Μισές ζωές, μισές αλήθειες…
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Η πλούσια ζωή δεν γράφεται με τις μίζες, τις διαπλοκές και τα πολιτικά «παιγνίδια»
Κυνήγησε την ευτυχία σου κοντά στα παιδιά σου, γίνε και εσύ παιδί, παίξε, γέλα μέχρι σκασμού
Συλλογίζομαι πως όλων
οι ζωές μας είναι μισές.
Μισή παιδική ζωή,
μισή εφηβική, μισά νιάτα,
κομματιασμένη ενηλικίωση.
Οι μυρωδιές των κρίνων και των λουλουδιών πνίγουν τους κήπους της γειτονιάς και με ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη…
Μυρίζομαι Άνοιξη, είναι Πάσχα, περιμένω με λαχτάρα το Καλοκαίρι για να αναστηθώ, ξέροντας ότι φέτος επιβάλλεται να μείνω μακριά από τον ήλιο και τη ζέστη. Έτσι, είπαν οι γιατροί!
Οι κάμποι πρασίνισαν, είναι ζωντανοί, γεμάτοι ζωή. Η φύση γιορτάζει τέτοια εποχή κάθε χρόνο! Δεν καταλαμβαίνουν από κουρέματα, μιζέριες, δυστυχία και κατεβασμένα μούτρα.
Είναι ευλογημένοι απ’ τη βροχή, καλωσορίζουν την Άνοιξη, τα λιλά και κίτρινα λουλούδια, τα πολύχρωμα χρώματα, τη ζωή! Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη μικρές οάσεις ευτυχίας, βαθιές αναπνοές που μας συντηρούν ακόμη στη ζωή.
Το τηλεφώνημα της Σκεύης, όπως πάντα την ίδια μέρα, μου υπενθυμίζει πως ήλθε η ώρα για το γράψιμο. Χωμένη μες τα οικονομικά δεδομένα και τους αριθμούς, τις μαύρες μέρες του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της οικονομίας, η υπενθύμιση πως είναι η ώρα για τις «Ανθρώπινες Στιγμές» μού επιβεβαιώνει πως ακόμη ζω, αντέχω και το παλεύω.
Οι μισές ….
Αυτή τη βδομάδα δυσκολεύτηκα να το βρω. Έγραφα και ξανάγραφα, πατούσα το κουμπί του ηλεκτρονικού υπολογιστή για να σβήσει και να ξαναγράψει. Κάθε φορά που γράφω τη στήλη χάνομαι μες τα δικά μου συναισθήματα, τις δικές μου σκέψεις της βδομάδας. Προσπαθώ να συντονίσω το μυαλό και να πάρω τους κραδασμούς των ανθρώπων, που περιμένουν το μέγα θαύμα της Ανάστασης της Κύπρου. Άλλοτε μιλούσαμε για το κυπριακό, τώρα περιμένουμε για όλα…
Εκεί, λοιπόν, που προσπαθούσα να συντονιστώ για να γράψω, με τη Σκεύη ν’ αγωνιά γι’ άλλη μια βδομάδα για τη νέα έκδοση, που ομολογουμένως ήταν πολύ καλή, πέρασε ξυστά από το μυαλό μου μια φράση του Καζαντζάκη, με τα λόγια τού ήρωα του Αλέξη Ζορμπά: «Οι μισές δουλειές, οι μισές κουβέντες, οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια. Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι!…».
Συλλογίζομαι πως όλων οι ζωές είναι μισές. Μισή παιδική ζωή, μισή εφηβική, μισά νιάτα, κομματιασμένη ενηλικίωση. Μετά; Μετά πατάμε τα πενήντα, τα εξήντα και ποιος μας πιάνει! Οι μισές ζωές μάς έφεραν κοντά σε δύσκολους και τοξικούς ανθρώπους, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνάνε εκείνοι καλά και εμείς χειρότερα, σε δουλειές που δεν μας βγαίνουν άλλο και ψάχνουμε τρόπους να το σκάσουμε, σε σχέσεις που συντηρούνται μόνο από συνήθεια. Μισές κουβέντες, μισά συναισθήματα, μισή επικοινωνία, μισή χαρά, μισές ζωές. Νεκρές σχέσεις, νεκροί γάμοι, νεκρές φιλίες.
Η πλούσια ζωή
Κι, όμως, δεν χρειάζεσαι πολλά λεφτά, πολλά πτυχία, εξαίρετες δουλειές, και μεγάλες διασυνδέσεις για να είσαι ευτυχισμένος. Η πλούσια ζωή κρύβεται στους πιστούς και εκλεκτούς φίλους, τους λίγους αλλά σημαντικούς, σε μια αγαπημένη οικογένεια, σε μια συντροφιά.
Η πλούσια ζωή δεν γράφεται με τα λεφτά του ξεπλύματος, τις μίζες και τα δώρα, τις διαπλοκές με τους ισχυρούς και τα «παιγνίδια» με τους πολιτικούς. Η πλούσια ζωή γράφεται μες την αγκαλιά του παιδιού σου, το χαμόγελο του ή τη ζεστασιά της συντρόφου σου, γράφεται στους τοίχους των παλιών γειτονιών όπου έζησες, μεγάλωσες και έγινες άνθρωπος.
Φτάσε, λοιπόν, ως τα άκρα. Μεγάλωσε, δούλεψε, ζήσε. Ζήσε τη ζωή σου, όχι πίσω από τις κλειστές πόρτες των τοξικών γραφείων, τις συσκέψεις και πάλι τις συσκέψεις και τον κόσμο που θέλει να σε δει, γιατί έχει αίτημα…
Κυνήγησε την ευτυχία σου ανεβαίνοντας στο βουνό με τα πόδια, όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να ξεμουδιάσεις από τις αράχνες του γραφείου σου, που αν και καθαρό, έστησαν ολόκληρη φωλιά για να σε κρατήσουν μέσα. Κυνήγησε την ευτυχία σου κοντά στα παιδιά σου, γίνε και εσύ παιδί, παίξε, γέλα μέχρι σκασμού, μάθε τους να αγωνίζονται, να υπομένουν και να επιμένουν.
Μάζεψε τις αντοχές σου
Μάζεψε τις αντοχές σου, όσες σου απόμειναν στο τέλος της βδομάδας, όσες κατάφερες να εξοικονομήσεις, μετά τις απανωτές συσκέψεις, τις δύσκολες αποφάσεις που έπρεπε να πάρεις, τον άτεγκτο προσωπείο που έμαθες να πλασάρεις για να κρατάς τις ισορροπίες στη δουλειά. Δεν πρέπει να ξεφύγουν από τα όρια που τους έθεσες, γιατί τότε το σύστημα δεν θα λειτουργεί. Δεν γίνεται να βγεις από τους κύκλους σου, γιατί τότε πώς θα μπορείς εσύ να λειτουργείς; Χαλάρωσε, ηρέμησε για ένα Σαββατοκύριακο, ένα τριήμερο, μια αργία. Το κράτος δεν σώζεται ούτε από σένα, ούτε από μένα, ούτε από ολόκληρο το μελίσσι που δουλεύει χωρίς να παίρνει ανάσες. Οι τράπεζες δεν θα βγουν εύκολα από τις πληγές που τους άνοιξαν, ούτε οι επιχειρήσεις θα βρουν τα πόδια τους από τη μια μέρα στην άλλη.
Βάρα τους
Φτάσε μωρέ μέχρι το τέλος! Επαναστάτησε, πες την άποψή σου, σταμάτα να φοβάσαι και να τρέμεις όπως το δεντράκι που το παίρνει ο άνεμος. Βάρα και μην φοβάσαι. Οι δυνατοί, ειλικρινείς και γενναίοι τυγχάνουν σεβασμού.
Όπως έγραφε και η Άννα Φρανκ «Όλοι έχουμε μέσα μας κάποια καλή είδηση. Τα καλά νέα είναι ότι δεν γνωρίζεις πόσο μεγάλος μπορείς να γίνεις! Πόσο πολύ μπορείς ν’ αγαπήσεις! Τι μπορείς να πετύχεις! Και τι δυνάμεις κρύβεις!».
Βάρα εκείνους που μας έφεραν ως εδώ, βάρα εκείνους που τα τρώνε σαν μια παρέα στα καζίνο του εξωτερικού, στα designs hotels των Άλπεων… Βάρα εκείνους που γράφουν την ιστορία σου πίσω από τις διπλές πόρτες, που πλασάρονται στις κάμερες ως σωτήρες!
Άλλη μια Ανάσταση περνά, σαν μια λάμψη φωτός, από μπροστά μας, δίνοντας μας ελπίδα για ζωή, υπομονή και επιμονή, καρτερικότητα και πίστη. Κάποιοι δεν πιστεύουν στα θαύματα! Προσωπικά, πιστεύω σε θαύματα! Δεν πίστεψα, όμως, ποτέ στο οικονομικό θαύμα της Κύπρου!
Προσπαθώ να απεγκλωβιστώ από τη θεωρία «οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι δυστυχούν» αλλά δεν τα καταφέρνω. Καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να πιστέψω τον αισιόδοξο Υπουργό Οικονομικών, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά ομολογώ θέλω κι άλλες αποδείξεις. Θέλει χρόνο. Θέλει κοινούς στόχους και κοινή πορεία!