Βλέπω τη ζωή … διπλά
Η ζωή μας είναι μια ζωγραφιά με πολλά – πολλά χρώματα. Άσπρο, ροζ, κόκκινο, μπλε, γαλάζιο, πορτοκαλί, κίτρινο πράσινο. Μαύρο και γκρίζο.
Το χρώμα το λατρεύω. Δίνει χαρά στη ζωή μου, αναδεικνύει τη φρεσκάδα, τη δημιουργικότητα, την ομορφιά. Χωρίς χρώμα η ζωή είναι μίζερη. Γκρίζα, μαύρη. Καταθλιπτική. Γι’ αυτό και πάντοτε μου αρέσει να βάφω τους τοίχους του γραφείου μου με χρώματα, να επιλέγω ρούχα με έντονο το χρώμα, να βλέπω ακόμη και τη ζωή μου με χρώματα. Με χρωματιστές πινελιές! Ρομαντισμοί γι’ άλλες εποχές…
Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μου αρέσουν, όχι μόνο για όλους τους λόγους που αρέσουν στον καθένα. Μου αρέσουν για τα χρώματά τους. Τις χρυσές και ασημένιες κορδέλες και τα κόκκινα και τα χρυσά και τα άλλα φανταχτερά χρώματα.
Ίσως γιατί το χρώμα μάς σπρώχνει στις θετικές σκέψεις, την αισιοδοξία, τη δημιουργία και τις όμορφες στιγμές. Ναι, η ζωή μας δεν είναι μόνο άσπρο και μαύρο!
Είναι άσπρη και μαύρη, άλλοτε με χρώματα, πότε έντονα και πότε λιγότερο φανταχτερά, ή ακόμη και μουντά. Η ζωή μας είναι … διπλή.
Χρωματιστές εικόνες
Όπως τη βλέπω εγώ αυτές τις μέρες. Εκείνη που θέλουν κάποιοι να μας επιβάλουν, πιστεύοντας ότι μπορούν να μας τσακίσουν το ηθικό με τις συνεχείς προκλήσεις που δημιουργούν οι αναθυμιάσεις των σκανδάλων τους. Και εκείνη που εμείς βλέπουμε κατάματα, ανοίγοντας τα μάτια και την ψυχή μας, αλλάζοντας τις σκοτεινές και μίζερες εικόνες που βλέπουμε γύρω μας κάθε μέρα σε περισσότερο ανεκτές, ακόμη και όμορφες ζωγραφιστές εικόνες.
Αυτές τις μέρες τα βλέπω …διπλά. Μαύρα και σκοτεινά, όπως τα βλέπουν οι περισσότεροι, με εκείνες τις σκοτεινές γκριζόμαυρες πινελιές που σε πιάνει κατάθλιψη μόνο και μόνο να τις σκέφτεσαι. Κουρεμένοι μισθοί, κουρεμένες συντάξεις, κουρεμένοι δέκατοι τρίτοι, κουρεμένα όνειρα και κουρεμένοι στόχοι.
Μαύρα μού τα κάμνουν οι άνεργοι και έχουν απόλυτο δίκαιο, οι εργαζόμενοι που αμείβονται πενιχρά και που λένε πως δεν αντέχουν άλλο, οι νέοι που έχουν όνειρα αλλά δεν μπορούν να τα εκπληρώσουν. Μαύρα τα βλέπουν όσοι έχουν παιδιά να σπουδάσουν και δεν ξέρουν αν τα καταφέρουν, οι γιαγιάδες που δεν έχουν θέρμανση και κρυώνουν, που φύλαγαν τις οικονομίες τους και τους τις κούρεψαν, όπως και τα όνειρά τους πως θα ζήσουν καλύτερα στα γεράματα.
Πού πας μικρή;
Μαύρα τα βλέπω εγώ όταν ανοίγω το Μνημόνιο και μελετώ τις πρόνοιές του και σηκώνεται η τρίχα μου – ψιθυρίζοντας πως είναι πολύ λίγα αυτά που μας ζητούν – όταν σκέφτομαι πως τίποτα δεν θα γίνει, ποιον θα τολμήσουν να βάλουν πίσω από της φυλακής τα σίδερα από τις μεγάλες κεφαλές της καταστροφής!
Μαύρα τα βλέπω όταν ξαφνικά εκεί που όλα πήγαιναν καλά, η ζωή περιμένει στη γωνιά για να σε δοκιμάσει, με μια άλλη δοκιμασία, για να σε ταρακουνήσει, λέγοντάς σου: «Πού πας μικρή; Ξέχασες τι είπαμε; Πού πάς πάλι;».
O κήπος μου γέμισε χρώματα, φθινοπωρινά και χειμωνιάτικα. Χρυσάνθεμα και πετούνιες. Έβαψα τον τοίχο του γραφείου μου με ροζ και το ταβάνι άσπρο και η Μαρία έφερε ένα άσπρο κορδονάκι με κόκκινα φιογκάκια και κουδουνάκια, δώρο του Σνούπυ για τα Χριστούγεννα. Το παλιό αγαπημένο μου άρωμα βγήκε σε νέα έκδοση, μετά από τριάντα χρόνια, και με νέα μυρωδιά. Χρώματα κι αρώματα.
Βαριέμαι να κατεβάσω το δέντρο από το πατάρι και στολίζω το καθιστικό με χρωματιστές γιρλάντες και Άι Βασίληδες.
Τα μάτια μου βλέπουν τη ζωή … διπλή. Συλλογίζομαι πως οι περισσότεροι ζουν μια διπλή ζωή. Μια ζωή … τέλεια καθ’ εικόνα και ομοίωση της κοινωνίας, μια ζωή εξουσίας και ευμάρειας, μια ζωή χωμένη στη χλιδή και τον πλούτο. Και μια άλλη ζωή μέσα στη μιζέρια, τη νέκρωση των συναισθημάτων και των σχέσεων, της παντελούς έλλειψης επικοινωνίας και τρυφερότητας. Μια ζωή για το καλό των παιδιών, για την εικόνα της κοινωνίας, για τους γονείς και τους φίλους.
Το σώμα είναι άρρωστο και η ψυχή ταλαιπωρημένη. Κι, όμως, όλα πρέπει να συνεχίσουν να κινούνται και να υπάρχουν όπως το ρολόι του τοίχου που δεν χάνει ούτε λεπτό. Και όταν χάσει, πρέπει να το επαναφέρεις και πάλι σε τάξη, για να συνεχίσει η ζωή να κυλά χωρίς να διαταραχθούν οι ισορροπίες και οι λειτουργίες της καθημερινότητας.
Βλέπω τη ζωή …διπλά. Με φωτεινές γραμμές που δεν είναι πια σταθερές και ευθείες, που λοξοδρομούν. Βλέπω τη ζωή …διπλά με τα γράμματα να μετακινούνται πάνω κάτω, δεξιά και αριστερά, και ξέρω, κατά βάθος, πως δεν θα είναι για πάντα. Τίποτε δεν είναι για πάντα. Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα.
Χάνομαι μες τις σκέψεις για να προλάβω να τελειώσω τα άρθρα μου, όπως πάντοτε στην καθορισμένη ώρα και μέρα. Κάποτε στερεύουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι συλλογισμοί. Κάποτε σκέφτεσαι πού είσαι και πού πας χωρίς να το έχεις προκαθορίσει. Κάποτε αφήνεσαι να σε παίρνουν τα γεγονότα, καθώς δεν μπορείς να προδιαγράψεις ή να προβλέψεις πώς έρχονται οι εξελίξεις.
Αύριο είναι μια άλλη μέρα, σε μια ζωή …διπλή. Σύντομα θα τελειώσει κι αυτό, είμαι σίγουρη, και πάλι από την αρχή.
Σε ένα μήνα μπαίνει ο νέος χρόνος και δεν σκέφτομαι πώς θα είναι. Ποιες θα είναι οι προτεραιότητες, τα θέλω μου, οι επιθυμίες μου, οι στόχοι και τα οράματά μου. Πάντοτε βάζω στόχους και έχω οράματα. Είχα πολλά για φέτος και τα τέλειωσα. Είπα όχι ξανά στόχους. Άσε τη ζωή να σε πάρει χωρίς να προδιαγράφεις την πορεία της. Άσε τη ζωή να τρέξει μαζί σου χωρίς να σταματήσεις τη ροή της. Ίσως και να είναι καλύτερα. Ποιος ξέρει;
Βλέπω τη ζωή … διπλά. Όπως το άσπρο και το μαύρο. Τους γκάγκστερ του συστήματος που κατάφεραν να γονατίσουν τον τόπο και την οικονομία. Αλληλοκαρφώνονται για της τιμής τα όπλα… Όπως το ροζ και το άσπρο, την παιδική κουβερτούλα της μικρής που μόλις γεννήθηκε και που δεν καταλάβει σε ποιο κόσμο ήλθε. Αθώα και ήρεμη ύπαρξη σε τρικυμιώδεις καιρούς.
Αισθάνομαι μια γαλήνη. Έχω πάρει το ξεσκονόπανο και καθάρισα κάθε σκόνη από τις βαλίτσες μου, το καρνέ των τηλεφώνων και το σημειωματάριο μου. Πολλοί λένε τους ξέχασα. Δεν ξέχασα κανέναν. Σίγουρα δεν είμαι πια η ίδια. Κανένας δεν είναι!
Η κρίση βγάζει αλήθειες
Η κρίση ξέρασε όλα όσα κατάπινα για χρόνια, ό,τι έβρισκα μπροστά μου, για να αισθάνομαι τάχατες καλά και να μπορώ να λειτουργώ. Η κρίση με λύτρωσε γιατί κατάφερε να υποχρεώσει το ανοσοποιητικό μου σύστημα να φτάσει στα άκρα. Να πέσει και να σηκωθεί. Και τα κατάφερε να επανέλθει, με περισσότερη ηρεμία, με αντοχές και με δυνάμεις. Έχουμε δρόμο ακόμη…
Κάποιοι θέλουν πολλή δουλειά. Άργησαν να νιώσουν, να μυριστούν την κατάσταση, να ψηλαφίσουν τα παρεπόμενα της κρίσης.
Η κρίση βγάζει αλήθειες. Για όλους μας. Για κάποιους έγκαιρα. Ξόφλησαν το χρέος τους για πάντα. Κάποιοι ακόμη χρωστούν. Θα τα καταφέρουν, είμαι σίγουρη. Εκείνο που απομένει είναι πως όλοι μας είμαστε καινούργιοι άνθρωποι, σαν να μας ξήλωσαν και να μας έφτιαξαν ξανά από την αρχή.