Απολύεσαι, αναγνωρίζοντας τις ατυχείς προσωπικές σου συνθήκες!
Αγαπημένη μου φίλη Μαρία,
Σε αποκαλώ φίλη, νιώθω κάθε σου λέξη, κάθε αράδα των σκέψεων σου, όλα όσα αυτά που έγραψες από καρδιάς στον προσωπικό σου λογαριασμό στο facebook. Όλα αυτά που ένοιωσε ο κάθε καρκινοπαθής, ο καθένας από εμάς που πέρασε καρκίνο, γιατί δεν υπάρχει μικρός και μεγάλος καρκίνος. Υπάρχουν άνθρωποι που ένα πρωί ξύπνησαν και ένιωσαν να χάνεται ο κόσμος γύρω τους και δίπλα τους, όταν ο γιατρός του ανακοίνωνε μονολεκτικά: «Έχεις καρκίνο».
Αγαπημένη μου φίλη,
Άφησα τα εικοσιτετράωρα να περάσουν, να καταλαγιάσει εκείνη η … μεγάλη αγάπη των βουλευτών και οι διαμαρτυρίες των Συνδέσμων, για να σου μεταφέρω τη δική μου συμπάθεια και αγάπη και να σου πω ένα μεγάλο Μπράβο Μαρία μου.
Τόλμησες και ξεσκέπασες, έβγαλες μεγάλες αλήθειες για τους ανθρώπους αυτής της χώρας που θέλει να ονομάζεται σύγχρονη και πολιτισμένη.
Όσοι πέρασαν ή περνούν καρκίνο σε νοιώθουν και σε στηρίζουν, γιατί ξέρουν τι σημαίνει να παλεύεις με τον χάρο, να βασανίζεσαι, να έχεις τύψεις, να προσπαθείς να διαχειριστείς τη ζωή σου. Και όταν καταφέρνεις επιτέλους να βρεις τα πόδια σου, προσγειώνεσαι σε μια μεγάλη πραγματικότητα. Αυτή κι αν είναι οδυνηρή. Λέγεται εργοδότες, συνεργάτες, φίλοι, σύζυγοι. Παίρνεις μια άψυχη επιστολή πως «σε ένδειξη καλής θέλησης και αναγνωρίζοντας τις ατυχείς προσωπικές σου συνθήκες…» ναι σε απολύουμε! Σε χωρίζουμε!
Αγαπημένη μου φίλη,
Μπράβο, σε συγχαίρω. Ελπίζω και εύχομαι το παράδειγμά σου να το ακολουθήσουν και να το ακολουθούν και άλλοι. Μόνο καταγγέλλοντας και αποκαλύπτοντας αλήθειες, ίσως, λέω ίσως, ξυπνήσει αυτή η κοινωνία από τον λήθαργο.
Σε ευχαριστώ που μας έκανες να νοιώσουμε άνθρωποι.
Χρύσω
Έγραψε η Μαρία Ηλιοφώτου στο Facebook της: «Ένα χρόνο πριν άρχισε ο Γολγοθάς μου, ένα χρόνο πριν άρχισα την μάχη μου ενάντια στον καρκίνο στον μαστό. Βήμα-βήμα, αργά, σταθερά , μαζεύοντας όλη τη δύναμη που είχα για να αντιμετωπίσω αυτό το τέρας που είχα πάνω μου.. Δίπλα μου ο άντρας μου, τα παιδιά μου, όλη οικογένειά μου , οι φίλοι μου.. Και ακόμα κάποιοι συνάδελφοι και ο εργοδότης μου με στήριζαν στο δικό τους κομμάτι.. 8 κύκλους χημειοθεραπείας, τρία συνεχόμενα χειρουργεία, και τέλος ακτινοθεραπείες..
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας μου όλοι μου έλεγαν να επισκεφθώ ψυχολόγο για να μπορέσω να αντιμετωπίσω την όλη κατάστασή μου για να μην με ρίξει ψυχολογικά.. Είχα όμως δίπλα μου ανθρώπους που με στήριζαν και μου έδιναν δύναμη και δεν χρειάστηκε. Ένα χρόνο μετά… Έφθασε η στιγμή να επιτρέψω στην εργασία μου.. .Επιτέλους κατάφερα να μπω στους παλιούς ρυθμούς.
1η Φεβρουαρίου επέτρεψα στη δουλειά μου και το πρωί μπαίνοντας στον εργασιακό μου χώρο έβαλα τον σταυρό μου και είπα «σε ευχαριστώ Θεέ μου που με αξίωσες να αρχίσω από εκεί που έμεινα και είμαι καλά».
Οι συνάδελφοι μου με αγκάλιασαν και με υποδέχθηκαν με χαρά που ήμουν πάλι ανάμεσά τους γερή.. Μέχρι το βράδυ μου ανακοινώνεται από τον εργοδότη μου ότι δεν με θέλει να εργάζομαι στην εταιρεία του γιατί με τα νέα μου δεδομένα δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω…»