«Πού πας ανθρωπάκο; Nαι ανθρωπάκο μου! Πού πας και πού πάμε;»
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Και εκεί που χαλαρώνω στον καναπέ και θέλω τον χρόνο μου για να συνεχίσω, πέφτει το μάτι μου στο ημερολόγιο του μήνα. Άλλο ένα καλοκαίρι μας αποχαιρετά σύντομα. Ούτε που το κατάλαβα. Εκτός βέβαια από την ανυπόφορη ζέστη, την ανυπόφορη κόπωση που με χτυπά στο κούτελο, τις θερμοκρασίες Μέσης Ανατολής. Κι όμως, δεν έχω παράπονο. Η θάλασσα και η αλμύρα της, εκείνο το δροσερό αεράκι της υπαίθρου, ακόμη και τα ζεστά βράδια στη Λευκωσία είχαν όλα την αξία τους.
Αξία; Ποια αξία σκέφτομαι, και πόσο αξίζει η ζωή; Τίποτε και τα πάντα. Η ζωή έχει αξία γιατί είναι ωραία, είναι όμορφη, είναι χαρούμενη. Αυτό θα σου το πουν οι ηλικιωμένοι που αισθάνονται πως χάνουν δυνάμεις, πως λιγοστεύει η όραση, η ακοή, οι σωματικές δυνάμεις. Αυτό θα σου το πει κάποιος που χάνεται… Που ξέρει πως θα φύγει…
Όμως, η ζωή ταυτόχρονα δεν έχει καμιά αξία. Βγαίνεις από την πόρτα του σπιτιού σου και ίσως και να μην ξαναγυρίσεις ποτέ. Σκληρή αλλά υπαρκτή πραγματικότητα.
Η ζωή αξίζει…
Λοιπόν, η ζωή του ανθρώπου έχει αξία. Έχει αξία για εκείνον και τους αγαπημένους του. Έχει αξία για τη μητέρα, το παιδί της, τον σύζυγο, τους φίλους. Έχει αξία για κάποιους αλλά όχι για όλους…
Ναι, όπως διάβαζα ένα ρητό, αγνώστου πατρός: «Η αξία ενός ανθρώπου φαίνεται από τον τρόπο που φεύγει απ’ τη ζωή σου..».
Oι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν μες τις ζωές μας, σε διάφορες χρονικές στιγμές, κάτω από διάφορα γεγονότα και συγκυρίες. Άλλοι μας αφήνουν τη σφραγίδα τους αλλά δεν θυμόμαστε ούτε το όνομά τους, άλλοι μόνο που ακούμε το όνομά τους το ρίχνουμε στο κλάμα κι άλλους τους θυμόμαστε για την καλοσύνη, την ευγένεια και τον χαρακτήρα τους. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι περνούν σαν αστραπή από τη ζωή σου; Τους θυμάσαι, σε θυμούνται; Πόσες σχέσεις διακόπτονται, σχέσεις πάθους, αγάπης, φιλίας, συναδελφικότητας, σχέσεις επαγγελματικές, σχέσεις αίματος, χωρίς να σε αγγίξουν; Άλλοτε πόσες σχέσεις διαλύονται και σου αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια, θυμό, οργή, πόνο. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι οι άνθρωποι, ένας τροχός και γυρίζει και ύστερα πάλι από την αρχή.
Είμαστε θνητοί
Είμαστε όλοι άνθρωποι, και η λέξη άνθρωπος μας υπενθυμίζει πως δεν είμαστε θεοί. Είμαστε θνητοί, έχουμε όλα τα καλά του κόσμου γύρω μας, αλλά ταυτόχρονα και όλα τα κακά μέσα μας. Είμαστε άνθρωποι, ερχόμαστε και φεύγουμε, τόσο γρήγορα, τόσο ξαφνικά. Πολλοί, οι περισσότεροι θεωρούν πως έχουν μπροστά τους πολλές ζωές. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά…. Όταν πάρω τη σύνταξή μου…. Όταν αποκτήσω χρήμα…
Τα χρόνια στοιβάζονται στην πλάτη μας, φεύγουν, χάνονται και οι περισσότεροι θεατές της ζωής των άλλων.
Φεύγει το φθινόπωρο και έρχεται το καλοκαίρι. Όπως τις ζωές μας. Μεγαλώνουμε, γερνούμε, πεθαίνουμε. Τελικά τίποτε δεν είναι η ζωή! Μάλλον, όχι, είναι πολλά, μικρά – μικρά και όμορφα που δεν συνηθίζουμε να εκτιμούμε. Γιατί τρέχουμε, δουλεύουμε, έχουμε υποχρεώσεις, δεν έχουμε χρόνο για τον άνθρωπο, ούτε για μας τους ίδιους.
Η αξία του κάθε ανθρώπου φαίνεται από τον τρόπο που έρχεται και φεύγει απ’ τη ζωή σου. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σαν να μην μοιραστήκατε εμπειρίες, σκέψεις, σαν να μην είχατε ποτέ συνυπάρξει, σαν να μην είχατε αναμνήσεις.
Η κοινωνία των τρελών
Η κοινωνία μας, ναι αυτή η κοινωνία των τρελών ανθρώπων, που ζουν για να ζουν, ή ζουν για να πλουτίζουν, ή ακόμη καλύτερα που ζουν για να ξεγελούν τους άλλους, μας θέλει να προσπερνάμε τους ανθρώπους, τον ίδιο μας τον εαυτό σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Κι όμως. Υπάρχεις και υπάρχω και υπάρχουμε, αφήνοντας ένα σημάδι στη ζωή. Γράφοντας τη δική μας ιστορία. Μπορεί να είναι ασήμαντη για τους πολλούς, αλλά σημαντική για κάποιους, και ακόμη πιο σημαντική για εμάς.
Ακούς ποτέ τη φωνή σου, εκείνη τη φωνούλα που βρίσκεται κρυμμένη μέσα σου να σε ερωτά «Πού πας ανθρωπάκο;». Ναι, ανθρωπάκο μου! Πού πας και πού πάμε; Ερχόμαστε και φεύγουμε, χωρίς να μας πάρει κανένας χαμπάρι!
Κι όμως η ζωή είναι δημιουργία, είναι καινοτομία, είναι λατρεία για εκείνα τα όμορφα που σου συμβαίνουν.
Το Capital Today
Άλλο ένα Capital Today κυκλοφορεί. Σήμερα μαζί με την «Κυριακάτικη Σημερινή» και από βδομάδας στα περίπτερα. Άλλη μια προσεγμένη και επαγγελματική δουλειά. Η ομάδα δουλεύει ακατάπαυστα, ασταμάτητα, εμπνέεται θέματα, δίνει τον εαυτό της. Δεν είναι εύκολο να δέσει η ομάδα, για να μπορέσει να δημιουργήσει. Όπως δεν είναι εύκολο να δέσει και το γλυκό καρυδάκι, το κάθε γλυκό του κουταλιού. Κι όμως όσο περνά ο καιρός η ομάδα δένει, γίνεται ένα, έχει στόχους, όρεξη, μεράκι για δημιουργία, δίνει τον καλύτερο της εαυτό.
Ο Σωκράτης εκπλήσσει καθημερινά με την ευρηματικότητά του, η Έμιλυ εξακολουθεί να είναι η ήσυχη δύναμη, η Εβίτα ένα αεικίνητο που δουλεύει σε όλα και σε πολλά ταυτόχρονα, και οφείλω να πω πως κάποτε την αδικώ. Η Μαριλένα ψάχνει διαφήμιση, ιδέες, θέματα, ξηλώνει και ράβει σαν τη μοδίστρα, για το καλύτερο προϊόν. Η Σόφη είναι μια σταθερή αξία, που δεν χάνεται στον χρόνο, η Ιωάννα δουλεύει και αντέχει! Η Γιώτα βλέπει πελάτες, πουλά, πείθει, αγχώνεται αλλά τα καταφέρνει. Όλοι οι συνεργάτες, γνωστοί και άγνωστοι, είναι στην ώρα τους, ευσυνείδητοι και επαγγελματίες.
To Capital Today είναι το νέο επιχειρηματικό και οικονομικό περιοδικό με τη σφραγίδα της μεγάλης οικογένειας του Δία και όλοι επιβάλλεται να το αγκαλιάσουν. Είναι η άλλη άποψη στην οικονομική και επιχειρηματική δημοσιογραφία, έγκυρη και αξιόπιστη δημοσιογραφία.
Το ίδιο μεράκι
Κάθε έκδοση ενός εντύπου, ενός βιβλίου, μιας εταιρικής έκδοσης είναι ένας αγώνας για το καλύτερο. Και όταν το παραδώσεις στο τυπογραφείο κάθεσαι στον καναπέ, παίρνεις βαθιές ανάσες, χαλαρώνεις, πίνεις τον καφέ σου, και εσείς οι καπνιστές το τσιγάρο, και λες: «Παναγιά μου, τέλειωσε κι αυτό!». Και μετά ξεκινάς με το ίδιο μεράκι, τον ίδιο ζήλο για το επόμενο. Και η ζωή συνεχίζεται. Με τα ωραία και τα λιγότερα όμορφα, με τα καλά και τα κακά, με τις δύσκολες μέρες και τις εύκολες, με τις ανάσες ζωής και μετά την πίεση…
Το καλοκαίρι φεύγει σύντομα. Να πάει στο καλό… Άλλη μια εποχή έρχεται, όπως τη ζωή μας. Οι ζωές των ανθρώπων είναι σαν τις εποχές, σαν τις ηλικίες. Έχουν κέφια, έχουν μούτρα, οργίζονται, χαίρονται, γελάνε. Οι εποχές είναι μικρές ζωές. Και τις ζούμε ή δεν τις ζούμε, τις προσπερνάμε και μας προσπερνούν. «Οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, όταν είναι ευτυχισμένοι» γράφει ο Ρώσος συγγραφέας Άντον Τσέχωφ.