Ψάξε την ομορφιά γύρω σου..
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Έχω μια μεγάλη λατρεία για τη θάλασσα. Μια μεγάλη σχέση έρωτα και πάθους. Τη λατρεύω γιατί μόνο εκεί βρίσκω ησυχία και ηρεμία. Τη λατρεύω γιατί απ’ εκεί παίρνω θετική ενέργεια για να μπορώ να προχωρώ. Της έχω μια μεγάλη αδυναμία, σαν τον μεγάλο έρωτα, σαν τη μάνα στο παιδί της. Συλλογίζομαι πως είναι άτυχοι και μίζεροι όσοι αποφεύγουν να απλώσουν στην… αγκαλιά της, να χαρούν τη δροσιά της, να γευτούν την αλμύρα της.
Η θάλασσα χαλαρώνει το μυαλό μου, αναπληρώνει τις δυνάμεις μου, ανεβάζει το ηθικό μου. Οποιαδήποτε θάλασσα! Οπουδήποτε και να ΄ναι. Φτάνει να μπορώ να τη φτάνω και να την απολαμβάνω. Λατρεύω τη θάλασσα του Crystal Springs, από μια σταθερή συνήθεια και μια ετήσια κάθοδο στα ύδατά της. Ίσως γιατί αφήνομαι στους κήπους, στο πράσινο, νιώθοντας σαν βασίλισσα. Λατρεύω τη θάλασσα, όποια κι αν είναι, ίσως από τις παιδικές αναμνήσεις στον Ζέφυρο και το Μάρε Μόντε, στη Νεράιδα, στην Αηρκώτισσα. Οι μεγάλες ανατροπές Αυτή η χρονιά είχε τις ανατροπές της. Μεγάλες ανατροπές, μεγάλες δοκιμασίες, μεγάλους αγώνες. Όλο τούτο που συμβαίνει γύρω μας και δίπλα μας, μας συντρίβει σωματικά και ψυχικά. Εκτός κι αν νομίζουμε πως γίναμε άτρωτοι, τυλιγμένοι μες τις αλεξίσφαιρες στολές μας για να μην περνά από πάνω μας καμιά σφαίρα, κανένας πόνος και καμιά δυστυχία! Φέτος είναι μια άλλη, μια χρονιά ανατροπών, άλλη μια χρονιά προκλήσεων.
Εδώ και στην Ελλάδα. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε. Να λησμονήσουμε τι; Προσπαθούμε να τα αφήσουμε όλα πίσω μας, να ανασυντάξουμε δυνάμεις και να προχωρήσουμε. Και μετά τι; Η Ελλάδα μας υπενθυμίζει πως ακόμη δεν καταλάγιασε η κρίση… Μάλλον τώρα αρχίζει. Η Ελλάδα μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου που εμείς δεν τον ακούμε, ποτέ δεν τον ακούσαμε, στρωμένοι στη σταθερότητα και την ασφάλεια και «μη μου τους κύκλους τάραττε». Η Ελλάδα παλεύει για να επιβιώσει και εμείς στεκόμαστε θεατές, όπως σταθήκαμε και με το κούρεμα, με τη συντριβή των τραπεζών και με τα μέτρα της Ντέλια.
Τον… έθαψα μια για πάντα
Ο Σόιμπλε το έχει καημό να γίνει Καγκελάριος και το τράβηξε το θέμα μέχρις εκεί που δεν πάει. Και του είχα μια υπόληψη τότε που προσπαθούσε να συγυρίσει τα ασυγύριστα της Ευρώπης. Το σκληρό προσωπείο, το χιτλερικό παρουσιαστικό και τα δάκτυλα που προστάζουν με έτρεψαν εις άτακτο φυγή. Ποτέ πια Σόιμπλε και Γερμανούς! Έτσι, λοιπόν, εκεί που παρακολουθώ τις εξελίξεις, και μου ζαλίζουν το κεφάλι, εκεί που κάθε βδομάδα λέω θα γίνει το θαύμα και τη γλυτώσαμε και πάλι την αγωνία, έρχεται μια καινούργια ανατροπή να αναστατώσει τη ζωή μου.
Το… όνειρο της θάλασσας πάει περίπατο, η αλμύρα της μετατρέπεται σε όνειρο απατηλό και οι μαγευτικοί κήποι περνούν από μπροστά μου σαν υπέροχες φωτογραφίες υπέροχων διακοπών. Βρίσκω τις αντοχές μου, ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου και λέω πως δεν θα τα βάλω κάτω. Στριφογυρίζουν οι σκέψεις, βαραίνουν οι αναμνήσεις, εξοντώνεται η μιζέρια και πάλι απ’ την αρχή. Ποιοι και γιατί, γιατί σε μας, τέλειωσε όλο τούτο με την κρίση; Φτάνει μαύρα και αρχαίες τραγωδίες Πάντοτε με απωθούσαν οι σκηνές αρχαίας τραγωδίας, οι μοιρολατρίες, το μαύρο χρώμα και οι γερόντισσες με τα μαύρα.
Πάντοτε με απωθούσαν οι μίζεροι, οι κλαψιάρηδες και ναι, οι τσιγκούνηδες. Τους κατατάσσω όλους σε μια κατηγορία, άλλως τοξικοί και μίζεροι, και αποφάσισα εδώ και καιρό να τους κλείσω την πόρτα. Είχαν που είχαν αυτό το ελάττωμα να κλαίγονται με ψύλλου πήδημα, από τον καιρό του κουρέματος και μετά το ρίχνουν σε καθημερινές σκηνές αρχαίας τραγωδίας. Τους κόβουν 100 ευρώ, αυξήθηκαν οι τιμές του ρεύματος και του νερού, ο καφές δεν πίνεται – γιατί μήπως τον έπιναν και πριν, πέραν του σπιτιού τους; Ψάχνω να βρω την εναλλακτική σε μικρά και ασήμαντα της ζωής. Ίσως με τα χρόνια ή να κατεβαίνει ο νους, ή να πετά σαν φτερό στον άνεμο και να χάνεται στον ουρανό.
Ίσως, λέω ίσως, από μιαν ανάγκη να αποστασιοποιούμαι, πράγμα δύσκολο, να καθαρίζω από τα λερωμένα που ξέβρασε η γη και πάει να μας φορτώσει. Ψάχνω να βρω ανάσες ζωής σε πολύ μικρά και ανθρώπινα. Πολλοί μου λένε πως τα σκέφτονται κι αυτοί, αλλά έμειναν στη σκέψη… Το θέμα δεν είναι να τα γράφει το μυαλό σου, αλλά να γίνονται μέρος της ζωής σου. Μικρά και ασήμαντα που με τον καιρό γίνονται συνήθειες και ομορφαίνουν τη ρηχή ζωή σου.
Η ζωή είναι ωραία
Πόσο όμορφη είναι η ζωή, η δική μου και η δική σου; Τρέχεις να τα βγάλεις πέρα, το παλεύεις περισσότερο με την οικονομική κρίση, τις αυξημένες υποχρεώσεις; Και εγώ τα ίδια κάνω, ίσως και περισσότερα. Δεν έχεις χρόνο, ούτε μάτια να δεις την ομορφιά της ζωής. Ναι, η ζωή είναι ωραία, είναι όμορφη. Την ανακαλύπτεις στα συναισθήματα, τις εμπειρίες, τις στιγμές και τις σκέψεις.
Η ζωή είναι μαγεία. Φτάνει να τολμήσεις να βγάλεις τα μυωπικά γυαλιά και να τη δεις, κατάματα, όχι στραβά και λοξά. Εγκατέλειψε τις απόψεις που είχες παγιωμένες περί ζωής. Εγκατέλειψέ τις, άφησε στο χρονοντούλαπο τις παλιές συνήθειες, τις ξεπερασμένες, εκείνες που σου γέμιζαν την γκαρνταρόμπα με ρούχα και το γκαράζ με όλα τα σύνεργα της κηπουρικής. Αποφάσισε και πράξε. Ζήσε το παρόν, το τώρα, όχι το αύριο. Σταμάτα να αγχώνεσαι για τα ανώφελα, για εκείνα που δεν μπορείς να τα ελέγξεις, για τα των άλλων. Άσε τους άλλους να αποφασίσουν για τα δικά τους και δες εσύ τα του οίκου σου.
Εκτίμα εκείνα που έκαμνες μέχρι τώρα από συνήθεια. Το μπάνιο σου, τον καφέ σου. Να είσαι ευτυχισμένος που είσαι υγιής, που ξυπνάς και έχεις ακόμη δουλειά, που έχεις δίπλα τον άνθρωπό σου. Πες όχι στην προσκόλληση Δες εκείνα που δεν έβλεπες μέχρι τώρα γιατί στραβώθηκες. Μην μένεις προσκολλημένη στις δυσκολίες και στο βουνό των υποχρεώσεων, σε όλα τα κακά και αρνητικά που σου στοιβάζει το γραφείο και οι συνάδελφοί σου.
Έτσι είναι οι σχέσεις… Εκφράσου, μοιράσου, δώσε, πάρε. Χαλάρωσε, πάρε βαθιές αναπνοές, ψάξε στη φύση για μυρωδιές, μελωδίες, εικόνες. Ακόμη κι ο τζίτζικας που μου σπάει το κεφάλι από τον εκκωφαντικό θόρυβο, κάτι έχει να σου πει… Μήπως πως στη φύση είναι όλα ελεύθερα να εκφραστούν; Δώσε αγάπη, δώσε ενέργεια, δώσε θετική σκέψη, δώσε όλα εκείνα που έχεις απλόχερα. Μην είσαι τσιγκούνης, μην είσαι φειδωλός. Ακόμη κι αν το παλεύεις για να χαράξεις τα όριά σου, κάθε αγκαλιά, κάθε χαμόγελο, το χιούμορ και το φιλί γυρνά πάνω σου και σε τρέφει. Τροφή για να αντέχεις, να αντέχω, να αντέχουμε.