Ναι το ξέρω, σιωπάς και δουλεύεις…
Ναι το ξέρω, το βλέπω, το ακούω που το λες. Πνίγεσαι σε εκείνο το άβολο γραφείο, ένα δωματιάκι που κανονικά χωρά εσένα και το γραφείο σου αλλά στοίβασαν άλλους τρεις.
Ναι το ξέρω, πως δεν αντέχεις πια να δουλεύεις και να πνίγεσαι αλλά είναι και εκείνες οι 3000 ευρώ που παίρνεις που ούτε στον ύπνο σου θα της έβλεπες τέτοιες εποχές. Ακούς τόσα που γίνονται εκεί έξω…
Ναι το ξέρω, είναι δύσκολο να ξεφύγεις, σιωπάς και παράγεις, βλέπεις και τα καταπίνεις γιατί δεν θα το άντεχες να μην αγόραζες τουλάχιστον μια τσάντα Louis Vuitton τον χρόνο, παρόλο που έκοψες τις ακριβές σου αγορές.
Ναι το ξέρω, καταπίνεις και θυμώνεις, έχεις νεύρα στο σπίτι, ξεθυμαίνεις στην οικιακή βοηθό που φέρνεις πια δυο φορές τη βδομάδα. Ναι, κάμνεις οικονομίες.
Σε κατανοώ και σε νοιάζομαι. Όμως κάποτε πρέπει να δεις πού στέκεις σαν άνθρωπος και να πάρεις την ιστορική απόφαση.
Χρύσω