Για ένα φραπέ και ένα τσιγάρο
Κάθονται στο καφενεδάκι της πλατείας, από εκείνα που μετατράπηκαν σε καφετέριες αλλά κρατούν ακόμη την παράδοση. Είχαν καιρό να τα πουν από κοντά. Πόσο απομακρύνθηκε ο ένας απ’ τον άλλον; Εκείνος ρουφά το καλαμάκι του φραπέ και εκείνη καπνίζει μετά μανίας.
Πώς έγιναν δυο ξένοι; Κοντεύουν τα 50. Τα παιδιά τελειώνουν το πανεπιστήμιο, εκείνος πήρε πρόσφατα προαγωγή στην Τράπεζα, παρά την οικονομική κρίση, και εκείνη περνά καλά στο δημόσιο. Σπάνια βγαίνουν μαζί, σπάνια βρίσκονται οι δυο τους σε ένα τραπεζάκι, ο ένας απέναντι στον άλλον. Δεν έχουν τίποτα να πουν. Κοιτάζουν αφηρημένα τους περαστικούς, τους διπλανούς τους, και συνεχίζουν να ρουφούν το φραπέ και το τσιγάρο. Δυο άγνωστοι που συγκατοικούν στο ίδιο σπίτι, για χάρη των παιδιών και της οικογένειας.
Τι θα πει ο γείτονας, πώς θα μας κρίνουν οι συνάδελφοι. Ρίχνει ο ένας στον άλλον μια ματιά και σκέφτονται πως κάποτε αγαπήθηκαν. Τίποτε δεν έμεινε πια το ίδιο! Και η ζωή συνεχίζεται. Για μια ρουφηξιά φραπέ και ένα τσιγάρο.
Χρύσω