Τα παιδιά θέλουν το κατοικίδιο τους
Της Αντιγόνης Βασιλειάδου, Κλινικής Ψυχολόγου *
Η επιθυμία του παιδιού για κατοικίδιο μπορεί κάποτε να εκληφθεί από τους γονείς ως «καμώματα», ή ως μια συμπεριφορά με πρόσκαιρο ενδιαφέρον, εάν δεν λάβουν υπόψη την σημασία που μπορεί να έχει ένα κατοικίδιο στις ψυχολογικές ανάγκες του παιδιού τους. Η απόφαση για υιοθέτηση ενός κατοικίδιου δε θα πρέπει να ληφθεί ως μια παροδική και πρόσκαιρη ικανοποίηση της επιθυμίας των παιδιών, όπως η αγορά ενός παιχνιδιού αφού το κατοικίδιο πρόκειται να γίνει καθημερινός σύντροφος και μέλος της οικογένειας.
Θα πρέπει λοιπόν να είναι μια απόφαση, που θα παρθεί στην οικογένεια μετά από σοβαρή σκέψη και συζήτηση και αφού συνεκτιμηθούν διάφοροι παράγοντες, εφόσον δύναται να ξυπνήσει ανισορροπίες στην οικογένεια. Για παράδειγμα, εάν πρόκειται για συλλογική απόφαση και αποδοχή όλων των μελών, αν η φροντίδα του κατοικίδιου θα είναι συλλογική ευθύνη όλων ή αν ο καθένας θα το φορτώνει στον άλλο. Πόσο θα αντέχουν ως οικογένεια τις δύσκολες στιγμές του κατοικίδιου, π.χ. την ασθένειά του ή τις ακαθαρσίες που θα προκαλεί.
Για παράδειγμα μια αγχώδης/καταναγκαστική με την καθαριότητα μητέρα, που θα παθαίνει κρίσεις θυμού κάθε φορά που το νεαρό σκυλάκι θα έχει «ατυχήματα» στον έλεγχο σφιγκτήρων, μπορεί να προκαλέσει ένταση μεταξύ των γονιών και πιθανόν στεναχώρια και αίσθημα απόρριψης στο ίδιο το παιδί.
Περισσότερα ΕΔΩ