Χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάστανα, δώρα…
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Δεκέμβρης. Μύρισε Χειμώνας. Χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάστανα, δώρα, μελομακάρονα. Άλλη μια χρονιά κοντεύει να μας αποχαιρετήσει. Άλλη μια χρονιά πλησιάζει προς το τέλος. Είναι νωρίς ακόμη γι’ ανασκοπήσεις και εκτιμήσεις. Έχουμε ακόμη χρόνο μπροστά μας μέχρι να μας αποχαιρετήσει ο παλιός ο χρόνος. Έτσι νομίζετε! Μια χρονιά φεύγει, μια χρονιά έρχεται… Κρατώ τα ευχάριστα, κράτα και εσύ τα δικά σου θετικά, τα επιτεύγματα, τις επιτυχίες σου, τα μικρά και σημαντικά που έκανες και συνέχισε… Λες πως η ζωή σου δεν έχει επιτεύγματα, δεν έχει θετικές στιγμές; Ακούω καλά; Και το ότι ζεις, ξυπνάς, σηκώνεσαι από το κρεβάτι, αναπνέεις, πας δουλειά; Αυτά τι είναι; Τίποτα, ή ασήμαντα;
Περίπλοκα… Έμαθες να μεμψιμοιρείς, να μουρμουράς, να περνάς από το σουρωτήρι του μυαλού σου δύσκολες σκέψεις, που τις κάνεις ακόμη πιο περίπλοκες. Σταμάτα! Παίρνε τα μικρά που σου συμβαίνουν κάθε μέρα, και κάνε τα μεγάλα. Δεν θέλεις και πολλά για να είσαι ευτυχισμένος. Ή μήπως είσαι από εκείνους που αποζητάς τα πολλά; Το δέχομαι. Και εμένα μου αρέσει η καλή ζωή, όπως την έχει προδιαγράψει η κοινωνία μας. Όμως, όλα κάνουν τον κύκλο τους. Έμαθα να ζω και με λιγότερα, ή με καλύτερα.
Ψάξε και εσύ να βρεις την ευτυχία
Ναι, τελικά η καλή παρέα, ο αχνιστός καφές, ο περίπατος στη φύση, η βόλτα στην παλιά Λευκωσία, μπορεί να γεμίζουν καλύτερα τις μπαταρίες μου από μια συνάντηση… κυριών που τρελαίνονται ποια θα μιλήσει περισσότερο για τις πραμάτειές της. Ψάξε και εσύ να βρεις την ευτυχία. Δεν σου ζητώ να εγκαταλείψεις την πολυτέλεια του σπιτιού σου, ή να πουλήσεις το εξοχικό απέναντι από τη θάλασσα. Αν το είχα και εγώ θα το απολάμβανα. Όμως, απόλαυσε αυτά που έχεις. Μην τα έχεις κλειδωμένα σαν εφτασφράγιστο μυστικό, γιατί δεν έχεις χρόνο, δεν μπορείς, έχεις άλλες υποχρεώσεις. Αύριο… Ίσως και να μην υπάρξει ποτέ αύριο.
Το αύριο είναι μόνο για εκείνους που έχουν την εντύπωση πως θα ζήσουν αιώνια. Μιζέρια; Ποτέ! Έρχονται γιορτές. Οι βιτρίνες βάζουν τα στολίδια τους, τα σπίτια τα γιορτινά τους, οι άνθρωποι τρέχουν να τελειώσουν τις… δουλειές τους και να φορτωθούν τα δώρα τους. Κι όμως, μια μιζέρια, μια κατάθλιψη, μια κακή διάθεση πλανάται στην ατμόσφαιρα. Τι είναι εκείνο που σε κάνει να αισθάνεσαι αυτήν τη μίζερη διάθεση, αυτήν τη μοναξιά, αυτό το σφίξιμο στο στομάχι ή στο στήθος; Είμαι σίγουρη πως βάζεις στο μυαλό σου την… τέλεια εικόνα των γιορτών, έχεις προσδοκίες για τα «ιδανικά Χριστούγεννα», «την τέλεια εμφάνιση της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς», «το φανταστικό ρεβεγιόν», «το καλύτερο δώρο των Χριστουγέννων».
Αγχώνεσαι, στεναχωριέσαι, λυπάσαι γιατί δεν μπορείς να κάνεις την τέλεια εμφάνιση, το τέλειο ρεβεγιόν, να ταξιδέψεις στη Βιένη ή στο Λονδίνο. Αχ αυτή η κρίση! Έλλειψη χρόνου, οικονομική στενότητα. Από την άλλη, είσαι και εσύ που βρίσκεσαι σε διαδικασία χωρισμού ή πένθους, κρατάς απόσταση ή συναισθηματική απομάκρυνση από την οικογένειά σου, γιατί έχεις διαφορές, θυμάσαι παλιά υπέροχα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές, και έχεις μεγάλη λαχτάρα να επιστρέψεις σε αυτά. Έφτιαξες στο μυαλό σου εικόνες και προσδοκίες, και δεν μπορείς να τις υλοποιήσεις. Απογοητεύεσαι… Εσύ πάλι; Eίσαι κουρασμένη, εκνευρισμένη, έχεις πολλές υποχρεώσεις και προγράμματα. Το τραπέζι των συγγενών, τα δώρων των παιδιών και των φίλων, τα δικά σου προσωπικά θέματα. Χαλάρωσε! Θα τα τινάξεις από την ένταση και το άγχος.
Πέταξε το άγχος
Η ζωή είναι για να τη χαίρεσαι και όχι για να στοιβάζεις στο σπίτι κάθε λογής αγαθά και να μην μπορείς να τα χαρείς. Δες ρεαλιστικά την κατάσταση των γιορτών. Είναι μέρες όπως όλες, που τις φορτώσαμε με γλυκά, κορδέλες, στολίδια, λάφυρα κάτω από τα δέντρα. Κάλμαρε. «Μη θυμώνεις, μην απογοητεύεσαι, μην αγχώνεσαι κάθε φορά ότι η γαλοπούλα δεν θα ψηθεί ή το χριστουγεννιάτικο κέικ δεν θα εντυπωσιάσει». Ψάξε γύρω σου, δίπλα σου, στην κοντινή γειτονιά, ή στο γειτονικό νοσοκομείο. Όλα είναι διαφορετικά. Η εικόνα τού Έλληνα με τη χάρτινη πινακίδα «Πεινάω, πεινάω…» είναι χαραγμένη στο μυαλό μου. Δύσκολες μέρες για πολλούς, κι όμως είναι μια στυγνή οδυνηρή πραγματικότητα, που τη συναντάς όλο και συχνότερα στην Ελλάδα. Μαζεύω τις σκέψεις μου, σουλουπώνω τα συναισθήματά μου και ξέρω πως έρχονται γιορτές. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, πιεστικά χρονοδιαγράμματα, άγχος να τα φτάσουμε και να τα ξεπεράσουμε.
Το ημερολόγιο γράφει 6 Δεκεμβρίου. Του Αγίου Νικολάου. Άλλη μια χρονιά θα μας πει φεύγω και σας αποχαιρετώ… Θα μαζέψεις τα οδυνηρά, τα δύσκολα, θα τα κλείσεις στην ντουλάπα και θα ανοίξεις την πόρτα με το δεξί στη νέα χρονιά. Έτσι κάνω εγώ. Τα ντουλάπια έχουν ξεχειλίσει από τις πραμάτειες που αγοράζω κάθε φορά που τα βρίσκω σκούρα με τα υπόλοιπα, ασχέτως αν κάνω τη γενναία, πως τίποτα δεν με αγγίζει… Ορκίστηκα και θα το τηρήσω. Γενική αποτοξίνωση από τα μαγαζιά, μιας και το διαπίστωσα πως εδώ στην Κύπρο οι μαγαζάτορες δεν καταλάβουν «για πτώση των τιμών λόγω κρίσης». Διαφορετικά θα έριχναν στα πατώματα τις τιμές τους, όπως κάνει όλη η Ελλάδα. Εκείνη τη δίαιτα που αρχίζω πέντε μέρες και σταματώ την έκτη, λέω να την αρχίσω μετά τις γιορτές, καθώς η ζάχαρη είναι για μένα όπως ο αέρας για τον άνθρωπο! Γιορτές. Ψάχνω να βρω το κουδουνάκι που αγόρασε η Μαρία στον Σνούπυ για την πλάκα, απλώνω τα μικρά ξύλινα στολίδια στα τραπεζάκια του καθιστικού, έτσι για το έθιμο, και περιμένω όπως τα παιδιά με λαχτάρα τη νέα χρονιά, μπας και δω και εγώ μιαν άσπρη μέρα. Όχι τίποτε μεγάλο και συνταρακτικό. Όμως το σημαντικότερο, την υγεία μου και τη δική σας!