Άκου μικρέ ανθρωπάκο πώς κατάντησες! (2)
Ο καιρός τρελαίνεται! Όπως τους ανθρώπους, την οικονομία, την κοινωνία. Είναι άστατος, άλλοτε ζεστός και άλλοτε κρύος. Ο καιρός τρελαίνεται. Δεν έχει όρια, δεν θέλει να έχει όρια. Δεν ελέγχεται και δεν λέει να σταθεροποιηθεί. Με τα πάνω και τα κάτω του.
Πάλι θυμήθηκα τον Βίλχεμ Ράιχ, τον αγαπημένο μαθητή του Φρόυντ και το εξαίρετο βιβλίο του «Άκου Ανθρωπάκο».Γράφει στο αριστούργημά του που άφησε εποχή: «Δεν έχεις κανένα αισθητήριο για να διακρίνεις τον πραγματικά μεγάλο άνθρωπο. Ο χαρακτήρας του, τα βάσανά του, η λαχτάρα του, η οργή του κι ο αγώνας του για σένα σού είναι άγνωστα». Και συνεχίζει: «Αγνοείς εντελώς πως υπάρχουν άντρες και γυναίκες που, από φύση τους, είναι ανίκανοι να σε καταπιέσουν και να σε εκμεταλλευτούν• άντρες και γυναίκες που θέλουν να είσαι ελεύθερος, πραγματικά κι αληθινά ελεύθερος. Μα αντιπαθείς τούτους τους άντρες και τις γυναίκες, επειδή είναι έξω από τη φύση σου. Είναι απλοί και ειλικρινείς. Εκτιμούν την αλήθεια, όσο εκτιμάς εσύ την κομπίνα. Βλέπουν μέσα σου σαν να ‘σαι διάφανος, αλλά δεν σε περιφρονούν. Θλίβονται για την κατάντια του ανθρώπου».
Καταπονείς το σώμα
Άκου Ανθρωπάκο, θα έλεγε ένας σύγχρονος Βίλχεμ Ράιχ. Συνεχίζω να σε παρακολουθώ να θησαυρίζεις σε βάρος των άλλων. Να καταπονείς το κορμί σου, δήθεν για την πατρίδα και την οικονομία, να υποτάσσεσαι και να υποτάσσεις, να κάνεις θελήματα για να επιβιώσεις. Σε λυπάμαι γιατί, η κρίση σε έκανε ακόμη πιο σκληρό, εγωκεντρικό, που νοιάζεσαι μόνο για το τομάρι σου, και δεν έχεις μάτια και συναίσθημα για να βλέπεις γύρω σου.
Άκου Ανθρωπάκο, είσαι πολύ μικρός για μένα και δεν σε αναγνωρίζω καθόλου. Τι κι αν έχεις μεγάλη θέση, είσαι καταξιωμένος, έχεις λεφτά και όλοι σε φοβούνται και σε προσκυνούν! Τι κάνεις για τον τόπο σου, τι έκανες μέχρι τώρα; Κρατάς το λάβαρο και διακηρύττεις πως δεν έχεις προσωπικές βλέψεις αλλά αγωνίζεσαι για την ανόρθωση της κοινωνίας.
Νομίζεις πως ο κόσμος δεν σε κατάλαβε, δεν σε βλέπει πώς κινείσαι και πώς υποκύπτεις. Είσαι παντού και γύρω του, στη δουλειά του, στο σπίτι του, στη γειτονιά του, κοντά στο εξοχικό του. Νομίζεις πως δεν ξέρουν πως τσέπωσες τα εκατομμύρια και τα έβγαλες στο εξωτερικό, πως μια ζωή δουλεύεις μόνο για σένα και για κανέναν άλλο, πως θυσίασες την οικογένειά σου για να … καταξιωθείς και να πλουτίσεις.
Γιατί να σε σέβομαι
Σε λυπάμαι. Είσαι πράγματι ένας Ανθρωπάκος! Δεν σου έχω καμιά απολύτως υπόληψη και σεβασμό. Και γιατί να σου έχω; Εσύ τι έκανες και τι κάνεις για να σε σέβομαι και να σε εκτιμώ; Εγώ, η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι νέοι. Ο απλός λαός, οι μορφωμένοι, οι άνεργοι; Τι έκανες από εκεί που βρίσκεσαι, από τη θέση σου, που νομίζεις πως σε καταξιώνει στη συνείδηση του κόσμου; Πώς συμπεριφέρεσαι για να σου έχω και υπόληψη;
Άκου Ανθρωπάκο. Είμαι μες το μυαλό σου, μες τη σκέψη σου, διαβάζω τις ενέργειές σου. Τίποτε δεν κάνεις για την κοινωνία και το καλό των ανθρώπων. Η μόνη σου έγνοια είναι να κρατηθείς εκεί ψηλά, να έχεις τα μπόνους σου, τα επιδόματα, το μισθό σου, και τα λάφυρα που μαζεύεις από τις … τρύπιες τράπεζες για το μέλλον σου. Δεν σκέφτηκες ποτέ πως δεν έχεις μέλλον.
Για μια καλύτερη ζωή
Το τώρα δεν σε αφορά καθόλου. Περιμένεις τη σύνταξη, τα εφάπαξ, κι άλλα λεφτά για να ζήσεις στα γεράματά σου μια καλύτερη ζωή! Νομίζω πως κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό, την οικογένεια, τους φίλους, τους συντρόφους σου. Τα παιδιά σου μεγαλώνουν και δεν ξέρεις τα ενδιαφέροντά τους, το αγαπημένο τους φαγητό, δεν είδες ποτέ τους φίλους τους και δεν ξέρεις τι θέλουν να σπουδάσουν. Είσαι σίγουρος πως θα σε ακούσουν όταν έλθει η ώρα γιατί είσαι ο πατέρας τους, είσαι η μάνα που τα γέννησε, αλλά μεγαλώνουν με τη κοπέλα από τις Φιλιππίνες που, όταν τόλμησε να πει πως θέλει να επιστρέψει στη χώρα της, τα παιδιά σου κόντεψαν να πάθουν κατάθλιψη. Εκείνη τα μεγάλωσε, εκείνη τα φρόντισε, τα άκουε, τα έπαιρνε από το σχολείο και τα φροντιστήρια. Μετά απορείς πώς δεν σου μιλούν και δεν σε υπολογίζουν. Μα πώς; Όταν έρχεσαι στο σπίτι από τη δουλειά, μιλάς στο κινητό τηλέφωνο με τις ώρες, στραβώνεις μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή και κάποτε βγαίνεις έξω με πελάτες και συνεργάτες.
Άξιος της τύχης σου
Άκου Ανθρωπάκο! Κάποτε σε λυπάμαι, θυμώνω μαζί σου, οργίζομαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτε. Είσαι άξιος της τύχης σου! Δεν σκέφτηκες ποτέ πως είμαστε άνθρωποι, ερχόμαστε και φεύγουμε απ’ τη ζωή, είμαστε περαστικοί, και το μόνο που μας μένει εδώ είναι η σφραγίδα πως ήμασταν καλοί ως άνθρωποι, χαμογελαστοί, ειλικρινείς. Τίποτα δεν θα πάρεις μαζί σου. Γι’ αυτό σε λυπάμαι. Που μετράς το κάθε ευρώ που έχεις στην τσέπη σου, ενώ δεν ξέρεις πόσα έχεις, που ποτέ δεν κερνάς ούτε ένα καφέ, που περιμένεις τους άλλους να πληρώσουν τον λογαριασμό. Σε λυπάμαι γιατί μια μέρα θα τα τινάξεις στον αέρα, θα σε παίρνουν με το φορείο και εσύ θα φωνάζεις: «Τα λεφτά μου και τη θέση μου!».
Φυλάς κρυμμένα μυστικά
Σε λυπάμαι γιατί ξέρω πως στο βάθος της ψυχής σου έχεις μυστικά που ποτέ δεν τα έβγαλες στην επιφάνεια. Τα κρύβεις πίσω από το επιβλητικό σου ανδρικό ανάστημα, ή το υπέροχο χτένισμα και το προσεγμένο γυναικείο ντύσιμο, το πανάκριβο αυτοκίνητο.
Άκου Ανθρωπάκο! Δεν μετανιώνω που σε διαγράφω από φίλη, που δεν μπορώ να νιώσω συναισθήματα θαυμασμού για σένα τον καταξιωμένο γείτονα, που ακούω πως εργάζεσαι, τάχατες, για το καλό του τόπου αλλά ξέρω πως τους δουλεύεις όλους! Φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό γιατί θα σου βγάλει αλήθειες, που δεν θέλεις να τις ξέρεις!
Δειλός και πονεμένος
Είσαι ένας δειλός και πονεμένος Ανθρωπάκος! Κάποτε θα θυμηθείς τα λόγια μου αλλά θα είναι πολύ αργά. Ήδη, άργησες. Πατάς τα πενήντα, κοντεύεις τα 60, πέρασες τα 65 κι ακόμα νομίζεις πως θα κατακτήσεις τα πάντα. Είναι κάτι στιγμές που συλλογίζομαι πως εσύ επιλέγεις την τύχη σου και δεν έχω κανένα δικαίωμα να σου τα ψάλλω, να σου τα γράφω. Δεν τα ακούς και δεν τα λαμβάνεις υπόψη. Ποια σύζυγό σου; Σε βαρέθηκε και κείνη και χάνεται στην μπιρίμπα ή στις εξόδους με τις φίλες της. Σε κούρασε η σύζυγός σου που αφήνει τα πάντα στην κοπέλα από τις Φιλιππίνες για την καριέρα της. Όμως, και εσύ έχεις τη δική σου ζωή και καριέρα.
Άκου Ανθρωπάκο! Μην νομίζεις πως παίζω την έξυπνη, ούτε πως γράφω για να γεμίζω τη σελίδα της Σκεύης κάθε Κυριακή. Σκέφτομαι και γράφω γιατί σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, μπορεί να πέρασα και εγώ παρόμοιες φάσεις στη ζωή μου, να έσπασα τα μούτρα μου, να έπεσα και να σηκώθηκα.
Η ζωή δεν είναι αιώνια
Άκου Ανθρωπάκο. Η ζωή δεν είναι αιώνια, ούτε οι φίλοι είναι για πάντα, ακόμη και οι άνθρωποι σου, η οικογένειά σου μπορεί να σε διαγράψουν, αν δεν είσαι πιστός στις υποχρεώσεις σου και τα καθήκοντά σου ως σύζυγος ή σύζυγος, μητέρα ή πατέρας, αδελφός ή αδελφή και φίλος ή φίλη. Τελικά, είμαστε πολύ μικροί και πολύ αδύναμοι για να δώσουμε τη μάχη με τον ίδιο τον εαυτό μας και να κερδίσουμε.
Άκου Ανθρωπάκο! Το διαβάζω στο πρόσωπό σου, διεισδύω στην ψυχή σου. Είσαι πολύ φοβισμένος/η γι’ αυτό και συμπεριφέρεσαι έτσι. Φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό γιατί θα σου βγάλει αλήθειες, τη δειλία σου, τον συντηρητισμό σου, τη μιζέρια σου, θα σε φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με εσένα. Δεν αντέχεις να παραδεχτείς πόσο μικρός είσαι Ανθρωπάκο!
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δεν έχει καμιά σχέση με υπαρκτά πρόσωπα. Ωστόσο ο καθένας ή η καθεμιά μπορεί να διαβάσει σε αυτό, τον δικό της ή τον δικό του εαυτό. Τα γράφω για να μην παρεξηγώ με κανέναν ή καμιά. Σκέφτομαι μόνο, παρατηρώ και καταγράφω τι συμβαίνει γύρω μας.
Πηγή:εφημερίδα “H Σημερινή”, 20 Σεπτεμβρίου 2015