Φτάνει πια, ό,τι θέλει ας γίνει
Ο Πίπης εξαφανίστηκε ένα πρωί. Σκέφτηκα πως κάπου θα ξενοκοιμήθηκε ή θα τον έπιασε η βροχή. Πέρασε η πρώτη, η δεύτερη, η τρίτη μέρα και ο ασπρόμαυρος γάτος της αυλής με τα πράσινα εκφραστικά μάτια δεν έδωσε σημεία ζωής. Στεναχωρήθηκα πολύ. Ήταν ο φύλακας της αυλής και ο εξολοθρευτής κάθε έρποντος που φλέρταρε την αυλή και τον κήπο μου.
Ο Πίπης χάθηκε, όπως ήλθε απρόσμενα ένα πρωί στη ζωή μου, για να μου νιαουρίζει, απαιτώντας το φαί του και να κάθεται έξω από το παράθυρο της κουζίνας μέχρι να του βάλω να φάει. Ο ασπρόμαυρος γατούλης εξαφανίστηκε και είμαι σίγουρη πως … κάποιο χρυσό χέρι έκανε το θαύμα του, ξέροντας πως τίποτε δεν γίνεται από μόνο του.
Μας βομβαρδίζουν
H ζωή συνεχίζεται! Με τα πάνω και τα κάτω της. Tα δελτία ειδήσεων μάς βομβαρδίζουν με πληροφορίες. Η κάθε μέρα είναι διαφορετική, έτσι για να έχουμε μια ποικιλία στη ζωή μας και να μην πλήττουμε! Για να είμαι ειλικρινής κουράστηκα ν’ ακούω, να βλέπω, να διυλίζω και να σκέφτομαι όλα αυτά που συμβαίνουν στον τόπο.
Κουράστηκα να ακούω για τις διαπλοκές, τις φιλίες ή καλύτερα της λυκοφιλίες και τις έχθρες, τα συμφέροντα που κρύβονται σε όποια πέτρα κι αν σηκώσεις.
Πνιγμένη μέσα στις σκέψεις μου, που oμολογώ αυξάνουν τους πονοκεφάλους μου κάθε μέρα και περισσότερο, επανέρχομαι στη γνωστή και σταθερή μου άποψη την οποία, όμως, δεν καταφέρνω να τηρήσω: Ό,τι θέλει ας γίνει.
Ό,τι θέλει ας γίνει! Μια κουβέντα για να νιώθω καλά και να απομακρύνω από πάνω μου όλο αυτό το άγχος που πνίγει τη ζωή μου. Ό,τι θέλει ας γίνει για να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου, να δουλεύω, να το παλεύω.
Ζωή με ανατροπές
Ίσως να περνώ μια φάση που οι συλλογισμοί μου αυξάνονται και χάνονται εκεί, κάπου ανάμεσα σε μια μεγάλη κουβέντα που όλοι ξεχνούμε και στην πραγματικότητα.
Η ζωή η δική μου και η δική σας είναι γεμάτη ανατροπές. Τη μια μέρα ζεις και νομίζεις πως χαίρεσαι τη ζωή σου, μια στερεότυπη ζωή στημένη στα «πρέπει» και στα «μην», και την άλλη στιγμή χάνεσαι σαν φτερό στον άνεμο.
Κάθε φορά που αγγίζω αυτά τα θέματα, ακούω φωνές να κριτικάρουν τον τρόπο που σκέφτομαι. Μια φιλοσοφία που αναπτύσσω τα τελευταία χρόνια και βασίζεται στην αρχή ότι «κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, γι’ αυτό ζήσε την, χωρίς να θέτεις όρια και να έχεις αναστολές. Πιθανόν να μην υπάρχει αύριο, και να χάνεις την ευκαιρία να ζήσεις μια εμπειρία που μπορεί να σε κάνει καλύτερο σαν άνθρωπο, πιο σοφό.
Χαμένα λάφυρα
Ακόμη κι αν προσγειωθείς ανώμαλα, αν χάσεις εκείνα που θεωρούσες διασφαλισμένα, φυλαγμένα μια ολόκληρη ζωή, θα λες πως τουλάχιστον δοκίμασες!
Κάθε φορά που γράφω για θέματα που σχετίζονται με αυτή τη φιλοσοφία μου περί ζωής – που κι εγώ άργησα να την αντιληφθώ, ακόμη και να τη ζήσω – βρίσκομαι μπροστά σε μεγάλα διλήμματα.
Η λογική, το συναίσθημα, η πρόκληση, η ευκαιρία. Η μεγάλη ευχαρίστηση, ψυχική, σωματική.
Όλα έρχονται και φεύγουν από το μυαλό μου, που σταμάτησε εδώ και καιρό να τα διυλίζει και να τα περνά από το σουρωτήρι. Λογική, «πρέπει» και «μην». Επιβάλλεται, είμαι υποχρεωμένη, είναι επιβεβλημένο.
Ερχόμαστε και φεύγουμε από τη ζωή, πιστεύοντας ότι δοκιμάζουμε και ζούμε πολλές εμπειρίες. Στην πραγματικότητα χανόμαστε μέσα στις ίδιες τις ανασφάλειές μας, τη μιζέριά μας, τα θέλω και τα πρέπει μας. Γιατί έτσι μας λέει η οικογένεια, έτσι συμβουλεύουν οι φίλοι μας, έτσι λέει ο κόσμος, πώς θα το δει ο γείτονας και τι θα πουν στη δουλειά.
Το αποτέλεσμα; Σκοτώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τον κλείνουμε σε ένα ασφυκτικό κελί που δεν χωρεί άνθρωπο, τον πληγώνουμε και τον τιμωρούμε, τάχατες για το καλό των άλλων.
Υπεύθυνοι των πράξεων μας
Ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεων του. Ο καθένας επιβάλλεται να σταματήσει να κριτικάρει τον εαυτό του – εκείνοι που πραγματικά πρέπει να τον κρίνουν και να τον επικρίνουν δεν το κάνουν – να τον μαστιγώνει.
Τελευταία συνηθίζω να λέω πως δεν υπάρχει αύριο, υπάρχει τώρα, υπάρχει σήμερα. Οι δοκιμασίες και οι ανατροπές στη δική μου ζωή, οι επαγγελματικές και προσωπικές εμπειρίες, με δίδαξαν να σκέφτομαι πως το αύριο δεν είναι για μένα. Μπορεί να μην είναι ούτε για σας!
Μικρά και σημαντικά
Πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ξέρουν, εκ των προτέρων, πως δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουν δέκατο τρίτο. Συνήθισαν. Οι δημόσιοι και τραπεζικοί υπάλληλοι, οχυρωμένοι πίσω από τα κεκτημένα τους, θα πληρωθούν και πάλι τον δέκατον τρίτο. Σκέφτομαι πως ευτυχώς που είναι κι αυτοί για να κινείται το παζάρι!
Οι κυρίες άρχισαν τις φιλανθρωπικές συνάξεις τους για να συγκεντρώσουν χρήματα για τους φτωχούς. Καταλαβαίνω τη μεγάλη ανάγκη τους να επιδείξουν τα φιλάνθρωπα αισθήματά τους, ξέρω όμως πως οι φιλανθρωπίες δεν πρέπει να γίνονται σε κοσμικά γεύματα, απογευματινά τέιον και βραδινά δείπνα μόνο τις γιορτές. Μια φίλη μού σταματά τη σκέψη μου, λέγοντας πως «παρά τίποτα, κάτι είναι κι αυτό». Ίσως και να έχει δίκαιο!
Αισθάνομαι καταρρακωμένο το ηθικό μου γι’ αυτά που βλέπω κι ακούω. Γι’ αυτά που λέγονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των Υπουργείων και των Προεδρικών και Βουλευτικών Μεγάρων, των κομματικών επιτελείων, των δημοσίων υπηρεσιών και οικονομικών γραφείων. Όλοι είναι στο φόρτε τους.
Για πρώτη φορά νιώθω στεναχωρημένη που ζω και εργάζομαι στην Κύπρο, που παλεύω, όπως κι άλλοι, για να επιβιώσουμε, που ανατριχιάζουμε βλέποντας πως αυτήν τη φορά όλα βγήκαν στη φόρα, ο ένας καρφώνει τον άλλο, αλλά η ιστορία συνεχίζεται στο ίδιο έργο θεατές.
Απόσταση ασφαλείας
Για πρώτη φορά αισθάνομαι πως δεν ανήκω πια εδώ, πως είμαι από άλλη στόφα φτιαγμένη, ακόμη κι αν κινδυνεύω να κατηγορηθώ ότι ψεύδομαι. Αποστασιοποιούμαι απ’ όλους και απ’ όλα, όχι για να το παίξω οσία και Αγία, αλλά για να ησυχάσει το μυαλό και η ψυχή μου. Ακόμη, κι αν βρίσκομαι κάποιες στιγμές με το ένα πόδι στον γκρεμό, έτοιμη να πέσω, μαζεύω δυνάμεις, συμμαζεύω συναισθήματα και κρατώ γερά.
Είμαι σίγουρη πως περάσαμε και χειρότερα. Ξεκινήσαμε με χαμηλούς μισθούς, δουλέψαμε σκληρά και πληρωνόμασταν καλά. Η ζωή, όμως, έχει πισωγυρίσματα.
Άλλοτε πάλι λέω πως εκείνο που με ενοχλεί δεν είναι οι κουτσουρεμένοι μισθοί και οι οικονομικές απώλειες, αλλά η σήψη του συστήματος, που φαίνεται πως είναι ακόμη πολύ βαθιά.
Οι …βόθροι ξεχειλίζουν και βγαίνουν έξω και πάλι από την αρχή. Τα αλληλοκαρφώματα βρίσκονται στο καθημερινό μενού των κομματικών και οικονομικών συσκέψεων. Εδώ είναι θέμα επιβίωσης και όποιος επιβιώσει.
Για πρώτη φορά είμαι εξηγημένη με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου. Ξέρω όσα θέλω να ξέρω και εάν ξέρω περισσότερα προτιμώ να τα φυλάγω για τον εαυτό μου.
Μια πολύ αγαπημένη μου φίλη μού στέλλει πληροφορίες για μια ιστοσελίδα με πολύ φτηνές αγορές και λέω να τη χρησιμοποιήσω, για να κατευνάσω τις καταναλωτικές μου μανίες. Μένω έκθαμβη. Τιμές χώμα.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Τα πόδια μου με πονούν αφόρητα, το σώμα μου είναι στρεσαρισμένο, και ομολογώ στον εαυτό μου ότι έδωσα και δίνω πολλή σημασία διά τη σωτηρία του τόπου. Ακούω πως ο καθένας βλέπει την πάρτη του, και ότι χάθηκαν οι λιγοστοί καλοί … άγγελοι εξ ουρανού, περιμένω τα νέα για την κάθοδο της Τρόικας που θα την περιπαίξουμε και πάλι για να κερδίσουμε χρόνο, και είμαι πια σίγουρη πως ακόμη και οι δανειστές κάνουν τα στραβά μάτια.
Ανατρέχω στις φιλοσοφίες και θυμάμαι το ρητό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» (ο καθένας ας σπεύσει να σώσει τον εαυτόν του), ομολογώ πως δεν κολλά στην ιδιοσυγκρασία μου, αλλά ίσως για πρώτη φορά λέγω ψιθυριστά στον εαυτό μου φτάνει! Κουράστηκα να το παίζω καλός Σαμαρείτης και να παλεύω διά τη σωτηρία των ανθρώπων! Ας το κάνουν άλλοι.