Πώς ζεις όλο αυτό που συμβαίνει γύρω σου;
Γράφει:Χρύσω Αντωνιάδου
Η περίφημη δήλωση του Χαρίλαου Τρικούπη, πάντοτε επίκαιρη, μου χτυπά κατακούτελα μέρα μεσημέρι: «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Συλλογίζομαι πως, εάν ζούσε σήμερα στην Ελλάδα, θα έβγαινε στην Πλατεία Συντάγματος και θα το διακήρυττε μεγαλοφώνως. Βέβαια, δεν αποκλείεται να τρίζουν τα κόκαλά του, Θεός μακαρίσει τον, απ’ όσα ακούει από τον τάφο, τούτες τις μέρες. Η Ελλάδα, δυστυχώς, επτώχευσε, ακόμη κι αν φωνάζουμε λόγια παρηγοριάς πως «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
Η Ελλάδα πέθανε από τη διαχρονική μάσα των εκάστοτε κυβερνήσεων και της παρέας τους, όπως έλεγε και ο Θεόδωρος Πάγκαλος «Μαζί τα φάγαμε». Η Ελλάδα πεθαίνει κάθε μέρα από τα σκληρά μέτρα λιτότητας, την ανεργία, την πενία και όλα τα παρεπόμενα μιας κρίσης που χτύπησε στην καρδιά της και δεν λέει να φύγει. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα Η Ελλάδα πεθαίνει γιατί, μετά τα ωραία λόγια, που αναπτερώνουν το ηθικό και την αξιοπρέπεια του Έλληνα, δεν υπάρχει καμιά απολύτως διάθεση για να υπάρξει μια βιώσιμη συμφωνία, με όλους αυτούς που τους ραβδίζουμε αλλά υποκλινόμαστε, δυστυχώς, γιατί «ανάγκη τέχνας κατεργάζεται».
Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν ως άνθρωποι, ως κοινωνία. Επτωχεύσαμεν γιατί τόσα χρόνια δίναμε σημασία στα υλικά αγαθά, την επίδειξη και το λούσο, επτωχεύσαμεν γιατί αφήσαμε στο περιθώριο τον άνθρωπο, σταματήσαμε να σκεφτόμαστε και να δρούμε για τον άνθρωπο. Κάθομαι γι’ άλλη μια βδομάδα αποβλακωμένη μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, περιμένοντας το Άγιο Φως να λάμψει και να μου φέρει την έμπνευση. Όπως και να το πάρω, όπως και να το φέρω, η έμπνευση πέταξε σαν φτερά στον άνεμο και δεν λέει να κατέβει. Τι να σου κάνει κι αυτή; Τυφλώθηκε απ’ όλα αυτά που διαβάζει, κούφανε απ’ όλα αυτά που ακούει και δεν νιώθει, λες και κάποιος της ρούφηξε την ευαισθησία. Ακάθεκτοι προς την εξόντωση…
Η ελληνική υπόθεση με έριξε στα πατώματα, όχι γιατί δεν περίμενα τούτο όλο που συμβαίνει δίπλα μας και γύρω μας, αλλά γιατί ακόμη και μετά το… θρυλικό «όχι» δεν λέμε να βάλουμε μυαλό και συνεχίζουμε ακάθεκτοι προς την εξόντωση του εχθρού. Ασχέτως εάν τον έχουμε ανάγκη, κι αύριο θα δαγκώνουμε το ένα και θα μας πονούν όλα. Το έχουμε εμείς οι Έλληνες να μας τραβούν οι αυτοκαταστροφικές τάσεις. Να βγαίνουμε στις πλατείες και να φωνάζουμε, κάποτε χρειάζονται κι αυτά, όχι όπως εμάς που μας ψέκασαν και μας ψεκάζουν εντομοκτόνο και ύπνο βαθύ, αλλά όχι και να το παρακάνουμε!
Ένα λαϊκό «όχι» το πήρε ο Πρωθυπουργός, αλλά φαίνεται πως σκέφτεται να το ρίξει στον γιαλό, για χάρη των ριζοσπαστικών αριστερών του ιδεολογιών. Κάποτε μου λένε πως μια ζωή είμαι το πνεύμα της αντιλογίας και δεν πάω ποτέ με το κύμα. Λάθος, το κύμα με παίρνει αλλά στο τέλος βγαίνω στην ακτή, παραδεχόμενη πως δεν ξέρω καλό κολύμπι για να κολυμπήσω! Η έμπνευση κάνει φτερά… Ο ελληνικός λαός είπε ένα «όχι», αλλά το παίρνει ο Αλέξης για να το εξαργυρώσει και τα κάνει μαντάρα… Ούτως ή άλλως, εκεί που μου έφευγε η έμπνευση και έκανε φτερά στον άνεμο, σκέφτομαι πως είναι καλοκαίρι και ακόμη δεν άραξα σε καμιά παραλία, όπως κάθε χρόνο, επιλέγοντας να παραμένω αποβλακωμένη μπροστά από τον άψυχο ηλεκτρονικό υπολογιστή, που πονά από τα πολλά χτυπήματά μου.
Σαν να θέλω να βγάλω όλην αυτήν την οργή και τον θυμό που με πιάνει κάθε φορά που κρίνω πως οι εξελίξεις δεν είναι οι καλύτερες… Κατά την άποψή μου… Σκέφτομαι πως τα τελευταία χρόνια περνάμε τις κρίσεις και τις ανατροπές σαν ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές γρίπες, που έρχονται και φεύγουν και πάλι απ’ την αρχή. Έγιναν ένα μαζί μας κι εμείς ένα μ’ εκείνες. Ακόμη και η λέξη «κρίση» χάνει τη σημασία της, συνηθισμένοι πια να ζούμε σε εποχές όπου τίποτα δεν είναι στατικό και τίποτα μόνιμο. Μας παίρνει το κύμα Δυστυχώς επτωχεύσαμεν! Ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως οικογένεια, φίλοι και γνωστοί. Επτωχεύσαμεν ως λαός και ως χώρα.
Μας παίρνει το κύμα, μας χτυπά στον ωκεανό και πάλι μας φέρνει στην ξηρά κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κάθε φορά που μια ανατροπή μάς χτυπά την πόρτα, λέμε πως θα αλλάξουμε. Την πορεία της ζωής μας, τους ρυθμούς της δουλειάς μας, τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Και πάλι απ’ την αρχή. Οι καλοί παραμένουν καλοί μέχρι βλακείας, και οι κακοί γίνονται χειρότεροι. Όπως λέω συχνά, τουλάχιστον εγώ το παλεύω. Παλεύω για να ζήσω, παρόλο που μου τη δίνει που έχασα αρκετά λάφυρα, παλεύω για να είμαι καλά παρόλο που ξυπνώ μέσα στο μαύρο μου το χάλι, παλεύω για να επιβιώσω.
Εσύ σκέφτηκες πώς το ζεις όλο αυτό που συμβαίνει γύρω σου και δίπλα σου; Και μη μου πεις πως δεν σε ενδιαφέρει! Ακόμη κι αν το λες, δεν το εννοείς. Όλο και κάτι έχασες κι εσύ. Το χρήμα κουρεύεται σαν το μαλλί του άσπρου του προβάτου, το πορτοφόλι είναι μονίμως τρυπημένο και η γκαρνταρόμπα, που άλλοτε κάθε σεζόν ετοίμαζε τον χώρο της για να δεχθεί τις νέες παραλαβές, έμεινε εκεί, μια απ’ τα ίδια! Όχι και Μητέρα Τερέζα! Εσύ σκέφτηκες καμιά φορά πως ίσως και να είναι η ευκαιρία σου για να δεις λίγο παρακάτω από το μικρό σου δακτυλάκι; Σκέφτηκες, και δεν είπα πως όλοι μπορούμε να το παίζουμε Μητέρες Τερέζες… Πώς ίσως, λέω ίσως, θα μπορούσες να βοηθήσεις, να στηρίξεις μια οικογένεια που το έχει μεγάλη ανάγκη, μεγαλύτερη από σένα; Ας μην κρυβόμαστε. Πίσω από την ευμάρεια, που λέμε πως διατηρείται όπως το πρόσωπο της 70άρας που πάει στα ινστιτούτα αισθητικής και πολύ καλά κάνει άμα κρατά το ρευστό, κρύβονται πολλές πληγές που άνοιξε η κρίση.
Ο Χάρης μού αρέσει που δεν χάνει την αισιοδοξία του περί ευημερούσας Κύπρου, και περί πιστής τήρησης του Μνημονίου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας άρχισε να υπόσχεται αναπτυξιακά έργα, μακάρι να τον πίστευα πως τα εξαγγέλλει για να τονώσει την οικονομική δραστηριότητα και να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη. Ο Κωνσταντίνος χαίρεται μόνο και μόνο που έπεισε τον εαυτό του πως θα ξηλώσει τον δημόσιο τομέα, και θα φέρει την πολυπόθητη μεταρρύθμιση. Ίσως και να γραφτεί στην ιστορία ως ο ανήρ που τα κατάφερε να σκοτώσει τη Λερναία Ύδρα. Όπως τον Τσίπρα, που είναι σίγουρος πια πως είναι ο μοναδικός ηγέτης της Ελλάδας που δίπλωσε τη Μέρκελ, γονάτισε τον Ντράγκι και πάει να φάει για πρωινό εκείνον τον ξενέρωτο τον Ντάισελμπλουμ που κάθε φορά που τον βλέπω, θυμάμαι τα εκτροφεία χοίρων που διαθέτει! Σκέφτομαι πως δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Σε πολλά. Όμως, μετά αλλάζω σκέψη και νιώθω τον αέρα που αναπνέω, απολαμβάνω τη ζωή, όση μας έμεινε, ελπίζοντας πως το αύριο είναι μια καινούργια μέρα και φωνάζοντας μεγαλοφώνως πως η ζωή δεν κουρεύεται, ακόμη κι αν είναι της τελευταίας μόδας το κούρεμα α λα Κύπρου.
Γράφει:Χρύσω Αντωνιάδου
http://www.sigmalive.com/simerini/news
Φωτό:imerisia.gr