“Eκ Πειραιώς”, μια κατάθεση ψυχής
Όλα μπορείς να τα δεις και να τα κάνεις στον Πειραιά, όλα εκτός από ένα, να κάνεις τον ζόρικο.
Λιμάνι, Τρούμπα, Καραϊσκάκη, Λεμονάδικα, Άγιος Διονύσης, Δραπετσώνα, Αγία Σοφία, Λεύκα, Μανιάτικα, Άγιος Δημήτρης, Ταμπούρια, Αμφιάλη, Κερατσίνι, Χαραυγή, Αγιώργης, Πέραμα, Καραβάς, Άσπρα Χώματα, Κοκκινιά, Γερμανικά, Νεάπολη, Κορυδαλλός, Καμίνια, Ρέντης, Πασαλιμάνι, Καστέλα, Προφήτης Ηλίας, Τουρκολίμανο, Φρεαττύδα, Πειραϊκή, Καλλίπολη, Άγιος Βασίλης, Πηγάδα, Χατζηκυριάκειο, Άγιος Νείλος, Ρόδον το Αμάραντον. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Τα λιμάνια κρατούν σφιχτά τους μύθους και τα μυστικά τους. Όσοι έχουν γεννηθεί σε λιμάνι, ακόμη και αν έχουν ξενιτευτεί μακριά, δεν σταματούν να προσκυνούν στη μνήμη του. Τα λιμάνια ασκούν μια περίεργη γοητεία στους συγγραφείς – το γνωρίζουμε και από τον κινηματογράφο. Το λιμάνι του Πειραιά το έχουν λατρέψει πολλοί λογοτέχνες: ο Λάμπρος Πορφύρας, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Σπύρος Μελάς, ο Χρήστος Λεβάντας, ο Δημοσθένης Βουτυράς, αλλά και ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Εμμανουήλ Κριαράς…
Ο νεότερος Διονύσης Χαριτόπουλος καταθέτει με τη σειρά την αγάπη του για τον γενέθλιο τόπο και ξεδιπλώνει την ανθρωπογεωγραφία του Πειραιά με όλες τις πτυχές της σε αυτό το βιβλίο, εν μέρει αυτοβιογραφικό, με τίτλο Εκ Πειραιώς […] ένα γοητευτικό βιβλίο μεταξύ λαογραφίας, μυθιστορήματος, βιογραφίας και ντοκουμέντου. Μια κατάβαση του συγγραφέα στην εσωτερική νεότητα. Στα “συν” η ικανότητα του Χαριτόπουλου να περνάει ανάλαφρα από τη μαγκίτικη γλώσσα στην κοινή καθομιλουμένη, να κρατάει σε ισορροπία τον λογοτεχνικό λόγο με τις ιδιορρυθμίες του καθημερινού διαλόγου, χωρίς λαϊκισμούς και ευκολίες.
(Γ.Ν. Μπασκόζος, Το Βήμα, 11/11/2012)