Αποδέξου με
Να με αγαπάς γι’ αυτό που είμαι. Με τα ελαττώματα και τα προτερήματά μου. Με τις ανασφάλειες και τις ιδιοτροπίες μας. Να με αποδέχεσαι για τον υπερβολικό μου ζήλο, για τον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου αλλά και για τη σκληρότητά μου.
Να με κρίνεις για εκείνα τα πολύ εμφανή “πλην” μου. Όχι για τα ασήμαντα, τα πολύ μικρά, τα ελάχιστα. Αυτά προσπέρνα τα.
Να αποδέχεσαι πως θέλω τον χώρο μου, τον χρόνο μου, τα όριά μου. Έτσι είμαι!
Να ξέρεις πως αγαπώ, συγχωρώ, αποδέχομαι, ανέχομαι, πέφτω και σηκώνομαι. Φτάνει να μην με φέρεις στα άκρα. Εκεί πατώ το κουμπί και όλα σβήνονται! Δεν θυμάμαι τίποτα.Ούτε πως πέρασες απ’ τη ζωή μου.
Να με αγκαλιάζεις γιατί έχω ανάγκη τις αγκαλιές. Μεγάλες παιδικές αγκαλιές. Σαν εκείνες που μου έδινε η γιαγιά μου η μακαρίτισσα.
Μου αρέσει να διαβάζεις αυτά που γράφω. Να μου ασκείς κριτική, να έχεις άποψη. Να μην τα προσπερνάς όπως το πράσινο φως της τροχαίας.Εκτιμώ πολύ την ειλικρίνεια, ακόμη κι αν διαφωνώ.
Έχω ένα μεγάλο ελάττωμα. Νομίζω πως έχω πάντα δίκαιο. Το πάλεψα, το παλεύω για χρόνια. Το βελτίωσα. Εσύ τι έκανες για σένα;
Ξέρεις πως είμαι πάντα εδώ. Ό,τι κι αν συμβεί. Στα εύκολα, στα δύσκολα, στις επιτυχίες και τις αποτυχίες.Σε εμψυχώνω και σε στηρίζω. Γι’ αυτό είμαι ο άνθρωπός σου, ο φίλος, ο κολλητός, ο ψυχολόγος ακόμη και ο πνευματικός σου!
Χ.Α.