H ζωή είναι μια στιγμή! Μόνο μια στιγμή
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Τα γυαλιά μυωπίας είναι στη μόδα. Χαρείτε όπου γης μύωπες, συμπεριλαμβανομένης και εμού, που η μόδα υποκλίνεται μπροστά στη μυωπία. Τρελαίνομαι να μπαίνω σε καταστήματα που πωλούν γυαλιά και δεν ξέρω τι να διαλέξω. Αλλάζω συχνά γυαλιά, με το πρόσχημα πως αυξομειώνεται η μυωπία μου, και παίρνω την εκδίκησή μου για όλα όσα υπέφερα στο γυμνάσιο και λύκειο, όντας μύωπας από τα 11.
Εδώ και καιρό πέταξα τους φακούς επαφής, πάλι με το πρόσχημα … των ευαίσθητων ματιών και είμαι και θα μείνω λάτρης των γυαλιών. Έχασα τον υπολογισμό. Μες τα συρτάριά μου έχω κάθε λογής γυαλιά. Χρωματιστά, μαύρα, άσπρα, στρογγυλά, οβάλ, τετράγωνα. Ό,τι προστάζει η μόδα, ή καλύτερα ό,τι αποφασίζω εγώ και οι οπτικοί μου ό,τι μου πάει. Για είμαι ειλικρινής έχω άλλα 5-6 γυαλιά ηλίου, επίσης της μυωπίας, και γενικώς αλλάζω τα γυαλιά όπως οι άλλες τα ρούχα και τα παπούτσια.
Άριστοι οι φακοί
Κάποτε, φιλοσοφώντας το θέμα, σκέφτομαι πως θα πετάξω όλα τα γυαλιά μυωπίας, μήπως και δω τον κόσμο στις πραγματικές του διαστάσεις. Σκέφτομαι «μπας και οι φακοί μού υπερτονίζουν την τοξικότητα των ανθρώπων, την αρνητική τους σκέψη, τη μιζέρια στη ζωή τους και την τσιγγουνιά στις σχέσεις τους;».Ύστερα πάλι λέω «δεν γίνεται, η μέτρηση των φακών είναι άριστη, άρα εγώ καλά τα πάω! Μήπως οι άλλοι πρέπει να φορέσουν γυαλιά για να δουν τις πραγματικές διαστάσεις της ζωής;».
Το φθινοπωρινό αεράκι μπαίνει από την πόρτα του γραφείου μου και τρέφει την ψυχή μου. Το σώμα μου είναι καταπονημένο από την … καθιστική ζωή και την επανάσταση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, που μπορεί να έκανε ευκολότερη τη ζωή και τη ζήση μας, αλλά κατέστρεψε την πλάτη, τις ωμοπλάτες, τον αυχένα και τους αγκώνες μας! Το φθινόπωρο το λατρεύω για τα λουλούδια, τη χαμηλή θερμοκρασία, τα πρώτα ζεστά καπουτσίνο και τους περιπάτους στην εξοχή. Το λατρεύω γιατί μου ανοίγει τις αισθήσεις, μου καθαρίζει το μυαλό, και μου συγκεντρώνει δυνάμεις για πιο πέρα από τα όρια.
Χαρίζω γυαλιά
Λοιπόν, εκεί που ανακατεύω τα συρτάρια με τα γυαλιά, που κάποτε παρακαλούσα να βλέπω χωρίς τη βοήθειά τους, συλλογίζομαι, αφημένη στις σκέψεις μου, πως είναι καιρός να χαρίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά σε πολλούς. Βέβαια, θα πρέπει να κάνω μια μεγάλη επένδυση, μιας και οι περισσότεροι τα χρειάζονται για να βλέπουν τη σωστή διάσταση της πραγματικότητας, έτσι μόνο ένα λόττο με σώζει.
Πολλοί θα μου έλεγαν, δες τα δικά σου, και σταμάτα να το παίζεις επικριτής και αναμορφωτής της κοινωνίας! Εγώ πάλι αντιτάσσω πως ούτε τον Γκάντι, ούτε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θέλω να παίζω, ούτε την κοινωνία προσδοκώ να αλλάξω αλλά ούτε και να κρύβομαι μες την … υποφερτή ζωή μου, κάμνοντας πράξη τη λαϊκή ρήση «σιώπα να περάσουμε…». Να περάσουμε τι;
Αρχίζω, λοιπόν, να μοιράζω μυωπικά γυαλιά, πολλών βαθμών, σε όλους εκείνους που τρελαίνονται να τους πλησιάζουν οι δημοσιογράφοι και οι camera men και να … γράφουν τις δηλώσεις τους για την οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και να τις προβάλλουν πρώτο θέμα στο δελτίο ειδήσεων. Όλα πάνε καλά! Μέσα σε δυο χρόνια καταφέραμε να διαχειριστούμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα που κινδύνευσε να καταρρεύσει μέσα σε δυο Σαββατοκύριακα, τιθασεύσαμε το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα και «σκοτώσαμε» τους φοροφυγάδες που έκλεψαν, έκλεβαν και θα κλέβουν στους αιώνας των αιώνων αμήν. Δεν μειώνω και δεν υποτιμώ τις προσπάθειες, βλέπω πως έγιναν πολλά. Αλλά, εδώ υπάρχει ένα μεγάλο αλλά!
Οικονομία = πονοκέφαλος
Ου φυλακή τω στόματι μου. Εάν οι δανειστές δεν «έπαιζαν πελλόν», κατά τα κυπριακά, πολύ φοβάμαι πως ο Χάρης δεν θα πανηγύριζε πως θα βγαίναμε στις αγορές και οι τραπεζίτες πως καλύψαμε τα κεφάλαια των τραπεζών, διαχειριστήκαμε τα «κόκκινα» δάνεια και πάμε ολοταχώς προς κερδοφορία. Να το δω και να μην το πιστέψω, εκτός κι αν οι συνταγές μαγειρικής των οικονομικών διευθύνσεων πετύχουν! Λέω να μην το ψάχνω το ζήτημα της οικονομίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, γιατί ώσπου το ψάχνω, γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον του σώματός μου, και … χάνω τις σωματικές, παραδέχομαι και τις ψυχικές μου δυνάμεις.
Διαγράφω την οικονομία, την ανεργία, την κατήφεια στα πρόσωπα των νέων, κλείνω και τα αυτιά στα μεγάλα σκάνδαλα, που να αρχίσω και που να τελειώσω, και βάζω πλώρη για τις σχέσεις των ανθρώπων.
Χαρίζω μυωπικά γυαλιά για να δεις καθαρά την προσωπική σου ζωή. Δεν θα σου κάνω τον δάσκαλο ή τον κριτή της δικής σου ζωής. Εγώ τη βλέπω τη δική μου και την κρίνω κάθε μέρα, όλο και πιο αυστηρά, κάποτε καλμάρω και την αντιμετωπίζω στωικά. Ψάξε το και εσύ.
Όλο και χειρότερα
Σκέφτηκες ποτέ γιατί οι σχέσεις σου πάνε όλο και χειρότερα; Ζεις για να εργάζεσαι και όχι για να ζεις και να απολαμβάνεις τους κόπους σου. Έκλεισες τη ζωή σου σε τέσσερις τοίχους, ξεχνάς πως έχεις παιδιά που μεγαλώνουν ή μεγάλωσαν με την κοπέλα, που ξέρει όλες τις συνήθειές τους, σε ποια μαθήματα είναι καλοί, ποιο είναι το αγαπημένο τους φαγητό και ποιοι οι καλύτεροι τους φίλοι.
Περιστοιχίζεσαι από κόλακες για να επιβιώνουν στη δουλειά τους, να παίρνουν προαγωγές ή ακόμη, ναι ακόμη και τον καιρό της κρίσης, αυξήσεις! Δεν έχεις καμιά επικοινωνία με τη σύζυγό ή τον σύζυγό σου, δεν έχετε τίποτα να πείτε, παρά μόνο να μοιράζεστε την ίδια στέγη – «πού να ψάχνω τώρα για σπίτι και διαμέρισμα καιρό κρίσης!». Δεν έχεις κανένα ενδιαφέρον, κανένα χόμπι, κι όταν αποφασίσεις να πάρεις άδεια – βλέπεις δεν παίρνεις ποτέ γιατί νομίζεις πως είσαι αναντικατάστατος/η, αγνοώντας πως τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους!
Μόνο μια στιγμή
Ξεχνάς πως η ζωή είναι μια στιγμή! Μόνο μια στιγμή. Εσύ είσαι περαστικός, δεν έρχεσαι για να μείνεις αλλά για να φύγεις, ταξιδιώτης ή καλύτερα περιπατητής που σταθμεύει για λίγο και ύστερα συνεχίζει τον προορισμό του!
Σήκω, λοιπόν, από την καρέκλα του γραφείου σου, που δεν είναι πια βολική, βλέπεις τη μια είσαι στην εξουσία και την άλλη σού γυρίζουν την πλάτη. Αυτή είναι η Κύπρος! Πέταξε τα όλα και πέταξε και εσύ. Απόλαυσε τον Οδυσσέα Ελύτη στο δοκίμιο «Ο Κήπος με τις Αυταπάτες». Διάβασε μερικά από τα αποσπάσματα:
«…Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατον να ευδοκιμήσω μέσα στη μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας. Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο. Ή τις κάνω σμαράγδι να φωτίζουν τη νύχτα μου, ή τις τρώω με σοκολάτα και σαντιγί. Γι’ αυτό και καμιά ολιγαρχία που εκτιμώ δεν έρχεται ποτέ στα πράγματα. Όμως, γι’ αυτό ακριβώς την επιλέγω….».
»…Έχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η πιο σημαντική αλήθεια, ευθέως διατυπωμένη, φαίνεται παραδοξολογία.
»..Υπήρξαν μερικές περίοδοι που τις χαρήκαμε όπως ο τρελός την ελευθερία του. Το γραφείο μου – κείνο της αφανούς γεωμετρίας – κόντευε σχεδόν να μεταβληθεί σε προξενείο εμμονών ιδεών και υπερβατικών σχημάτων.
»…Στη διάρκεια ενός σιγαρέττου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε όπως άλλωστε και στους έρωτες, τις απόπειρες δημιουργίες, και οπουδήποτε αλλού, το μόνο φωτάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω, είναι το κάλλος.
»…Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα.
Μια λάμψη ο άνθρωπος
»…Ανέκαθεν στον κόσμο αυτόν βασιλεύει μια κάποια όπως θα λέγαμε άνισος ισομετρία. Το ίδιο δυναμικό και για το καλό και για το κακό απαιτείται να καταβληθεί, αφού το φαρμάκι επενεργεί αρνητικά, όπως ακριβώς το αγαθόν θετικά, πάνω στους άλλους, που ξέρουν να κρατούν σωστά το κάτοπτρο της καθαρής αντίληψης στη σχέση τους με τους τρίτους. Είναι όμως διαφορετικό το μήκος των πεπρωμένων. Θεέ μου, πόσα πολλά πράγματα, και ν’ αντιστοιχούν μόνο σ’ ένα σκέτο σπίρτο, που το τραβάς επάνω τους· και να!
Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος· κι αν είδες, είδες!».