιστον τα κατάφερα να επιβιώσω. Συλλογίζομαι ότι ποιο είναι το σημαντικότερο αυτή τη στιγμή για μένα; Τα πολλά σε υπερθετικό βαθμό ή τα λιγότερα και σημαντικότερα! Ναι, τα πιο σημαντικά είναι για μένα να ξυπνώ το πρωί, να μπορώ να κατεβαίνω από το κρεβάτι, χωρίς να πονώ, να περπατώ, να βλέπω καλά, να βγαίνω στη βεράντα του σπιτιού και να κατεβαίνω στον κήπο και να μυρίζομαι τα γιασεμιά. Να ξεκινώ τη μέρα μου ξέροντας πως «ναι, είμαι καλά και σήμερα!».
Ένα τίποτα
Ίσως για σένα όλα αυτά είναι λόγια! Μπορεί να τα χλευάσεις, να γυρίσεις σελίδα και να χαθείς στα πιο εντυπωσιακά θέματα, να σκεφτείς πως «κάτι δεν πάει καλά και τα έπαιξε…»! Η απόφαση είναι δική σου και τη σέβομαι απόλυτα. Ούτε προσπαθώ να σε αλλάξω, ούτε να σου επιβάλω την άποψή μου, ούτε ακόμη και να σε κριτικάρω για τη διαφορετική προσέγγιση περί ζωής!
Όμως, σκέφτηκες ποτέ πως θα τελειώσεις τη ζωή σου χωρίς να κάμεις τίποτα. Βέβαια δεν εννοώ υλικά. Περνά ποτέ απ’ το μυαλό σου, ίσως σαν αστραπή, πως δεν έδωσες ποτέ τίποτα και σε κανέναν; Χρόνο από τον χρόνο σου, χαμόγελα από τα χαμόγελά σου, αγκαλιά και φιλιά, στοργή και κατανόηση. Ίσως και να περνά, αλλά δεν σε ενδιαφέρει. Ίσως να το προσπερνάς, επειδή δεν θέλεις να παραδεχτείς πως ζεις σε μια νεκρή σχέση, κοιμάστε σε χωριστά υπνοδωμάτια, κάνετε διπλές ζωές. Είμαι σίγουρη πως μόνο εσύ το ξέρεις πως ζεις μια ψεύτικη ευτυχία και την πλασάρετε, από κοινού, για τα μάτια του κόσμου! Αχ αυτή η ετικέτα!
Πάψε πλέον με αυτό το αγαπημένο σου σλόγκαν «μα τι θα πει ο κόσμος». Πώς, εσύ – δεν σε αναγνωρίζω – μπορείς να ανέχεσαι και να ζεις στην υποκρισία, να παίζεις με τα συναισθήματα των άλλων, να εκμεταλλεύεσαι τους αδύνατους. Να είσαι ρατσίστρια, να πιστεύεις πάντα και να την πατάς με λάθος ανθρώπους και να αναλώνεσαι σε λάθος αξίες.
Τόλμα
Αποφάσισε, τόλμα και ενέργησε. Άφησε τον ψεύτικο σου κόσμο και προσγειώσου στην πραγματική ζωή, στην αληθινή, σε εκείνη που θα σε φέρει πιο κοντά σε αυτό που είσαι. Τουλάχιστον δοκίμασέ το. Κάποτε η ζωή σου θα τελειώσει. Μην το φοβάσαι. Όμως, τρέμε όταν αναλογίζεσαι πως η ζωή σου δεν άρχισε ποτέ, πως ήλθες και θα φύγεις, χωρίς να καταλάβεις το νόημά της, να ακούσεις τους παλμούς της, να πάρεις τις μικρές χαρές της και να απολαύσεις τα δώρα της. Έχτισες ένα μεγάλο φρούριο και κλείστηκες μέσα και νομίζεις πως είσαι ευτυχισμένος. Δικαίωμά σου! Όμως, βγες επιτέλους έξω, κάμε τον περίπατό σου στη ζωή και μετά εάν θέλεις, επέστρεψε εκεί μέχρι το τέλος σου!