Χαλαρά κι ας τα πάρει το ποτάμι…
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Μάθε να μετράς στιγμές και να βλέπεις την ομορφιά στα πολύ μικρά
Άφησε στο περιθώριο τους μικρούς ανθρώπους, πίστεψε σε εκείνους που θέλουν να γίνουν μεγάλοι
«Πάρε τη ζωή στα χέρια σου! Τίποτα δεν σου δίνεται, έπρεπε να το ξέρεις. Ζήσε, ρούφηξε τη ζωή, απόβαλε τα ανώφελα και περιττά».
Κάθε βδομάδα και μια βόμβα ταράζει τον τόπο. Λέω βόμβα. Βόμβες! Για να είμαι ειλικρινής τις περίμενα, τις περιμένω. Εκρήγνυνται κάθε μέρα κι άρχισα και συλλογίζομαι πως στον Λίβανο ζουν πιο ήσυχα από εδώ! Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου, Γενική Εισαγγελία, τραπεζίτες, επιλογή για φυγή ή καρατόμηση του Χούρικαν, αποχετευτικά … Γενικώς, βρομιά και δυσωδία! Φυσικά, όλοι και όλα στον κόσμο τους, στους ίδιους ρυθμούς και στην ίδια καθημερινότητα.
Τι περίμενα να έπαιρναν τα λάβαρα και να κατέβαιναν στους δρόμους, κάμνοντας πραξικόπημα ή επανάσταση; Ή να στρατοπέδευαν έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και να περιμένουν την Τρόικα! Ή μήπως έξω από τη Γενική Εισαγγελία και την Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου και να ρίχνουν πέτρες;
Και μετά, αν τους δει ο κόσμος και τους στιγματίσει; Αν μπουν στη μαύρη λίστα του Νίκου, του Ρίκκου, της Χρυστάλλας και γίνει το έλα να δεις. Βέβαια και ο Χάρης, που συνεχίζει την πολιτική λιτότητας, δεν έχει και πολλά να πει στον κόσμο, τι να πει, εκτός κι αν βγει στην πιάτσα, αλιεύοντας ψήφους για βουλευτής! Για βουλευτή θα τον ψήφιζα, χωρίς δεύτερη σκέψη! Για Υπουργό έχω τις αμφιβολίες μου, όχι γιατί δεν τα πάω αλλά γιατί δεν τους πάω τους φίλους του!
Του την έστησαν!
«Κατάντησες ιδιότροπη!», μου λένε γνωστοί και φίλοι. Με ρωτήσατε και μένα την έρμη τι ζόρι τραβώ τόσα χρόνια με τον Δημήτρη και πόσο μου τη δίνουν οι … μεγάλες γκάφες και οι τρικλοποδιές που βάζουν του Νίκου; Του την έστησαν, του την στήνουν!
Σκέφτομαι να του στείλω καμιά 300αρια τασάκια για να βγάλει τον μήνα, να σπάζει κάθε μέρα και καμιά δεκαριά. Ίσως και τότε να επανέλθει στην υπόληψή μου και να πω: «Επιτέλους! Τώρα είσαι Πρόεδρος!». Φυσικά και σκέφτομαι, πως μπορεί και να το πάρουν στραβά οι γύρω του, και να τον βάλουν να μου σπάσει τα μούτρα, καταγγέλλοντάς με για εξύβριση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και δεν μπορώ της φυλακής τα σίδερα, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί θα αναγκάζομαι να βλέπω όλους αυτούς που τα πήραν και μας κατάστρεψαν και θα το ρίχνω στον εμετό από το χάραμα μέχρι τη δύση του ήλιου!
Χαλαρά!
Λοιπόν, επειδή οι υπόλοιποι δεν νοιάζονται, και δεν τους καίγεται καρφάκι πού πάμε, είπα και εγώ η αφελής και μαχόμενη υπέρ βωμών και εστιών, να το παίζω χαλαρά! «Χαλαρά!», λέει κι η νεολαία, που συχνάζει στα καφέ – ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί για να κινείται λίγο η αγορά – και φτύνει τον κάθε καλοπερασάκια που έκατσε πάνω στην καρέκλα και δεν σηκώνεται…
Έτσι, το πήρα απόφαση! Δεν θα κάτσω να σκάσω. Χαλαρά οι άλλοι, χαλαρά και εγώ! Βέβαια, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα, όταν είσαι φορτωμένη με όλα τα …βάρη της οικουμένης, και τρέχεις από το πρωί ως τα μεσάνυκτα. Προσπαθώ, λοιπόν, να το παίζω χαλαρή, όχι για τίποτε άλλο αλλά για να μην τα παίξω και εγώ όπως άλλοι. Αποφασίζω να αφήσω πίσω μου όλα αυτά τα τοξικά και μίζερα που φέρνει η ζωή, και που όσο τα σκέφτεσαι και τα σκαλίζεις, σε παίρνουν από κάτω, και λέω δόξα τω θεώ που είμαστε ακόμη ζωντανοί.
Ζαχαρένια ζωή
Πολλές φορές με πιάνει και μένα η …κατάθλιψη κι αντί να πάω να γυμναστώ, όπως κάμνει η φίλη μου η Μαρία, τρέχω σε κανένα ζαχαροπλαστείο για να γευτώ τις ζαχαρένιες γεύσεις που τσακίζουν τη ζυγαριά μου και αναγκάζομαι να δίνω τα ρούχα μου, όπως το πάρτε τα όλα. Το επόμενο είναι να τρέχω να ανανεώσω την γκαρνταρόμπα μου και να φορτώνω την πιστωτική μου κάρτα που την παρακολουθώ και βγαίνει η πίεση μου!
Ύστερα πάλι λέω χαλαρά, η ζωή θέλει χαλαρά και συνεχίζω…
Για να είμαι ειλικρινής προτιμώ τα κιλά μου, παρά τις ανορεξικές που κρατούν το μέτρο και μετρούν κάθε πόντο που βάζουν, ή τη μιζέρια στο πρόσωπο φίλων και γνωστών, που συνεχίζουν να κλείνονται σε νεκρές σχέσεις, να ζουν με … νεκρούς ανθρώπους, να μεγαλώνουν προβληματικά παιδιά, που δεν φταίνε σε τίποτα για τις επιλογές των γονιών τους.
Διαβάζω το άρθρο της Μαίρης για την κοσμάρα των Κυπρίων και το απολαμβάνω, τα όμορφα λόγια της της Μαίρης Πιερίδου για το βιβλίο μου και της στέλλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Μικρά και καθημερινά, πολύ μικρά από ανοικτές καρδιές.
Αν νομίζει κάποιος πως το παίζω άτρωτη και χαλκέντερη κάμνει λάθος! Όλοι έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας, τις δοκιμασίες, τις αποτυχίες και τις απώλειές μας. Πόρτες που μας έκλεισαν οι φίλοι, επαγγελματικές σχέσεις που διακόπηκαν χωρίς εξηγήσεις για να ανοίξουν γι’ άλλους. Ηλεκτρονικά μηνύματα που μας στεναχώρησαν, φίλους που μας έφτυσαν! Αυτά έχει η ζωή.
Άνοιξε τα μάτια
Όμως, ό,τι και να πούμε η ζωή είναι ωραία, είναι γεμάτη χρώματα, ανθρώπους που σκέφτονται και νιώθουν σαν και εμάς. Είναι υπέροχη φτάνει να ανοίγουμε τα μάτια, να βλέπουμε τα όμορφα σε κάθε τι ωραίο.
Ίσως και να το γύρισα στη φιλοσοφία, για να αντέχω την κατάντια μας, ελπίζοντας πως η ζωή είναι τροχός και γυρίζει, και ότι τίποτα δεν μένει το ίδιο.
Ανατρέχω και πάλι στον αγαπημένο μου Γκαρσία Μαρκές και στέκομαι σε μια φράση που με καθηλώνει: «Οι ράτσες που είναι καταδικασμένες να ζήσουν 100 χρόνια μοναξιάς δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία σ’ αυτή τη γη».
Σκέψου, λοιπόν, και φιλοσόφησε το! Συνεχίζεις να επιλέγεις να είσαι καταδικασμένος ή καταδικασμένη να ζεις μέσα στη μοναξιά, ακόμη κι αν έχεις δίπλα σου ανθρώπους; Επιθυμείς να ζεις όλη σου τη ζωή, στη μιζέρια της οικονομικής κρίσης, ακόμη κι αν έχεις όλες τις ανέσεις στο σπιτικό σου, τη δουλειά σου, τη μονιμότητα και την ασφάλειά της; Θέλεις να ζεις καταδικασμένη να μεγαλώνεις παιδιά και εγγόνια σε μια κοινωνία που παραπαίει, σε μια οικονομία που πληρώνει το τίμημα της ευμάρειας και της αλόγιστης σπατάλης; Αποφάσισες να ζεις μες την καταχνιά της κατάθλιψης, να πίνεις τα αγχολυτικά για να λειτουργείς, να υπάρχεις μόνο και μόνο για να υπάρχεις;
Πάρε τη ζωή στα χέρια σου, στα δικά σου χέρια. Χαλαρά! Χαλάρωσε ακόμη κι αν βλέπεις γύρω σου πως δεν υπάρχει προοπτική, πως δεν υπάρχουν δουλειές, πως οι άνθρωποι νοιάζονται για πάρτη τους. Κάμε εσύ τη διαφορά που θέλεις να γίνει στον τόπο σου, το σπίτι, στην κοινωνία που ζεις, στην οικογένεια, στην οικονομία.
Μάθε να μετράς στιγμές και να βλέπεις την ομορφιά στα πολύ μικρά. Άφησε στο περιθώριο τούς μικρούς ανθρώπους, πίστεψε σε εκείνους που θέλουν να γίνουν μεγάλοι ή που είναι μεγάλοι, ακόμη κι αν δεν είναι φορτωμένοι με χρήμα, δόξα, θέσεις, δήθεν κοινωνική καταξίωση.
Πάρε τη ζωή στα χέρια σου! Τίποτα δεν σου δίνεται, έπρεπε να το ξέρεις. Ζήσε, ρούφηξε τη ζωή, μέσα από τα μικρά, και άσε στο περιθώριο όλα εκείνα τα ανώφελα και περιττά. Απόβαλε το άγχος για το αύριο, ποιος ξέρει τι σε περιμένει στην άκρη της γωνίας. Ζήσε τα παιδιά σου που μεγαλώνουν, ζήτα, πάρε, δώσε! Χαλάρωσε. Η ζωή είναι ένας σταθμός του μετρό, επέλεξε να κατεβείς στη στάση ή να συνεχίσεις το ταξίδι. Είναι στο χέρι σου!