Εγώ και ο άλλος μου εαυτός …
Τις τελευταίες μέρες το καμπανάκι του κινδύνου χτύπησε ξανά απρόσμενα κι’ αναπάντεχα την πόρτα μου. Από διαίσθηση παρά από συγκεκριμένα σημάδια, βλέπω πως κάτι δεν πάει καλά με το σώμα και το πνεύμα μου. Ίσως και να ’ναι μια πάλη του εαυτού μου προς τον εαυτό μου, κάτι σαν να τον παρακαλά να σταματήσει να αυτομαστιγώνεται και να … θυσιάζεται για να αλλάξει πράγματα και καταστάσεις.
Για πρώτη φορά, ένοιωσα πως είναι καιρός να φροντίσω λίγο τον καταπονεμένο και βίαια μαστιγωμένο μου εαυτό που προσπαθεί να επιβιώσει, ξεχνώντας ότι η βία φέρνει βία και πως αυτή στρέφεται ενάντια στον ίδιο τον εαυτό μας.
Όλα ξεκίνησαν το τελευταίο καλοκαίρι, το τελευταίο φθινόπωρο, το τελευταίο πρωί. Κάτι σαν έκκληση προς τον δικό μου μοναδικό εαυτό, καθώς είμαστε όλοι μοναδικοί και ο καθένας είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους.
Λίγη φροντίδα
Ξύπνησα αντιλαμβανόμενη πως είχα, ανάγκη από κάποιον να με φροντίζει, να με κανακεύει, να μου λέει χαλάρωσε και ρίξε για λίγο τις ταχύτητές σου. Όπως συχνά σκεφτόμαστε όλοι μας.
Σκέφτομαι, λοιπόν, πως ο καθένας από εμάς έχει έναν δεύτερον εαυτόν που τον παρακαλεί συχνά να τον ακούσει. Να τον νοιώσει, να καταλάβει τις συγκεκριμένες ανάγκες του, αυτήν την περίοδο και να τον αγκαλιάσει.
Σε παρακαλώ άσε με να ξεκουραστώ γιατί μου φορτώνεις πάρα πολλά και δεν μπορώ να τα αντέξω!.Τα οικονομικά σου προβλήματα, τις επαγγελματικές σου ανησυχίες και ταλαιπωρίες, τις αναστολές σου να κάνεις το επόμενο βήμα στη ζωή σου, τον βομβαρδισμό που δέχεσαι απ’ όλους ότι θα μείνεις εκτός δουλειάς γιατί υπάρχει ακόμη κρίση και ανεργία.
Σε παρακαλώ, επέτρεψε μου να παίξω σαν παιδί, να κάμω τρέλες, να φτιάξω πύργους και να παίξω με την άμμο στη θάλασσα, ακόμη κι αν όλοι γύρω μου με χλευάζουν.
Έρωτας και τρέλα
Σε παρακαλώ άφησε με να ερωτευτώ, ακόμη κι αν είμαι πενήντα και βάλε, να ερωτευτώ τη θάλασσα, τα λουλούδια, τους ανθρώπους, ακόμη και έναν άνδρα ή μια γυναίκα που να μοιράζεται μαζί μου συναισθήματα, σκέψεις και όνειρα.
Σε παρακαλώ, επέτρεψε μου να είμαι ο εαυτός μου, και κανένας άλλος, να είμαι ελεύθερη να πέσω κάτω και να σηκωθώ, να είμαι στις μαύρες μου αλλά να ξέρω πως εσύ είσαι εκεί για να με στηρίζεις να μου δίνεις δύναμη και κουράγιο.
Σε παρακαλώ άσε με να σου κρατάω το χέρι όταν πονάς, όταν μπαινοβγαίνεις στα νοσοκομεία για εξετάσεις, γιατί κάποιοι γιατροί σου είπαν πως πρέπει να το … ψάξουμε λίγο περισσότερο.
Σε παρακαλώ κράτα ψηλά το ηθικό και το σθένος, μην τα βάλλεις κάτω, όπως κάθε φορά που βρίσκεσαι σε παρόμοια κατάσταση. Ξέρεις πως έχεις καλούς και πιστούς φίλους που είναι δίπλα σου, φτάνει να το ζητήσεις.
Σε παρακαλώ άφησε με να ξεκουραστώ και μην μουρμουράς ότι «είναι ώρα για δουλειά, να μαγειρέψουμε, να σιδερώσουμε. Υπάρχει κι αύριο|».
Σε παρακαλώ μάθε να αντιμετωπίζεις την κάθε μέρα σου και διαφορετικά, ανάλογα πώς νοιώθεις και πόσο κουρασμένη είσαι.
Σε παρακαλώ σύνελθε! Η ζωή δεν είναι μόνο να δίνεις σε όποιον σου ζητήσει, σε όποιον σου γνέψει και σου μισοκλείσει το μάτι, σε όποιον ζητήσει τη βοήθειά σου, σε όποιον χάθηκε στον δρόμο και ψάχνει κάποιον για να τον σώσει.
Η ζωή είναι να δίνεις αλλά και να μάθεις να παίρνεις. Να παίρνεις αγάπη, στοργή, υποστήριξη. Ακόμη κι’ αν δεν το ζητήσεις, ο φίλος και η φίλη να είναι εδώ για σένα, ο σύντροφος να σε κατανοεί και να σου δίνει χωρίς να του το ζητήσεις, η μητέρα ή ο πατέρας να είναι εκεί για σένα, χωρίς να επεμβαίνουν ή να χώνονται πίσω από τις κλειδαρότρυπες της δικής σου ζωής για να μάθουν αλλά και να επιβάλουν.
Σκληρή και απόμακρη
Κάποτε – κάποτε μου γίνεσαι πολύ σκληρή και απόμακρη. Δίνεις την εντύπωση πως θέλεις να βγάλεις τους πάντες από τη ζωή σου, να τους καθαρίσεις. Ίσως και να έχεις δίκαιο. Δεν ξέρω. Εκείνο που βλέπω, είναι πως δεν έμαθες να ζητάς, δεν συνήθισες να σου δίνουν, ούτε να απαιτείς.
Πάψε τους εγωισμούς και τα υπεράνω. Είσαι άνθρωπος και επιβάλλεται να έχεις και εσύ απαιτήσεις και θέλω, όπως ο καθένας μας. Σταμάτα να το παίζεις Μητέρα Τερέζα ή Αδελφή Γαβριηλία. Μακάρι να μπορούσες να φθάσεις στο επίπεδο τους, αλλά τουλάχιστον αυτές είχαν μια πηγαία ηρεμία και νηφαλιότητα, όχι σαν αυτή που επιδιώκεις και ζεις εσύ.
Πόσες φορές αντιλήφθηκα και σε προειδοποίησα πως θα σπάσεις τα μούτρα σου; Τι κατάλαβες που τα έσπασες και μια και δυο και τρεις και δέκα φορές; Μου λέγεις πως μέσα από αυτές τις εμπειρίες βγήκες καλύτερη, πιο δυνατή. Δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Τι θέλεις να καώ; Έχω την εντύπωση πως μου λες ψέματα, ή καλύτερα, αποκρύβεις την αλήθεια.
Σε παρακαλώ άσε με να ξεκουραστώ γιατί μαζεύτηκαν πολλές από τις έγνοιές σου αυτόν τον καιρό, να ανασάνω από τις φλυαρίες των γνωστών και φίλων σου, να αποβάλω τις μιζέριες που μου φόρτωσες και σένα οι άλλοι και την αρνητική ενέργεια που ρουφώ σαν την ηλεκτρική σκούπα, για να σε … βοηθώ. Πώς τα κατάφερες και πώς σε αντέχω ακόμη!
Βοήθα με να αντέξω
Σε παρακαλώ δώσε μου δύναμη να αντέχω αυτά που περνώ όπως και πολλοί σαν και μένα για σένα, αυτά που έρχονται και αυτά που υποψιάζομαι πως θα έλθουν προσεχώς και που πάλι θα μου τα φορτώσεις.
Σε παρακαλώ βοήθα με να αναπνεύσω καθαρό αέρα, να χαίρομαι τη χειμωνιάτικη αύρα, ειδικά εκείνη του βραδινού χειμωνιάτικου δειλινού, να φυτεύω τα λουλούδια μου και τα δικά σου και να γεμίζει χρώματα η αυλή, σαν παιδικές ζωγραφιές.
Σε παρακαλώ άφησε το χέρι σου ελεύθερο για να το πιάσω και μην σε αφήσω να το παλέψεις μόνη, για άλλη μια φορά. Τούτη τη φορά μου φαίνεται δυσκολότερο, αναπάντεχο. Ξέρεις πως τα μάτια είναι το εργαλείο για την επιβίωσή σου.
Σε παρακαλώ μπορεί να μην πιστεύεις στα θαύματα, αλλά εγώ πιστεύω. Στο θαύμα της ζωής και της δημιουργίας.
Σε παρακαλώ δεν θα σου πω εγώ τι μπορείς να κάνεις εσύ, σου λέω όμως με σιγουριά ως ο άλλος σου εαυτός, πως ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τι χρειάζεσαι και πώς, πώς θα του το δώσεις και πώς θα βγεις σώα από τη νέα περιπέτεια.
Οι πλάκες μπορεί να είναι βαριές και ασήκωτες και δεν μπορείς να τις μετακινήσεις μονάχη αλλά μπορείς τουλάχιστον να προσπαθήσεις, όταν έχεις γύρω σου τούς δικούς σου ανθρώπους!