Το δράμα των λανθασμένων επιλογών
Κάθε άνθρωπος, από την ηλικία της εφηβείας, περπατά καθημερινά μέσα σε ένα δάσος. Απολαμβάνει τη βόλτα του, αναπνέει τον καθαρό αέρα, θαυμάζει τη φύση και τις ομορφιές της. Μέχρι την ηλικία εκείνη, κάποιοι άλλοι τον κρατούν από το χέρι και τον οδηγούν. Δεν έχει να νοιαστεί για το μονοπάτι που θα ακολουθήσει. Από τη στιγμή, όμως, που θα μείνει μόνος στον περίπατο αυτόν, είναι ο ίδιος που θα πρέπει να επιλέξει ποιο δρόμο θα πάρει, σε κάθε σταυροδρόμι που θα συναντά.
Το κάθε μονοπάτι που διαβαίνει οδηγεί σε ένα σταυροδρόμι. Εκεί υπάρχουν ταμπέλες που περιγράφουν τι ακολουθεί, αν διαλέξεις τον δρόμο αυτό. Κάποιες ταμπέλες όμως είναι παραπλανητικές και ποτέ δεν είμαστε σίγουροι ότι ο δρόμος θα είναι όπως τον περιγράφουν.
Κάποιοι δρόμοι φαίνονται εύκολοι, κάποιοι δύσκολοι, κάποιοι περιπετειώδεις και κάποιοι αδιέξοδοι. Ανάλογα με τον χαρακτήρα μας και τα πρότυπά μας, επηρεασμένοι κι από τυχόν συμβουλές και προτροπές άλλων συνοδοιπόρων μας, επιλέγουμε τον δρόμο που μας φαίνεται πιο κατάλληλος για μας. Ελπίζουμε να μην είναι βαρετός, να έχει κάποια μικρά εμπόδια, ίσα ίσα για να απολαύσουμε περισσότερο την επιτυχία μας καθώς θα τα ξεπερνάμε. Ευχόμαστε να οδηγεί σε ακόμα πιο όμορφα και συναρπαστικά μέρη, από αυτά που έχουμε ήδη συναντήσει.
Και προχωράμε
Τα πράγματα, όμως, δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε.
Ο συγκεκριμένος δρόμος που διαλέξαμε σε κάποια στιγμή της πορείας μας, δηλαδή της ζωής μας, αποδεικνύεται δύσβατος, επίπονος, εξαιρετικά δυσάρεστος. Μας κουράζει, μας φθείρει, δεν μας αφήνει να απολαύσουμε τίποτα. Σύντομα συνειδητοποιούμε ότι πήραμε λάθος δρόμο, αλλά συνεχίζουμε να προχωράμε, ελπίζοντας ότι κάτι καλό μας περιμένει μπροστά.
Αυτό φυσικά αποδεικνύεται μάταιο, διότι ο δρόμος όλο και χειροτερεύει κι εμείς εξασθενημένοι από την ως εδώ προσπάθειά μας, είναι αδύνατον να ανταπεξέλθουμε. Το γνωρίζουμε πως κάναμε λάθος, αλλά νιώθουμε πως πλέον είναι αργά κι ελπίζουμε να μας σώσει το επόμενο σταυροδρόμι. Όμως, δυστυχώς, ένας τόσο κακός δρόμος δεν οδηγεί ποτέ σε εύκολα και σωτήρια σταυροδρόμια. Κι αντί να γυρίσουμε πίσω και να επιλέξουμε κάποιον άλλο δρόμο, εξακολουθούμε να προχωράμε, νιώθοντας απογοήτευση αλλά και θυμό με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Κι αυτό ακριβώς είναι το δράμα των λανθασμένων επιλογών.
Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθος επιλογές στη ζωή μας. Ως προς τους φίλους μας, τη δουλειά μας, τον ερωτικό μας σύντροφο. Άλλα λάθη είναι μικρά και διορθώνονται εύκολα, διότι το αντιλαμβανόμαστε νωρίς και δεν προχωράμε πολύ μακριά στο λάθος μονοπάτι. Έτσι έχουμε εύκολα τη δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω. Άλλα λάθη όμως είναι πολύ σοβαρά και μοιάζουν αδιόρθωτα, ίσως γιατί το να γυρίσουμε πίσω μας φαίνεται ακόμα δυσκολότερο.
Το δράμα των λανθασμένων επιλογών στη ζωή μας δεν είναι απλά οι συνέπειές τους. Είναι το γεγονός ότι νιώθουμε εγκλωβισμένοι και δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για να τις διορθώσουμε. Περπατούμε όλο και πιο βαθιά στον λάθος δρόμο κι ο γυρισμός φαντάζει αδύνατος. Κρατούμε την ελπίδα ότι τα πράγματα θα στρώσουν παρακάτω, μέχρι να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, ακριβώς γιατί στον νόμο της ζωής, ένα λάθος μονοπάτι ΠΟΤΕ δεν οδηγεί σε ένα σωστό μονοπάτι.
Πάμε να δούμε πως εφαρμόζεται ο νόμος αυτός στη ζωή μας με συγκεκριμένα παραδείγματα.
Τελειώνουμε το σχολείο κι επιλέγουμε τι θα κάνουμε από κει και πέρα – το πρώτο μας σταυροδρόμι. Αν διαλέξουμε κάποια συγκεκριμένη σχολή, ενδεχομένως σύντομα να διαπιστώσουμε πως δεν μας ταιριάζει. Ήταν μια λάθος επιλογή. Αν δεν γυρίσουμε πίσω να επιλέξουμε κάτι άλλο, κάποιον άλλον δρόμο και συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τη λανθασμένη μας επιλογή, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι είτε ν’ αποτύχουμε να την ολοκληρώσουμε και να έχουμε χάσει χρόνια είτε να ακολουθήσουμε ένα επάγγελμα για όλη την υπόλοιπη ζωή μας που δεν θα μας κάνει ευτυχισμένους και θα μας καταπιέζει ψυχολογικά με όλες τις συνέπειες.
Αργότερα στην ενήλικη ζωή μας καλούμαστε να επιλέξουμε τον σύντροφό μας. Κάνουμε μια συγκεκριμένη επιλογή, διαλέγουμε ένα μονοπάτι που δείχνει όμορφο και πολλά υποσχόμενο και αργά ή γρήγορα ανακαλύπτουμε ότι είχε παραπλανητική ταμπέλα και στην πορεία του έκρυβε κακοτοπιές κι ασχήμια. Το ξέρουμε, το συνειδητοποιούμε, αλλά ο γυρισμός φαντάζει αδύνατος για πολλούς και διάφορους λόγους.
Έτσι αφήνουμε τον χρόνο να κυλά, εμείς βαδίζουμε όλο και βαθύτερα στον λάθος δρόμο, εξακολουθούμε όμως να υπερασπιζόμαστε την επιλογή μας σε όλους και πολλές φορές και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ελπίζουμε πως παρακάτω θα στρώσει. Μα δε στρώνει ποτέ, αντιθέτως γίνεται όλο και χειρότερος. Είναι φανερό πως αν το είχαμε πάρει απόφαση να γυρίσουμε πίσω εγκαίρως, θα ήταν καλύτερα. Όσο πιο μακριά βαδίζουμε, τόσο πιο δύσκολη η επιστροφή.
Αυτό λοιπόν είναι το δράμα των λανθασμένων επιλογών. Η άρνησή μας να τις αναγνωρίσουμε, να τις παραδεχτούμε και να τις διορθώσουμε.
Ολόκληρες ζωές πήγαν χαμένες επειδή κάποιοι άνθρωποι δεν τόλμησαν να γυρίσουν πίσω και να πάρουν άλλο δρόμο. Επειδή επαναπαύτηκαν στις ψευδαισθήσεις τους ότι το λάθος μπορεί να μεταλλαχθεί σε σωστό. Επειδή αρνήθηκαν να διορθώσουν τις επιλογές τους και να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους.
Στη ζωή μας θα συναντήσουμε άπειρα σταυροδρόμια. Είναι φυσικό κάπου να κάνουμε λάθος. Είτε από απειρία είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Τη στιγμή όμως που το συνειδητοποιούμε αυτό το λάθος, ας μην το αφήσουμε να εξελιχθεί σε δράμα που θα σημαδέψει ολόκληρη τη ζωή μας από κει και πέρα.
Ας πιστέψουμε βαθιά μέσα μας πως μόνο αλλάζοντας τον λάθος δρόμο έχουμε πιθανότητες κι ελπίδες να βρούμε τον σωστό. Σε όλη μας τη ζωή και για κάθε τι που μας αφορά. Είναι στο χέρι μας, είναι επιλογή μας.
Γράφει: Μαρία Τζιρίτα, ψυχολόγος, συγγραφέας
Πηγή:Flow Magazine