Κάθε μέρα και μια μικρή ζωή!
Tης Χρύσως Αντωνιάδου
Κάλλιο να παίρνω τη δόση της ζωής, ακόμη κι αν δεν έχω ένα ευρώ στην τσέπη μου
Επιτέλους βρήκα το ελληνικό μου …ίνδαλμα στον τσαμπουκά του Γιάννη
Καλός ο Βαρουφάκης και ο Τσίπρας,
όμως εγώ προσγειώνομαι
στην ανώμαλη πραγματικότητα,
χώνομαι μες τα μνημόνιο, και σκέφτομαι
πού πάμε;
Το μυαλό μου πάει να σπάσει από όσα ακούω τις τελευταίες μέρες μετά την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην Πρωθυπουργία της Ελλάδας. Μέσα σε μια νύχτα όλοι έγιναν σοφοί και μεγάλοι αναλυτές, όπως τον καιρό του κουρέματος, τον καιρό του χρηματιστηρίου ή τον καιρό της κατάρρευσης της Λαϊκής.
Σήμερα για να είσαι in πρέπει να ενστερνίζεσαι τις απόψεις του Αλέξη, να δηλώνεις οπαδός του Βαρουφάκη και να είσαι αντιμνημονιακός. Διαφορετικά, θα σε περιθωριοποιήσουν, θα σε κατηγορήσουν πως δεν είσαι πατριώτης και ότι είσαι πουλημένος στην Τρόικα.
Από τη μια μέρα στην άλλη όλες οι οικονομικές θεωρίες καταρρέουν, τα μνημόνια, οι συμφωνίες, οι δεσμεύσεις, και αρχίζουν οι πανηγυρισμοί για το κλίμα που δημιουργεί στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στην Ευρώπη η εκλογή του Αλέξη Τσίπρα.
Ωραία για να είναι αληθινά!
Μέχρι πρόσφατα ήμουν πλήρως αποστασιοποιημένη από τις θέσεις και απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις διακηρύξεις του Αλέξη Τσίπρα, πιστεύοντας πως όλα είναι πολύ ωραία για να είναι αληθινά.
Όταν, όμως, είδα τον ελληνικό λαό να στηρίζει τον 40χρονο πολιτικό άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. «Μπας και δεν πας καλά; Έμεινες προσκολλημένη στην ευλαβική εφαρμογή του μνημονίου και δεν βλέπεις τη δυναμική που μπορεί να δημιουργήσει ο λαός;».
Έτσι, μετά την εκλογή του Τσίπρα, άφησα τις απόψεις και θεωρίες μου για λίγο στο περιθώριο, και είπα να ανοίξω τα μάτια και τα αυτιά μου για να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει το βιολί…
Πρώτα απ’ όλα έγινα «οπαδός» του Βαρουφάκη, όχι επειδή συμφωνώ με όλες τις θεωρίες και τις οικονομικές του προσεγγίσεις, αλλά γιατί δεν το παίζει τσαμπουκάς αλλά είναι τσαμπουκάς! Και επειδή και εγώ πάντοτε στη ζωή μου λατρεύω να το παίζω τσαμπουκάς και σε όποιον αρέσουμε, ανακάλυψα το … ελληνικό μου ίνδαλμα στο πρόσωπο του Γιάννη. Βέβαια, θα το χαιρόμουνα πολύ να τον ακούσω να ξεστομίζει στην Άνγκελα ή στον Γερούν «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο» ή ακόμη να … κολλά της Μεγάλης Κυρίας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, που αρέσκεται στα σινιέ συνολάκια και τις πανάκριβες τσάντες, που κάθε φορά που τις βλέπω μου ανοίγει όρεξη.
Καλός, λοιπόν, ο τσαμπουκάς του Γιάννη μας, αλλά τέτοιο κυπριακό προσκύνημα στις ιδέες του Πρωθυπουργού δεν ξανάδα! Καλά ο ελληνικός λαός μαρτυρεί και αποφάσισε να κάνει την αλλαγή!
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
Εμάς τι μας έπιασε και αρχίσαμε να εξυμνούμε από το πρωί ως το βράδυ την πολιτική του Αλέξη και της ακαδημαϊκής του παρέας; Ακούσαμε πολλά, μεγαλόσχημα και ωραία, και από τον Πρωθυπουργό και απ’ όλους εδώ τους αδελφούς Κυπρίους, τους μεγάλους κομματάρχες, που τραβούν από τη μύτη τη μάζα του λαού, που περιμένει να δει μια άσπρη μέρα.
Γιατί λοιπόν να έχουμε παράπονο και εμείς εδώ; Μήπως δεν κάνουμε και εμείς τους τσαμπουκάδες και ταλαιπωρούμε την Τρόικα;
Τι φταίνε τα καημένα τα παιδιά που κρατούν χαρτί και καλαμάρι και γράφουν τι κάναμε και τι πρέπει να κάνουμε, ελέγχοντας την απόδοση του μαθητή; Τι θα γράψουν όταν βλέπουν πως αρχίσαμε και εμείς εδώ να …γράφουμε και την Τρόικα και τα μνημόνια και τις συνταγές της.
Kαι το πολυνομοσχέδιο για τις εκποιήσεις παραπέμπουμε συνέχεια στο μετά, και το μνημόνιο ετοιμαζόμαστε να σχίσουμε και να το πετάξουμε στον κάλαθο.
Ποιος νοιάζεται τι μέλλει γενέσθαι; Μήπως θα πεινάσουν ή θα χάσουν τη δουλειά τους; Μήπως θα γραφτούν άνεργοι ή θα τους περικόψουν κι άλλο τον μισθό τους;
Από το Σύνταγμα στον Παρθενώνα
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τη διαφορά και εκείνη που δεν ήξεραν την Ελλάδα φαίνεται πως τη μαθαίνουν σιγά – σιγά. Καλά νάναι ο Βαρουφάκης. Και επειδή η μεγάλη ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, ή μάλλον πεθαίνει τελευταία, άρχισα να οραματίζομαι τη μέρα που οι μικροί της Eυρώπης θα καταφέρουν να περάσουν το δικό τους και να σπάσουν τον τσαμπουκά της Μέρκελ.
Μετά πάλι προσγειώνομαι στην ανώμαλη πραγματικότητα και χώνομαι μες τα μνημόνια και τις υποχρεώσεις. Αποστασιοποιούμαι από την ελληνική υπόθεση, συνεχίζω να θαυμάζω τον Βαρουφάκη που το παίζει αναρχικός και επαναστάτης, και που αντιλαμβάνομαι ότι δεν το νοιάζει και πολύ να πάρει τη μοτοσυκλέτα κυβισμού και να την κάνει.
Προσγειώνομαι ανώμαλα στη νήσο Κύπρο, αρχίζω να μετρώ τις δυνάμεις μας και σκέφτομαι πως γι’ άλλη μια φορά χαριεντιζόμαστε και πάλι. Μακάρι ο Αλέξης να κάνει τη διαφορά, μακάρι να γονατίσει τους Ευρωπαίους και θα ανέβω από το Σύνταγμα στον Παρθενώνα με τα πόδια! Μεγάλος άθλος για μένα που κουράζομαι εύκολα και με το παραμικρό τον τελευταίο καιρό.
Όμως, μέχρι να έλθει η άγια εκείνη μέρα που θ’ ανέβω στον Παρθενώνα και θα φωνάξω «Έξω η Τρόικα από την Ελλάδα, κάτω η Μέρκελ και ο Γερούν», επιβάλλεται να ρίξουμε τη μπάλα χαμαί και να δούμε πώς θα ξεφύγουμε από τα αδιέξοδα που δημιουργήσαμε, τους λαβύρινθους του χρέους, τα «κόκκινα» δάνεια και την υφεσιακή οικονομία.
Ο Χάρης και ο Νικόλας
Ο Χάρης είναι μνημονιακός και λάτρης του Μνημονίου. Όμως, ίσως να ήλθε η ώρα να χρησιμοποιεί συχνότερα στο λεξιλόγιο του και τη λέξη ανάπτυξη, αναπτυξιακά έργα και αναπτυξιακή πορεία. Η Κύπρος θέλει ανάπτυξη και οφείλουν να της τη δώσουν. Ίσως και να κερδίσει και κανένα πόντο, μια ψήφο εμπιστοσύνης απ’ όλους αυτούς που όπου κάτσουν και όπου σταθούν τον καθυβρίζουν για τις μνημονιακές του … αγάπες.
O Nικόλας υπέρμαχος του αντιμνημονιακού μετώπου. Ανασύρω από τα συρτάρια μια δήλωση που έκαμνε στις 23 Νοεμβρίου 2012 και με πιάνει ανατριχίλα. Πώς αλλάζει ο άνθρωπος! Έλεγε ο κ. Παπαδόπουλος, τρεις μήνες πριν το κούρεμα: «Eίναι φυσικό να υπάρχει ανακούφιση από την επίτευξη συμφωνίας. H υπογραφή μνημονίου θα τερματίσει την αβεβαιότητα που έπληξε την οικονομική δραστηριότητα και την κατανάλωση και έχει διαβρώσει τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος».
Τόνιζε ακόμη ότι «θα πρέπει όλοι να αναλάβουν το καθήκον να εξηγήσουν στο λαό την αναγκαιότητα των επώδυνων μέτρων για εξυγίανση της οικονομίας και για να μπορέσει η Κύπρος να ξανασταθεί στα πόδια της».
Αφήνω το μυαλό μου να ξαποστάσει από τα μνημονιακά και αντιμνημονιακά μέτωπα και θυμάμαι πως στις 4 Φεβρουαρίου γιορτάζεται διεθνώς η μέρα κατά του καρκίνου. Ακόμη κι αν το ξέχασα, ο φίλος Ανδρέας Δημητρόπουλος μου το θυμίζει στην πρωινή του εκπομπή.
Σκέφτομαι πως πέρα από τα μνημόνια και τα μέτρα λιτότητας, πέρα από τους αγώνες που θα γίνουν για να βρει η Ελλάδα τα πόδια της και να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα και πέρα από τις μάχες του Χάρη να πείσει ότι πρέπει να εφαρμόζεται ευλαβικά η δανειακή σύμβαση, υπάρχουν και άλλα σημαντικότερα.
Πέρασα και εγώ καρκίνο…
Υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για να ζήσουν! Υπάρχουν άνθρωποι που κατάφεραν να βγουν νικητές από έναν αγώνα που δεν είναι πια ανίκητος.
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη τρέμουν μόνο και μόνο, όταν κάποιος γνωστός ή φίλος λέει: «Πέρασα και εγώ καρκίνο».
Κι, όμως, μετά τον πανικό τού «ξέρεις, έχεις καρκίνο» που πολλοί γιατροί ξεστομίζουν σαν να πρόκειται για εποχιακή γρίπη, αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή του καθενός κρέμεται από μια κλωστή και κανένα μνημόνιο, ή καμιά οικονομική απειλή μπορεί να είναι χειρότερη από μια ασθένεια.
Ενώνουμε δυνάμεις, παλεύουμε, αγωνιζόμαστε και βγαίνουμε πάλι νικητές σε ένα αγώνα που δεν μας γονατίζει, ούτε μας στέλλει κατευθείαν στον τάφο.
Ο καρκίνος δεν είναι πλέον η ανίατη ασθένεια και το ανάθεμα της κοινωνίας. Ίσως, να είναι μια μεγάλη δοκιμασία για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να σταματήσουμε να κλαίμε και να μουρμουρούμε για εκείνα που έχουμε την εντύπωση πως θα χάσουμε, όλα αυτά τα περιττά της ζωής που στοιβάξαμε για χρόνια.
Η ζωή είναι πάνω από όλα. Πάνω από τις κουρεμένες καταθέσεις που έμειναν τυπωμένα χαρτιά στα κομοδίνα των σπιτιών μας, μακριά από τις δανειακές συμβάσεις. Όπως είπε και ο Τζον Λούμποκ: «Κάθε ημέρα είναι και μια μικρή ζωή». Και εγώ προσθέτω: «Κάλλιο να παίρνω τη δόση της ζωής χωρίς ούτε ένα ευρώ στην τσέπη μου, παρά να πεθαίνω κάθε μέρα σκεφτόμενη πόσα χάνω, πόσα θα χάσω, πόσα θα μου πάρουν»!