Πάτα ένα pause, πάρε ανάσες και συνέχισε…
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Δεσμεύομαι να είμαι καλά, ακόμη κι αν όλα γύρω μου μυρίζουν καταχνιά
Ψάξε το, πάλεψε το, νιώσε την ομορφιά της ζωής, έστω κι αν είναι μικρή και κουτσουρεμένη
Σίγουρα, δεν είμαι αποθήκη για
να φυλάς ό,τι και όταν θέλεις τις πραμάτειές σου,
ούτε Βάση Δεδομένων για
να αποθηκεύεις ό,τι σου έλθει
Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να επαναλαμβάνεται. Λέω τα ίδια και τα ίδια, μπας και κολλήσει κάτι, όχι βέβαια στο κεφάλι των άλλων καθώς δεν μπορούμε να αλλάξουμε κανένα … αγύριστο κεφάλι, αλλά για να συνηθίσω κι εγώ η ίδια να έχω μια σταθερή στάση για την αντίληψή μου για τη ζωή.
Η συνήθεια είναι μεγάλη υπόθεση και η δύναμη της μπορεί να σε καθηλώσει, να σε ρίξει στα πατώματα ή να σε πετάξει στα ουράνια!
Όταν, λοιπόν, θέλω να χαλαρώσω, να εκφραστώ και να εκφράσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, κλείνομαι στο γραφείο μου, κατεβάζω τα τηλέφωνα, κι’ αρχίζω να πληκτρολογώ μετά μανίας ό,τι μου κατέβει απ’ το κεφάλι.
Ένα διάλειμμα
Πόσα και πόσα γράφει ο δύστυχος ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, πόσα χτυπήματα έχει φάει το πληκτρολόγιο και πόσους δυνατούς ήχους ακούει ο Σνούπυ που τη βρίσκει να κάθεται στο κρύο πάτωμα για να δροσιστεί. Τώρα τελευταία, και ομολογώ δεν είμαι στις μαύρες μου παρά τη μαύρη καταχνιά που υπάρχει γύρω μας, αποφασίζω να κάμω μια μικρή παύση, ένα διάλλειμα, μια διακοπή για να πάρω βαθιές ανάσες από φίλους, γνωστούς, συγγενείς, γείτονες κλπ που έχουν τα δικά τους, και θέλουν να τα ξεφορτώνουν στη δική μου πλάτη και τη δική μου ψυχή, που δεν μπορεί να κρατήσει, να αποθηκεύσει, να δεχτεί άλλα. Σίγουρα, δεν είμαι αποθήκη για να φυλάς ό,τι και όταν θέλεις τις πραμάτειές σου, ούτε Βάση Δεδομένων για να αποθηκεύεις ό,τι σου έλθει στο μυαλό και ό,τι σου είναι άχρηστο.
Δικαιούμαι να λέω «όχι ευχαριστώ», «δεν μπορώ αυτή την περίοδο», «θα επικοινωνήσω σύντομα», «είμαι στη φάση μου» ή καλύτερα να κόβω τα δεσμά και τον ομφάλιο λώρο με ανθρώπους που δεν έχουν τον Θεό τους! Που σου κολλούν σαν βδέλλες και δεν λένε να ξεκολλήσουν για να νιώθουν αυτοί καλά, και εσύ χειρότερα.
Δικαιούμαι και δικαιούσαι
Και επειδή η κρίση ξέβρασε προς τα έξω συναισθήματα και απωθημένα, άνοιξε κλειστές ψυχές που κουράστηκαν να ακούνε, να ζουν και να υπομένουν αλλά δεν λένε να κάνουν το μεγάλο βήμα, εγώ δεν είμαι υποχρεωμένη να κρατώ τα μαντηλάκια και να το παίζω αδελφή ψυχή. Ο σώζων εαυτό σωθήτω.
Δεν μπορώ να παραδώσω εγώ ψυχή και για τους άλλους!
Δικαιούμαι να ξαποστάσω για να μπορέσω προς τη δόξα της … σωτηρίας των ανθρώπων να τραβήξω. «Και ποιος θα σε σώσει εσένα μωρή;», θα έλεγε κι ο Άγιος.
Έτσι, λοιπόν, το πήρα απόφαση! Δικαιούμαι να είμαι κουρασμένη, να έχω τις μαύρες μου, να μην θέλω να ακολουθώ τα προγράμματα των άλλων, να επιζητώ την παρέα μόνο, και αυστηρά ομιλούντες χωρίς καμιά παρέκκλιση, των θετικών ανθρώπων, είδος σπάνιο τη σήμερον ημέρα.
Να μιλώ για όλα του κόσμου τα τρελά, να μου βγαίνει η αφέλεια και η παιδικότητά μου, να μου κολλούν και μένα την ετικέτα της τρελής και να μου λένε «Μα τρελάθηκες και εσύ;».
Κοίταξε, βρες κι απόλαυσε
Με έχει κουράσει όλη αυτή η μιζέρια, οι μίζεροι άνθρωποι, που δεν ακούς μια καλή κουβέντα από το στόμα τους, που εκφράζουν μόνο τα μίζερα συναισθήματα και συμπεριφέρονται σαν να και ήλθε το τέλος του κόσμου και τους χτύπησε κατακούτελα.
Έτσι, λοιπόν, και εσύ μετά από μένα, εάν θέλεις να ζήσεις καλά και ήσυχα, χωρίς παρεξηγήσεις και βάρη, ακόμη κι αν δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ όλους αυτούς που σου φορτώνονται, κοίταξε γύρω σου, ψάξε στα μικρά και ασήμαντα, τα ανθρώπινα, τα γήινα, τις μικρές χαραμάδες της ευτυχίας. Κανένας δεν σου τα προσφέρει και τίποτα δεν σου δίνεται στο πιάτο έτοιμο για να το γευτείς.
Ψάξε το, πάλεψε το, νιώσε την ομορφιά της ζωής, έστω κι αν είναι μικρή και κουτσουρεμένη. Σίγουρα μέχρι τώρα δεν είχες τον χρόνο για να παρατηρήσεις, να ανακατέψεις, να ανακαλύψεις τις μικρές χαρές, το γέλιο, όλα αυτά που είναι πολύ κοντά σου αλλά δεν έχεις χρόνο, τα μάτια ανοικτά και τα αυτιά τεντωμένα για δεις και να ακούσεις. Είσαι απορροφημένος, όπως και εγώ και η φίλη μου και ο γνωστός μας.
Τρέχουμε να προλάβουμε, μπας και μας φύγει το τρένο. Τι κι αν περάσει το άλλο μετά από μια ώρα, δύο ή ακόμη και τρεις;
Λες πως θέλεις να φτάσεις τους στόχους σου, να καλύψεις τον δρόμο που δεν πρόλαβες να κάμεις χθες, γιατί σου φόρτωσαν άλλα και άλλα και άλλα…
Πάρε μια αναπνοή, δυο και τρεις. Δικαιούσαι. Δικαιούμαι.
Αποδέξου πως δεν τα αντέχεις όλα, ακόμη κι αν νομίζεις πως είσαι χαλκέντερος. Δεν είσαι ρομπότ, ούτε εγώ βέβαια!
Ξεκίνα με τα μικρά σου θέλω
Νιώσε τι θέλεις από τη ζωή σου; Ένα πανάκριβο αυτοκίνητο, μια πολυτελή έπαυλη, ένα σύντροφο, ένα παιδί, ή μια λαμπρή καριέρα. Ο καθένας έχει τα όνειρά του, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τις προτεραιότητες, τα θέλω του. Ακόμη κι αν τα βάζει στο περιθώριο, γιατί δεν μπορεί, είμαι σίγουρη πως μέσα του αναλώνει τη ζωή του για να τα κάμει πράξη. Ίσως και να μείνει εκεί, χωρίς να το τολμήσει, να το δοκιμάσει, να σπάσει τα μούτρα του και πάλι να σηκωθεί.
Εσύ, εγώ πού στεκόμαστε; Ξέρω πως δεν έχουμε όλοι τα ίδια γούστα, τα ίδια όνειρα και τις ίδιες προσωπικές ανάγκες. Εγώ, για παράδειγμα, σε αυτήν τη φάση της ζωής μου θα ήθελα να βάλω μια τελεία σε ό,τι κάνω εδώ σε αυτό τον τόπο, να πάρω τα πράγματά μου και να φύγω μακριά. Να γράφω βιβλία, να χαίρομαι τη θάλασσα και να παρακολουθώ την ηρεμία της φύσης. Ίσως και να μην μπορέσω να το κάνω πάνω από δυο βδομάδες. Ίσως και να αντιληφθώ πως δεν μπορώ να ζήσω μακριά από τη δράση των γεγονότων και της ζωής. Όμως, αυτή ακριβώς τη στιγμή αυτό θέλω.
Εσύ, ίσως και να να θέλεις να ελαφρύνεις τις δόσεις του δανείου σου, εσύ να βρεις ένα καλό παιδί με λεφτά και εσύ να γίνεις Υπουργός ή και Πρόεδρος! Όλοι έχουμε δίκαιο, ο καθένας έχει τους λόγους του και τις επιθυμίες του. Δεν μπορώ να παρέμβω για να σε σταματήσω, όσο μελάνι κι αν σπαταλήσω γράφοντας στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Πιθανόν να σκέφτεσαι και εσύ πως έγινα ονειροπόλα και πετάω στα σύννεφα! Καθόλου!
Ίσως και να αποφάσισα πως δεν άξιζε τον κόπο όλη αυτή η προσπάθεια, η δική μου και η δική σου και του καθενός. Ίσως και να αποφάσισα πως όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, στη διπλανή πόρτα, τη χώρα μας είναι μια πρόκληση για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή! Όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης «ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς».