Ζήσε! Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους…
Tης Χρύσως Αντωνιάδου
Η Λευκωσία έχει και τα ωραία της! Κάποιες μικρές αναπνοές ζωής για να μπορείς να ζεις και να προχωρείς. Η Στασικράτους, η άλλοτε in οδός της Λευκωσίας, περνά ακόμη δύσκολες εποχές. Όσοι αντέχουν το παλεύουν και θα το παλεύουν. Πάντοτε ήμουν από τους πιστούς… οπαδούς της. Πιστός στο φλο καφέ που έκλεισε και το περιμένω να ανοίξει με άλλο όνομα. Εκεί που είχα τις μεγάλες εμπνεύσεις των Ανθρώπινων Στιγμών! Τώρα τελευταία μετακόμισα δίπλα, σε ένα μικρό καφέ, που μαζεύει κόσμο. Το Αrtigiano. Προσπαθώ να αναδιπλώσω τις σκέψεις και να μπω στη ρουτίνα της καθημερινότητας, ακούοντας τους θαμώνες να σχολιάζουν, να συζητούν, να κρίνουν και να επικρίνουν στα διπλανά τραπεζάκια. Δεν κρυφακούω. Μιλούν δυνατά και τους ακούνε όλοι.
«Πολύ καλά!»
Βρίσκω τη θέση μου κάτω από ένα μεγάλο δέντρο κι το πρωινό αεράκι δίνει μια νότα ελπίδας και αισιοδοξίας. Ό,τι μας απέμεινε. Οι εμπνεύσεις πάνε να στερέψουν. Και ξαφνικά, η μεγάλη είδηση! Στο διπλανό τραπεζάκι κάθεται και πίνει τον φραπέ του, άνετος και εύχαρις, διαβάζει τον … αλλοδαπό Τύπο με ενδιαφέρον, ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής. Τον ρωτούν πώς είναι και απαντά: «Πολύ καλά!». Μετά το κούρεμα του eurogroup του 2013 και τον ρόλο που διαδραμάτισε έχασα πάσα εντύπωση. Ποτέ δεν αποδέχθηκα πως τα κατάφερε και μας κούρεψε πρώτο νούμερο! Θυμάμαι εκείνη τη … σπαρακτική του φωνή από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όταν ανακοίνωνε την απόφαση για το κούρεμα. Τι να πω; Η ιστορία ακόμη γράφεται και όλοι θα κριθούν…Και κείνος από τους πρώτους.
Οι συντεχνίες βγάζουν τα ξίφη. Επιτέλους ξύπνησαν… Πάντοτε λέω πως όταν πειράξεις την τσέπη του κυπραίου, αποφασίζει να αντιδράσει. Τώρα πειράζουν τους εργαζομένους στη Cyta. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προσπαθεί να τους καλμάρει. Ό,τι, τάχατες, δεν θα χάσουν τα κεκτημένα τους. Λέει πως «δεν ήξερε, δεν ενημερώθηκε…». Ο Αβέρωφ ξεσπαθώνει, και με κάθε ευκαιρία αναλαμβάνει τον πρώτο ρόλο τού ξηλώματος της Cyta. O Xάρης δεν τα βάζει κάτω. Προχωρεί. Αυτή τη φορά δεν με πείθει ότι θέλει να υλοποιήσει το «ευαγγέλιο» της Τρόικας για να φανεί καλός μαθητής, όπως πάντα, αλλά για άλλον λόγο.
Δεν αντέχω τα παρασκήνια
Και για να μην παρεξηγούμαι πως άλλαξα τη στάση μου και στρέφομαι εναντίον της Τρόικας. Ήμουν και είμαι υπέρ της Τρόικας και περισσότερο από αυτήν. Μάλιστα, θυμώνω που παίζουν πελλόν με τις τράπεζες και τις ανέχονται ακόμη ενώ ξήλωσαν τους μισθωτούς και τις επιχειρήσεις. Όμως, δεν αντέχω εκείνα τα παρασκήνια που λαμβάνουν χώρα μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα κάποιων… Π.χ. Αρχή Τηλεπικοινωνιών Κύπρου. Και είναι εδώ που εξίσταμαι και …βγάζω τα ιμάτιά μου όταν ακούω πως πάνε να πωλήσουν εκείνον τον ιδιόκτητο μεγάλο θησαυρό των οπτικών ινών του οργανισμού και βάλε…
Εκεί σταματούν οι κουραστικές σκέψεις. Χάνονται. Η ζέστη και η υγρασία μού τη δίνει κατακούτελα και δεν μπορώ να λειτουργήσω. Συλλογίζομαι πως τώρα έρχονται τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα. Παντού. Στα εργασιακά, στην παιδεία, στην υγεία, τη δημόσια υπηρεσία. Μιλούν γι’ ανάπτυξη και για αναχαίτιση της ανεργίας… Πού τις βλέπουν; Nιώθω πως μείναμε λίγοι να παλεύουμε με τα … φαντάσματα και να μας αποκαλούν και γραφικούς. Αισθάνομαι πως τίποτα και κανένας δεν μπορεί να αλλάξει τον ρουν της ιστορίας. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…
Λέμε πως αντιστεκόμαστε, μιλούμε για θετικές σκέψεις, για να κρατιόμαστε πρώτα εμείς και μετά οι υπόλοιποι. Λέω πως δεν υπάρχει τίποτα και κανένας να μας ρίχνει στα πατώματα. Βέβαια, και δεν υπάρχει. Μόνο ο εαυτός μας και ο τρόπος που βλέπουμε τις καταστάσεις και τους ανθρώπους.
Εσύ θέτεις τα όρια
Έγραψα πριν λίγες μέρες στην ιστοσελίδα μου και τα like στο facebook πήραν φωτιά: «Οι άνθρωποι σού φέρονται με τον τρόπο που τους επιτρέπεις. Εσύ αποφασίζεις πώς θέλεις να σου συμπεριφέρονται. Εσύ θέτεις τα όρια, εσύ αποφασίζεις αν θα σου συμπεριφέρονται ίσος προς ίσον, αν θα σε παρασύρουν στα δικά τους μονοπάτια της μιζέριας και του εγωκεντρισμού. Εσύ αποφασίζεις αν θα συνεχίσεις να δέχεσαι να σε μαστιγώνουν ή αν θα είσαι δίπλα τους, αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό σου.
Δεν δέχομαι το «δεν μπορώ». Δέχομαι το «δεν θέλω». Δέχομαι πως έχεις επιχειρήματα δυνατά, ισχυρά. Νομίζεις πως δεν θα τα καταφέρεις. Ξεκίνα αργά μα σταθερά. Μάθε στους άλλους να σε σέβονται, να σε αναγνωρίζουν για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα ήθελαν να είσαι. Μην τους επιτρέπεις να σε κλωτσούν. Αγάπα τον εαυτό σου, κανάκευε τον, πίστεψε πως είναι σημαντικός. Είσαι σημαντικός και σημαντική. Δώσε στους άλλους ένα δυνατό μήνυμα για να το καταλάβουν. Τότε θα αισθανθείς, πίστέψέ με, τη λύτρωση!».
Χαίρομαι που ο κόσμος έχει ακόμη ευαισθησίες, νιώθει και ο ίδιος όλα αυτά που λέμε και ζούμε. Είμαι χαρούμενη που ο κόσμος σιγά – σιγά ξυπνά, ή καλύτερα, τουλάχιστον το παλεύει. Αντιλαμβάνεται πως πρέπει να προστατεύσει πρώτα τον εαυτό του, να τον αγαπήσει, να τον κρίνει άξιον και άριστον, για να δώσει ένα μήνυμα στους άλλους πως δεν μπορούν να του καταπατούν τα δικαιώματά του. Του αρέσει να διαβάζει σκέψεις, θετικές σκέψεις που βγαίνουν μέσα από την ψυχή, τις εμπειρίες της ζωής, τα βιώματα. Ίσως και να μην είναι ακόμη έτοιμος να αλλάξει και να πάρει τις αποφάσεις του τώρα. Μπορεί να είναι όμως αύριο, του χρόνου, μετά από δυο χρόνια, σε πέντε ή δέκα. Μαζεύει δυνάμεις, συγκεντρώνει θετική ενέργεια, για να μπορεί να ανθίσταται. Όπως έγραψε και ο αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Sydney Harris «όταν ακούω κάποιον να λέει πως η ζωή είναι δύσκολη πάντα θέλω να τον ρωτήσω: “δύσκολη σε σύγκριση με τι;”.
Φεύγει απ’ τη ζωή
Ο κάθε άνθρωπος έρχεται και φεύγει απ’ τη ζωή, χωρίς καν να το καταλάβει. Νομίζει πως θα φτιάξει δυναστείες και θα τις πάρει μαζί του, θα δημιουργήσει καριέρες και θα τις έχει για πάντα, θα κάμει λεφτά και θα του τα βάλουν στο σεντούκι. Ποια λάφυρα τελικά θα του μείνουν; Ο καθένας επιλέγει τη ζωή του και δεν δέχομαι το επιχείρημα, ή καλύτερα τη δικαιολογία, «μα δεν μπορώ διαφορετικά».
Δεν μπορείς τι; Να μειώσεις τις ώρες που εργάζεσαι σαν σκλάβος, 15 ώρες την ημέρα για λίγα λεφτά όταν έχεις μια μεγάλη περιουσία που μπορείς αξιοποιώντάς την να ζεις χωρίς να εργάζεσαι; Να εργάζεσαι μέχρι τα 80, αρνούμενος να αποσυρθείς, με τη δικαιολογία ότι θα μαράνεις γιατί δεν θα έχεις τίποτα να κάνεις; Η ζωή είναι γεμάτη από μεγάλα και μικρά, που μπορείς να κάνεις. Το να κάθεσαι στη σιωπή και να απολαμβάνεις τη ζωή όταν δεν έχεις ανάγκη να εργάζεσαι, είναι η μεγαλύτερη απόλαυση! Και όταν βαρεθείς να ανακαλύπτεις τα κρυφά μυστικά της ζωής που μέχρι τώρα δεν τα ήξερες γιατί δεν είχες μάτια και αυτιά για να τα δεις.
Κάποτε για χάρη συζήτησης, μπαίνω στους διαλόγους της παρέας, που με ρωτά τι θα έκανα στη ζωή μου, αν είχα λεφτά και χρόνο. Θα ανακάλυπτα τις μικρές ανάσες ζωής της φύσης, θα νοίκιαζα ένα σπίτι που να βλέπει τη θάλασσα, θα ταξίδευα, θα χανόμουν μες τις ομορφιές της φύσης και θα έγραφα ένα βιβλίο τον χρόνο. Ο ψυχρός ρεαλισμός του κυπραίου που δεν έχει όνειρα και σκέφτεται με την ψυχρή λογική: «Και πώς θα άντεχες όλο αυτό;». Η απάντησή μου έρχεται από τον Στρατηγό Σαρλ Ντε Γκωλ:«Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους».