O tempora, o mores βρε παιδιά!
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη, κι άλλες νοοτροπίες
Ίσως να είναι καλύτερα να ζεις στην κοσμάρα σου και να συζητάς περί ανέμων και υδάτων
Το μυαλό δεν σταματά
να πλάθει εικόνες
και να υπερτονίζει
τα δύσκολα.
Όμως, μετά την τρικυμιά
έρχεται η ηρεμία!
Άλλη μια βδομάδα πέρασε. Εντάσεις, αλλαγές, διαπλοκές, μεταρρυθμίσεις. Άλλη μια βδομάδα πέρασε και μάς βρίσκει και πάλι στους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, να εργαζόμαστε, να το παλεύουμε, να θυμώνουμε και να ελπίζουμε.
Ο Αλέξης παλεύει με τα θηρία – ποιος το έλεγε να τον τρέμουν οι αγορές – ο Γιάννης ο ξεροκέφαλος και τσαμπουκάς – που επιμένω να τον γράφω με δυο «ν» – προσπαθεί να ταράξει τις αγορές και ό,τι κερδίσει. Μέχρι να τον ταράξουν οι Γερμανοί και να διπλώσουν την Ελλάδα! Ο Πετρίδης ξεκίνησε τη μεταρρύθμιση από την Προεδρία και ποιος τον πιάνει!
Ο Παναγιώτης Αντωνίου που εκπαραθυρώθηκε από την παρέα φεύγει με αξιοπρέπεια και ψηλά το κεφάλι. Αχ Πρόεδρε μου, τι σου κάνουν τα κοπέλια σου; Φαίνεται πως το «κούρεμα» ήταν τόσο κοντό που σου πήρε τα μυαλά!
Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα η τράπουλα αλλάζει χέρια. Άλλοι φεύγουν κι άλλοι έρχονται. Μια από τα ίδια με άλλα πρόσωπα.
Το σύστημα αλλάζει χέρια, ξηλώνεται και ξαναχτίζεται και οι μάσκες πέφτουν και όσοι αντέξουν. Τα προσωπεία αποκαλύπτονται, όπως και ποιοι κρύβονται πίσω από τι, ποιοι δουλεύουν για ποιους, ποιος τρώει ποιόν και ποιος αναβαθμίζει ποιους.
Άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη
Λέμε πως σιωπούμε για να περάσουμε, πως φοβόμαστε να μιλήσουμε, καθώς στέλλουν τα μηνύματα πως χτυπούν αλύπητα εκείνους που δεν πάνε με τα νερά τους και εκείνους που δεν είναι της κλίκας τους.
Άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη, άλλες νοοτροπίες. Κερδίζει η παρέα των «γιάπηδων» που δεν έχουν τον θεό τους, που θέλουν να ξαναγράψουν τον νέο χάρτη της Κύπρου.
Σκέφτομαι γι’ άλλη μια φορά πως τίποτα πλέον δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν οι νοοτροπίες, αλλάζουν οι γενιές, οι αρχές και ο τρόπος σκέψης.
Σκέφτομαι πως ακόμη κι εμείς, που καθαρίζουμε συνεχώς το μυαλό μας γράφοντας, για να αισθανόμαστε συνεχώς νέοι και ανανεωμένοι, ακόμη κι εμείς που πιστεύουμε πως βλέπουμε μπροστά, είμαστε παρελθόν για τη νέα γενιά των in που κερδίζουν πόντους, περνώντας ως οδοστρωτήρες πάνω από θεσμούς, αξίες και ανθρώπους.
Ξηλώνουν τα παλιά
Το σύστημα ξηλώνεται με μαεστρία για να χτιστεί από εκείνους που έχουν τις δικές τους διαφορετικές αξίες και τις δικές τους ατζέντες.
Κάθομαι σε μια νέα καφετέρια που ανακάλυψα τελευταία και που με εμπνέει το περιβάλλον, κι ακούω τους γύρω μου που μιλούν δυνατά, πολύ δυνατά για να τους ακούνε, ή ίσως επειδή νομίζουν πως είναι μόνοι τους και δεν σέβονται κανέναν. Κανένας δεν νοιάζεται για τον τόπο. Μιλούν φωνακτά για τα νέα τους ακριβά ψώνια, τα πολυτελή τους ταξίδια, κουτσομπολεύουν τους φίλους τους, ποια είδαν στο πάρτι της τάδε και ποιον συνάντησαν σε κοσμικές συνάξεις.
Σκέφτομαι πως ίσως να είναι και καλύτερα να ζεις στην κοσμάρα σου, να κουτσομπολεύεις, να συζητάς περί ανέμων και υδάτων, παρά να ψάχνεσαι, να ψάχνεις, να ερμηνεύεις και να σκέφτεσαι πώς να σώσεις τον τόπο και τους ανθρώπους του. Τελικά ο σώζων εαυτό σωθήτω.
Κάποτε σκέφτομαι πως μας υπνώτισαν για να μην σκεφτόμαστε, να μην έχουμε άποψη, να μην έχουμε αισθήματα, να μην βλέπουμε και να ακούμε.
Συνεχίζω να γράφω τις σκέψεις μου στον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή, πάντοτε με την ελπίδα πως θα καλμάρω τον θυμό μου, θα διαχειριστώ τον πόνο μου για την κατάντια του τόπου, θα πετύχω τη δική μου ψυχοθεραπεία.
Κάποτε λέω πως τα καταφέρνω, άλλοτε πάλι σκέφτομαι πως δεν είναι καθόλου εύκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να ζω και να επιβιώνω, μέσα σε αυτή τη βαβούρα των αλλαγών που συνήθως δεν με βρίσκουν σύμφωνη.
Σταθερή πάντοτε στην άποψη μου υπέρ του μνημονίου και της Τρόικας, πιστεύοντας πως οποιαδήποτε εναλλακτική πρέπει να είναι τεκμηριωμένη και ολοκληρωμένη. Άλλοτε πάλι, όταν βλέπω πως οι δανειστές είναι πολύ μαλακοί μαζί μας, με πιάνει ο θυμός και η οργή, σκεφτόμενη πως τόσες θυσίες προς ζημιά μόνο του λαού, είναι δώρο άδωρο.
Ούτε με χλωρίνη!
Οι περισσότεροι κλειδώθηκαν στα σπίτια όταν βλέπουν βροχή και αισθάνονται το κρύο. Εγώ λατρεύω το κρύο και τις βροχές, νιώθοντας πως καθαρίζω από τα παράσιτα που κυκλοφορούν γύρω μας, από τη βρωμιά που μας περιστοιχίζει και δεν λέει να καθαρίσει ούτε με χλωρίνη!
Εξακολουθώ να πιστεύω στις απόψεις μου περί δικαιοσύνης, ίσης μεταχείρισης των ανθρώπων αλλά και να παλεύω σθεναρά υπέρ της Τρόικας, όπου κάτσω και όπου σταθώ, ακόμη κι αν με εκνευρίζουν οι δανειστές, αν συνθλίβομαι που δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, γενικά δεν υπάρχει τίποτε.
Μάλλον υπάρχουν πολλά ακόμη για τους έχοντες και κατέχοντες, που φαίνεται πως το τσουνάμι δεν διάλυσε τα υπάρχοντα που φύλαξαν στις αποθήκες τους σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, σε άλλους λογαριασμούς.
Στημένη με τις ώρες μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, ψάχνοντας την αλήθεια πίσω από αριθμούς που δεν λένε να βελτιωθούν, σε όλα αυτά τα σκάνδαλα που βγαίνουν και που πίσω τους κρύβονται άλλα, σε όλο αυτό το βουητό των διαπλοκών και διαπλεκομένων, που δεν βρίσκεις άκρη. Ένα κουβάρι που αντί να ξεμπλέκεται, περισσότερο μπλέκεται.
Βαθιές αναπνοές
Ύστερα πάλι θέλοντας να κατευνάσω τον νου και τις σκέψεις μου, το κουρασμένο από την ένταση κορμί μου, παίρνω το σκύλο μου περίπατο και λέω ευτυχώς ρε ζωή που υπάρχουν κι αυτά, τα μικρά και ασήμαντα για να μπορούμε να αναπνέουμε και να υπάρχουμε.
Άλλοτε πάλι, κάθε φορά που ακούω το κουδούνισμα του τηλεφώνου ή τον ήχο του μηνύματος, σκέφτομαι πως πάλι κάποιος μίζερος και ταλαιπωρημένος θυμάται να πει τον πόνο του! Ό,τι τσακώθηκε με τον συνάδελφο του για την …καρέκλα του γραφείου, δέχθηκε επίπληξη από τον προϊστάμενο, τσακώθηκε με τον σύζυγο γιατί δεν έβγαλε τα σκουπίδια στην αυλή, και ούτω καθεξής.
Και η ζωή χάνεται μέσα στη ρουτίνα μιας μίζερης καθημερινότητας, που τελικά εμείς επιλέγουμε να την κάνουμε ακόμη πιο μίζερη, ασχολούμενοι με ανοησίες.
Μετά πάλι με πιάνουν οι ευαισθησίες μου και οι πραγματικές μου ανάγκες για ξεκούραση και ηρεμία και αφήνω το μυαλό μου να τρέχει στο καλοκαίρι, που περιμένω με αγωνία για να χωθώ στην άμμο και στη θάλασσα. Αυτή είναι ζωή!
Αφήνω τους άλλους πίσω μου να ζουν μισές ζωές, ανολοκλήρωτες σχέσεις, νεκρούς γάμους, κίβδηλα μεγαλεία, ζωές χτισμένες στην άμμο που φεύγουν με το παραμικρό αεράκι. Πόσο μάλλον με το τσουνάμι!
Λυπάμαι τους ανθρώπους που θυσίασαν τα όνειρά τους για χάρη μιας δουλειάς με πολλά λεφτά, ενός καλού γάμου, μιας καριέρας με μεγαλύτερες προοπτικές!
Χαρά ζωής
Χαίρομαι τους γέρους που κάθονται στο καφενείο του χωριού και μιλούν για τη φετινή σοδειά, τον καιρό, ακόμη και την πολιτική και την οικονομία, μέσα από τον δικό τους φακό.
Χαίρομαι όταν βλέπω παιδιά στο προαύλιο της Φανερωμένης να παίζουν μπάλα και όχι αποβλακωμένα μπροστά στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Συλλογίζομαι πως σε όλους η ζωή μας κάπου πήγε λάθος. Είμαστε όλοι άνθρωποι και κάνουμε λάθη. Άλλοτε μικρά και ανώδυνα και άλλοτε μεγάλα και επώδυνα.
Το μυαλό δεν σταματά να σκέφτεται, να πλάθει εικόνες και να υπερτονίζει τα δύσκολα. Όμως μετά την τρικυμιά έρχεται η ηρεμία! Όλη η ζωή είναι μπροστά μας, φτάνει να σταματήσουμε να κοιτάζουμε συνέχεια πίσω, βολεμένοι καθώς είμαστε στην ασφάλεια, στη σταθερότητα και τη γνωστή πεπατημένη.